بسم الله 

دوستم گفت بیا در بخش روایت نویسی داستان تهران شرکت کنیم. 
گفتم: چه فایده؟ 
گفت : ببینیم چند چندیم با تهران. 
گفتم: باشه شرکت کنیم. 

این اولین تجربه قاتی مسابقه ها و جشنواره ها شدنم بود. خدا کمک کرد و تجربه خوبی شد. تهران جان مجموعه روایت های برگزیده همان جشنواره است. 
        

          سه روایت برگزیده واقعا عالی بودند. روایت‌های ضعیف و متوسط هم  داشت. بعضی از روایت‌ها در عین جذاب‌بودن ربط چندانی به تهران نداشتند و اگر به جای تهران مثلا در اصفهان و شیراز هم رخ می‌دادند فرقی نمی‌کرد. پشیمان نیستم از خواندنش و مطالعه‌اش را توصیه می‌کنم.
        

          "تهران جان" را که خواندم، تازه متوجه شدم من هم کلی با تهران روایت و خاطره دارم و نمی‌دانستم. گمانم هرکس این کتاب را بخواند چنان حسی به او دست می‌دهد. اصلا همه ایرانی‌ها از تهران خاطره و روایت دارند، چه آن‌ها که تهرانی هستند، چه آن‌ها که گذرشان به پایتخت زیاد افتاده، چه آن‌ها که راهشان به تهران نیافتاده اما راه تهرانی‌ها به آن‌ها افتاده و...
"تهران جان" ۱۵ روایت است از زندگی با تهران که به همت مکرمه شوشتری و مهدی قزلی با نظم و ترتیب یکجا نشسته‌اند. روایت دل‌کندن از شهر پدری و مقیم تهران شدن‌ها، روایت یک "صادره از تهران"، روایت دانشجویی مشتاق قبولی از تهران، روایت مهندسان فرانسوی که امید برگشت به تهران را داشتند، روایت خانه‌های بمبئی برای آن‌ها که از خانه‌های کوچک تهران می‌نالند و...
از بهترین ناداستان هایی بود که این سال‌ها خوانده‌ام. وسوسه شدم که من هم بنویسم از تهران‌هایم؛ شاید دوره بعد جایزه ادبی تهران!
        

          موضوع کارگاه داستانمان «مکان به مثابه شخصیت» بود. نمی‌فهمیدم مکان چطور باشد، شخصیت است و چطور نباشد، خیر. استاد گفت «داستان نباید جای دیگه‌ای غیر از این مکان، امکان وقوع داشته باشه». جا افتاد. 
با این تعریف و آن فهم، تهرانِ اکثر روایت‌های این کتاب «شخصیت» نیست. حاصل وصله‌پینه خرده روایت‌ها و توصیفات کم‌جان و تکراری است که تهران بعضا درونشان به زور چپانده شده و توی ذوق می‌زند. اکثر روایت‌ها از خاطره فراتر نمی‌روند و فاقد جهان‌بینی و حرف خاصی هستند. 
این که کتاب حاصل پانزده روایتِ برتر بخش روایت جایزه داستان تهران است، به داوری و انتخاب استادم انتخاب شده و چند نفر از نویسندگانش را می‌شناسم، باعث شد دوست داشته باشم زودتر بخوانمش.
روایت‌های «تهران، سوار کالسکه دخترم» از مرضیه اعتمادی و «خواهر بزرگتر» از فاطمه کیایی، دلنشین، پخته و دغدغه‌مند بودند که از قضا به همراه «وطنی برای بی‌وطن‌ها» از فاطمه مرادی، سه برگزیده بخش روایت تهران نیز بودند. 
و چه خوب که بخش روایت سه برگزیده بیشتر نداشت...