چهار از پنج

کاش ابراهیمی هم یک کریستوفر تالکین بعد از خودش می‌داشت که یادداشت‌ها و سیاهه‌هایش را جمع و جور، ویرایش و منتشر کند. کسی که چیزی مثل «قصه‌های ناتمام وطن» برایمان آماده کند و سورپرایزمان کند.
        

          از بهترین کتابهای نادر ابراهیمی که در ستایش دلیرمردان و شیرزنان جنوب ایرانمان نوشته شده... حیف که حقش شناخته نشده....
        

          روایت تاریخ در قالب داستان های مهیج اونا رو تو ذهن من خیلی موندگار میکنه، نادر ابراهیمی خیلی مطالعه میکنه ولی انقد یه جاهایی ماجرای واقعی مث فیلم هندی میشه که تو میمونی این جزئی از داستان واقعیه یا نه
        

          حیف که مرحوم ابراهیمی این کتاب را به پایان نرساندند. 
داستان نیمه کاره رها می‌شود.
        

          اولین بار با کتاب 'یک عاشقانه‌ی آرام' با نادرخان آشنا شدم..
کتابهای دیگری‌ هم از ایشان خواندم،
ولی قلم شاعرانه و توصیفاتشان برایم جالب نبود!
تا درنهایت به این کتاب رسیدم ..
کاش از اول با همین کتاب شروع می‌کردم!


برجاده های  آبی سرخ ، تصویری‌است کمرنگ از مردی که قامت بلند ،سینه‌ی ستبر ،اخلاق تند و وطن دوستی آن قلم را جواب می‌کند..

میر مَهنای دوغابی ، اصلی‌ترین شخصیت این کتاب است، سردار بی پروای دریای جنوب که تاریخ، بسیار به او بدهکار است...
شاید بهتر باشد بگویم میر مَهنا یک حادثه‌ی عظیم و تاریخی است نه فقط سردار بی پروای دریای جنوب...

تاریخ از آن جهت به این سردار عزیز ما بدهکار است که او‌ را به عنوان دزد دریایی، غارت‌گر، قاتل و نه میهن پرست بلکه کسی که علیه ایرانیان جنگیده، معرفی کرده است..

'ولی حال وقت آن است که تاریخ از نو، آنگونه نوشته شود که انسان‌ها را به کار آید نه مورخان و شاهان را...'

مجموعه‌ی برجاده های آبی سرخ 
فقط داستان میر‌مَهنا نیست،
بلکه از جای جای وطن،
از وکیل خان زند، شاهرخ میرزای افشار ، آزادخان افغان، آقا محمدخان قاجار و اجانب ساکن در ایران می‌گوید..

شخصیت‌ها، ماجرا های زیاد و متنوع باعث شده تا هرچه به آخر کتاب نزدیک تر می‌شویم، از میزان پرداختن به قهرمان کتاب کم شود..(درکل به نظرم جلد اول و دوم بسیار قوی تر بودند)
و چقدر حیف که آقای ابراهیمی فرصت نکردند این اثر را آن طور که می‌خواستند به پایان برسانند:(((

 یک ماه با این مجموعه، شخصیت ها و قلم سرشار از احساس آقای ابراهیمی زندگی کردم و دلم برای تک تک توصیفاتشون تنگ خواهد شد :)🤍
        

          روایت مرد  ایرانی وطن دوست عاشقی است به قلم نویسنده ای قهار
قهرمانی تکرار نشدی و افتخار آمیز 
 داستان پردازی عالی، فرود و فراز جذاب در بستری تاریخی
        

