زیادی به شانس بستگی داشت همه چیز توی این کتاب! از جرقه اصلی ماجرا تا وجود شخصیتی با شغل عجیب لوسی و خیلی چیزای دیگه! از نویسنده‌ای که می‌تونه با منطق و دلیل ما رو دنبال خودش بکشه این مدل پیشرفت شانسی داستان ناخوشاینده. من که لذت کافی نبردم.
        

          اوایل کتاب، روند آنچنان چنگی به دل نمی‌زد. البته که ایده‌ی قتل خیلی "آگاتاطور" بود. ولی بعد که داستان پیش رفت و جنازه پیدا شد، روند کتاب خیلی بهتر شد.✨️
از صفحه‌ی صد به بعد، همه‌چیز به طرز وحشتناکی گره خورد و پیچیده شد. یجوری که کم کم داشتم عقلم رو سرش از دست می‌دادم.
این کتاب یه مقدار با بقیه‌ی آگاتا کریستی هایی که خوندم فرق داشت: لیست مظنونین در کار نبود. این قضیه وحشتناک بود چون تا حدودا صفحه‌ی دویست همچنان احتمال اینکه اصلا قاتل و مقتول رو نشناسیم وجود داشت!😑
با این همه پیچ در پیچی، دوست داشتم آخر کتاب شوکه کننده‌تر باشه. البته نمیگم تعجب نکردم یا حدسم درست بود ولی اینقدر آگاتا کریستیِ بهتر و شوکه‌کننده‌تر از این خوندم که یه‌مقدار سختگیر تر شدم توی این قضیه.🏴‍☠️

پیشنهاد میکنم بخونید و برای من خوندن آثار آگاتا کریستی هیچ‌وقت باعث پشیمونی‌ام نشده‌:)
        

          مگه میشه خانم مارپل عزیز تو کتابی باشه و کتاب، خواندنی نباشه؟
بعلاوه ی که کاراکتر لوسی خیلی سر زنده و کاراکتر اِما خیلی دوست داشتنیه.
        

          بالاخره تموم شد.
اولین کتابی بود که از آگاتا کریستی میخونم ولی تا الان چندتا کتاب از آرتور کانن دویل خونده بودم، و با اینکه عاشق شرلوکم این تا الان تجربه جنایی بهتری بود برام.
کتاب خیلی داستان محور بود و اصلا شخصیت محور نبود، شاید تنها نکته منفیش هم همین بود، کتابای شرلوک نکته مثبتش اینه شخصیت های جذابی هم دارن.
درکل دوسش داشتم و تجربه خوبی بود، ولی فک نکنم کتابی باشه که خیلی تو یادم بمونه
        

          دو تا قطار در قسمتی از مسیر به موازات از کنار هم حرکت می‌کنن و یک نفر از قطار اول،خیلی اتفاقی، نگاهش به واگن قطار رو‌به رو می‌افته و می‌بینه یک مرد داره یک زن رو خفه می‌کنه.متاسفانه چهره
ی هیچ‌کدوم رو دقیق ندید ولی مطمئن بود که اون زن مُرد.
حالا قراره در شرایطی که نه هویت قاتل رو می‌دونیم نه مقتول، و نه حتی جنازه‌ای پیدا شده، این پرونده حل بشه!
لذت بردم از این‌که آگاتا کریستی تا آخرین صفحات هم نمی‌ذاشت مطمئن بشم قاتل کیه:)
        

          اولین کتاب ژانر کارآگاهی بود که خوندم و مگه میتونستم بذارمش زمین؟🤦‍♀️😄 توی چند ساعت به قدری تند تند این ۳۰۰ صفحه رو خوندم که تا حالا هیچ کتابی رو اینطوری نخونده بودم! (البته چند صفحه رو هم گاهی رد می‌کردم)
با این وجود فیلم های این ژانر رو به کتابش ترجیح میدم چون کتاب ها قدیمی ان (دهه ۱۹۷۰) و بعضی جاها تصویرسازی خوبی رو به آدم نمیدن
(مثل انیمه "پوآرو و مارپل" که داستان های آگاتا کریستی رو شامل میشه)
خود کتاب هم داستان خوبی داشت و تو رو همراه می‌کرد و البته حدس زدن قاتل هم کار سختی نبود
        

          تا آخرین لحظات فکر می‌کردم دست نویسنده را خوانده‌ام. اما نخوانده بودم چون آخرش نویسنده رودست زد. جوری که نتوانم ایراد بگیرم. 
داستان درگیر کننده، جذاب و پرکشش بود.  همان چیزی که از یک کتاب معمایی_جنایی انتظار داشتم. آگاتا کریستی رفت توی نویسنده‌های محبوبم:)