خواندن کتاب‌های احمد اخوت، همچون قدم گذاشتن در رودخانه‌ای آرام و شفاف است. روایت‌ها، داستان‌ها و موضوعات اختصاصی هر بخش جلوه‌ای از زیبایی‌های ادبیات و البته نبوغ جناب اخوت بود.

        

          به نظرم کتاب تا حدودی تونسته بود به جنبه‌های مختلف داستان‌نویسی بپردازه و از حال و هوای نویسندگان حین ظهور و خلق یک داستان بنویسه... راه‌های رسیدن به یک داستان خوب، عناصر داستان و هرآنچه که از فضا و مکان و زمان و حال و هوا و.... در داستان نیاز هست، صحبت شده بود...در یک فصل کامل به داستان کوتاه پرداخته بود، که برام خیلی جالب بود...
نویسنده از هنر نویسندگی چخوف، همینگوی و بخصوص دیکنز در کتابش بسیار استفاده کرده است.