روی جلد کتاب نوشته است «روایت‌هایی از زندگی با تهران». منتها این کتاب روایت نیست. روایت ترکیبی از حقیقت و برداشت راوی از آن حقیقت است. اگر فقط حقیقت باشد، گزارش می‌شود و اگر فقط تخیل نویسنده باشد، تبدیل به داستان می‌شود. با این وجود متون کتاب نه برداشت عمیقی دارند و نه از حقیقت جذابی پرده برمی‌دارند. متن‌ها در حد خاطره و کپشن مانده‌اند و همین باعث می‌شود که لفظ روایت برازنده‌شان نباشد.

حقایق کتاب برای خواننده جذابیتی ندارد. کثیری از متون کتاب، داستان دختران مهاجری است که به بهانهٔ درس خواندن به تهران می‌آیند و درگیر زندگی خوابگاهی و مصائب غربت می‌شوند. آیا تهران فقط همین است؟ خیر. روایت می‌توانست به سراغ جذابیت‌های دیگر تهران برود. مثل زیست شبانه مردم شهر، تهران در دوران انقلاب، چادر زدن‌های کنار بیمارستان، مسابقات ماشین‌سواری شبانه، خانه‌های متراژ پایین، زیست گروهی معتادان، عزاداری‌های خاص تهرانی‌ها و کلاً موضوع بهشت‌زهرا، تهران در دوران انقلاب و کلی سوژه‌های دیگر. اما نویسنده‌ها به دنبال سوژه نیفتاده‌اند تا روایتی جذاب خلق کنند. برعکس، اتفاقات سرشان آمده است و خودشان سوژه شده‌اند. (تنها جایی که راوی دنبال سوژه می‌افتد، داستان تُرناخوران است) به همین خاطر است که هیچ حرف خاصی برای روایت کردن ندارند. شاید خود این افراد در هنگام نوشتن فکر می‌کردند که تجربهٔ بی‌نظیری داشته‌اند؛ اما تجمیع آن‌ها نشان داد که هیچ سوژهٔ ارزشمندی از این مدل زیستن حاصل نشده است.

در داستان‌هایی که به امر مهاجرت می‌پردازد، تهران هیچ اصالتی ندارد. اگر قرار بود کسانی که به آمستردام هلند مهاجرت کرده‌اند هم روایت خودشان را بنویسند، احتمالاً از درد غربت و اینکه چطور بعد از مدتی عاشق شهر جدیدشان شدند، می‌نوشتند. تهرانیتِ تهران فراتر از نام بردن چند جای معروف فراتر نمی‌رود. همین باعث می‌شود که کتاب علاوه بر اینکه روایت نیست، دربارهٔ تهران هم نباشد.
        

          بعضی روایت‌هایش و بعضی توصیفاتش تا هنوز دست انداخته به مغزم. با نویسنده‌ها همسویی داشتم و بعد از خواندن داستان‌ها، حالا با توصیفات آن‌ها تهران را می‌بینم و درک می‌کنم. بعد از خواندش با تهران دوست‌تر شدم. تهران البته هنوز شهری بیرون من است و درون من مشهدی است که یک وکیل‌آباد برای اتصال اول و آخرش کافیست و  این همه پیچیدگی و تونل و روگذر و اتوبان دو طبقه و سه طبقه را نمی‌فهمد.
این‌ قصه‌ها امام رضا نمی‌شود آغوش مامان و خواب آسوده خانه بابا نمی‌شود. کاسه شُله نمی‌شود. پیاده‌روی خیابان کوهسنگی نمی‌شود. این قصه‌ها موطن نمی‌شود. اما رفیق‌تر و رقیق‌ترم با تهران. 
        

          بسم الله 

دوستم گفت بیا در بخش روایت نویسی داستان تهران شرکت کنیم. 
گفتم: چه فایده؟ 
گفت : ببینیم چند چندیم با تهران. 
گفتم: باشه شرکت کنیم. 

این اولین تجربه قاتی مسابقه ها و جشنواره ها شدنم بود. خدا کمک کرد و تجربه خوبی شد. تهران جان مجموعه روایت های برگزیده همان جشنواره است. 
        

          سه روایت برگزیده واقعا عالی بودند. روایت‌های ضعیف و متوسط هم  داشت. بعضی از روایت‌ها در عین جذاب‌بودن ربط چندانی به تهران نداشتند و اگر به جای تهران مثلا در اصفهان و شیراز هم رخ می‌دادند فرقی نمی‌کرد. پشیمان نیستم از خواندنش و مطالعه‌اش را توصیه می‌کنم.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
کتاب خوبی بود.
کتاب روایتی از کسانی که در تهران زندگی کرده بودن از کسانی که به عنوان مسافر موقت اومده بودن تا از کسانی که یک عمر ساکن تهران بودن.
روایت ۱۵ نفر از جای جای افراد ایران که همه یک خانواده و یک دل بودن رو نشون میداد.
        

          "تهران جان" را که خواندم، تازه متوجه شدم من هم کلی با تهران روایت و خاطره دارم و نمی‌دانستم. گمانم هرکس این کتاب را بخواند چنان حسی به او دست می‌دهد. اصلا همه ایرانی‌ها از تهران خاطره و روایت دارند، چه آن‌ها که تهرانی هستند، چه آن‌ها که گذرشان به پایتخت زیاد افتاده، چه آن‌ها که راهشان به تهران نیافتاده اما راه تهرانی‌ها به آن‌ها افتاده و...
"تهران جان" ۱۵ روایت است از زندگی با تهران که به همت مکرمه شوشتری و مهدی قزلی با نظم و ترتیب یکجا نشسته‌اند. روایت دل‌کندن از شهر پدری و مقیم تهران شدن‌ها، روایت یک "صادره از تهران"، روایت دانشجویی مشتاق قبولی از تهران، روایت مهندسان فرانسوی که امید برگشت به تهران را داشتند، روایت خانه‌های بمبئی برای آن‌ها که از خانه‌های کوچک تهران می‌نالند و...
از بهترین ناداستان هایی بود که این سال‌ها خوانده‌ام. وسوسه شدم که من هم بنویسم از تهران‌هایم؛ شاید دوره بعد جایزه ادبی تهران!
        

          موضوع کارگاه داستانمان «مکان به مثابه شخصیت» بود. نمی‌فهمیدم مکان چطور باشد، شخصیت است و چطور نباشد، خیر. استاد گفت «داستان نباید جای دیگه‌ای غیر از این مکان، امکان وقوع داشته باشه». جا افتاد. 
با این تعریف و آن فهم، تهرانِ اکثر روایت‌های این کتاب «شخصیت» نیست. حاصل وصله‌پینه خرده روایت‌ها و توصیفات کم‌جان و تکراری است که تهران بعضا درونشان به زور چپانده شده و توی ذوق می‌زند. اکثر روایت‌ها از خاطره فراتر نمی‌روند و فاقد جهان‌بینی و حرف خاصی هستند. 
این که کتاب حاصل پانزده روایتِ برتر بخش روایت جایزه داستان تهران است، به داوری و انتخاب استادم انتخاب شده و چند نفر از نویسندگانش را می‌شناسم، باعث شد دوست داشته باشم زودتر بخوانمش.
روایت‌های «تهران، سوار کالسکه دخترم» از مرضیه اعتمادی و «خواهر بزرگتر» از فاطمه کیایی، دلنشین، پخته و دغدغه‌مند بودند که از قضا به همراه «وطنی برای بی‌وطن‌ها» از فاطمه مرادی، سه برگزیده بخش روایت تهران نیز بودند. 
و چه خوب که بخش روایت سه برگزیده بیشتر نداشت...