          باز هم آقا نادر عزیز و میرمهنای عزیز‌ تر:)
از زیبایی کتاب قبلا گفتم، دوباره نمی گم.
اما چند تا نکته:
● آقا نادر خیلی شیک و مجلسی وسطای این جلد و آخرای جلد قبل دوبار به شکل عمیقی داستانو لو داد... یعنی یه بخشی از آینده رو نشونمون داد که با توجه به این که با رفتن آقا نادر تا همین جای داستانو داریم خیلی دردناکه
● احساس می کنم به لحاظ تاریخی روند کتاب مشکل داره. شاید باید به این خاطر از امتیازش کم می کردم اما انقدر قشنگ بود که دلم نمیاد.
حالا مشکل چی بود؟
میخونیم که به یه طریقی( نمیخوام داستانو لو بدم) آقا محمد خان قاجار که در حال حاضر یه نوجوان ۱۴ سالست از زندان شاهرخ نجات پیدا می کنه و میره پیش کریم خان. کریم خانم در عین این که قرار نیست بزاره خیلی ازش دور بشه، آزادی نسبی بهش میده و  اونو یکی از مشاورای خودش می کنه. حتی بهش اجازه میده به پدرش! نامه بنویسه و از احوال خودش بگه.
اما با یکوچولو سرچ تو اینترنت متوجه میشیم محمد خان و محمد حسن خان که پدرش باشن، توی یه جنگی! از کریم خان شکست می خورن و محمد حسن خان تو این جنگ کشته میشه! محمد خان فرار میکه یجایی حوالی استرآباد ولی پیداش می کنن و کریم خان میاردش پیش خودش و باقی ماجرا...
و خب...همچین انحراف تاریخی بزرگی؟ 
دارم فکر می کنم اگه جدی جدی یه اشتباه این شکلی توی داستان هست...مسائل تاریخی دیگه تا چه حد درسته؟ چقدر از ماجرای میرمهنا مطابق با واقعیه؟ 
● حالا بی خیال واقعیت داشتن، هیچوقت فکر نمی کردم انقدر از آقا محمد خان خوشم بیاد. به قول کریم خان: این پسرک زشت با نمک!
و باهوش البته. حیف که بعدا همچون آدم جنایت کاری میشه!
برای شاهرخ میرزا هم خوشحال شدم:) یه حسی بین دلسوزی و نفرت دارم نسبت بهش. عجیبه. 
میرزا عبدالله و میرزا محمد هم که بهترینن. ولی من فکر می کردم برادرن-
یعنی چی که نیستن؟ الان یعنی  خورموجی فامیلیشون نبود و اینجوری بود که اهل خورموجن؟ ای بابا...


        

          ورق به ورقش پر است از عطر وطن‌دوستی و ایمان و پایداری!
داستان در یک برزخ تاریخی جریان دارد.در برزخ تاریخی‌ای که تتمه‌ی صفویه و افشاریه و زند و قاجار و کلی خرده پادشاه دیگر هر کدام از یک طرف  تاج به سر میگذاشتند و یک پاره از این وطن را به نام خود می‌دانستند .
در این هنگامه که مهمان‌های ناخوانده( بخوانید بیگانگان غارتگر)
به جان این وطن هزار پاره افتاده‌اند
مردی از یک شهر کوچک در جنوب وطن، سر بلند میکند و سینه  سپر جلوی این مهمان‌های غارتگر می‌ایستد و فریاد وطن و ایمان سر می‌دهد...
جایی در حوالی جاده‌های آبی سرخ....
و مردی به نام میرمهنای دوغابی.
        

          هر چه به صفحات آخر نزدیک می‌شدم، بوی پایان داستان نمی‌آمد. جست‌وجویی کردم. دلم خنک شد؛ انگار دوره پنج جلدی است و من سه جلدش را فعلاً خوانده‌ام. انگار هنوز باید در فکر و ذکر میرمهنا و جنوبی و ریگ باشم و خوش.
        

          بسم‌الله.

راجع‌به نادرِ عزیزم حرف بسیار دارم و حرفی ندارم...
نادر آشکارا شعار می‌دهد و عقایدش را واضح بیان می‌کند، نه این‌که در پَسِ شخصیت‌های داستانش پنهان کند و آن‌را به‌شکلی ناخودآگاه به ما تزریق کند. اگر کس دیگری بود شاید شعاردادنش و این آشکارا گفتنش آزارمان می‌داد امّا از نادر مگر می‌شود رنجید؟ او به‌قدری لطیف و ظریف و مهربان است -هم خودش هم قلمش- که اگر عقیده‌اش بر سیاهیِ ماست هم باشد آن‌را چنان هنرمندانه می‌گوید که من قبول می‌کنم:) چه این‌که عقایدش وطن‌پرستی دیوانه‌وار و طهارت و پاکی و لطافت و نفی استبداد و استثمار و استعمار و زورگویی و قلدری و خشونت و بچّه‌کُشی ست.
آلنیِ آتش‌بدونِ دود از میرمَهنایِ دوغابی برایم خاص‌تر بود امّا میرمَهنا نیز جایش را در دل پیدا می‌کند.
این داستان را بیماری نادر ناتمام گذاشته ولی تا همین‌جایی که هست هم، دل‌نواز است...
فقط ای مَرد، چرا در کتاب‌هایت انقدر پدرکُشی؟😅 کاش این نبود.

و سبک نوشتار کتب نادر و اعراب‌گذاری‌های زیاد، خیلی خرسندم می‌کند. همین.