لزوم ارزش‌مند شمردن سلیقه‌ی کودک، پذیرفتن انتخاب‌های او و احترام گذاشتن به احساس مالکیتش، در این کتاب پررنگ هستند. 
حجم بی‌توجهی پدر و مادر آرش به خواسته‌هایش، این داستان را برایم بیش‌تر به تلنگری برای بزرگ‌ترها تبدیل‌کرد و درددل تاثیرگذاری از سمت بچه‌ها.
        

          فرهاد حسن زاده را بسیار دوست دارم اما این کتاب را نه!.بحث بر سر چگونگی بازنمایی  جنگ برای کودکان خاورمیانه تکرار مکررات است. کودکانی که ناخواسته با جنگ زندگی می کنند و تفنگ برایشان همیشه نماد نابودی نیست!  صد البته این به معنای ترویج جنگ طلبی و نهادینه کردن خوی ستیزگرایانه با کودکان نیست. به معنای دیدن درست و غیر تقلیل یافته ی  مفهوم جنگ در بستر تاریخی، اجتماعی، فرهنگی، جغرافیایی و سیاسی ایران است.
        

          یعنی اینو برای بچه ها میشه خوند؟
گمان نکنم
        

          یک بنگ به خانواده
یک بنگ به امنیت کودک در خانه 
یک بنگ به جناب حسن‌زاده از نویسندگان محبوب نوجوانی من. 

        

          استاد حسن‌زاده مثل همیشه عالی قلم می‌زنند ولی به زعم من کتاب بنگ بنگ بنگ مناسب گروه سنی الف است. 
        

          به نظرم این کتاب برای بچه ها کمی احساس ناامنی نسبت به والدینشون ایجاد میکنه.
والدینی که علاقه های خودشون در اولویته و حتی ممکنه به کودک آسیب بزنه.
البته در انتهای کتاب که کودک از حیواناتی که متعلق به اون‌هستن مراقبت میکنه حس خوبی داره.
        

          چه مامان بالای نفهمی داشت پسره!
دور از جون مامان بابا های بهخوان
ولی خب به هر حال هستن اینجور والدین
و چیز دور از واقعیت ننوشته فرهاد حسن زاده
ولی خب مخاطب کتاب رو والدین می‌دونم بیشتر و یا مناسب خوندن با تسهیل‌گر و گفتگوهای بعدش.
        

          استاد حسن زاده، عزیزِ همه‌ی ما هستند. اساسا هر کسی که در این کشور برای کتاب و خواندن سال‌ها تلاش کرده باشد احترامش بر همه واجب است اما این دلیل نمی‌شود که من در باب این کتاب مستقل از مولف ش چند کلمه ای ننویسم. 
استاد در این کتاب یک جمله دارند از قول پدر آرش. من وقتی بچه بودم آرزو داشتم یک تفنگ داشته باشم. 
فکر می‌کنم این جمله یک انعکاس درونی است از نسبت مولف و کتاب. به این معنی که استاد حسن زاده یا تصویرگر کتاب وقتی بچه بوده دوست داشته که چنین کتابی داشته باشد. 
تیپ و قیافه پدر با پشت مو،  روسری فوکولی مادر و طرح کاغذ دیواری‌های منزل و سالار خطاب کردن همدیگر  همه نشان می‌دهد که کتابی که امروز نوشته شده برای کودکان دهه شصت است یا حداقل قصد بازنمایی کودکی آن دوران را دارد. و نسبتش با کودک امروز تقریبا صفر است. 
کتاب عملا برای بچه‌های دهه شصت نوشته شده  است که حالا پدر و مادر هستند. 
کتاب دغدغه محیط زیستی و صلح دوستی دارد اما برای نجات یوزپلنگ ایرانی خانواده ایرانی را به قهقرا می‌برد.
پدر و مادر کودک در این قصه عصاره بی خردی، حماقت و نادانی هستند. چرا؟ به چه دلیل کتابی که برای کودک زیر 7 سال نوشته شده باید چنین بازنمایی از پدر و مادر داشته باشد. کتاب از این منظر ضد خانواده است و از این منظر که کودک امروز را نادیده می‌گیرد ضد کودک. 
علاوه بر این، متوجه نمی شوم چرا وسط این همه بی خردی والدین و خاطره بازی با دهه شصت باید پیام بازرگانی ضد جنگ صادر کرد؟ 
من زیبا صدایم کن را دوست داشتم.
همانطور که از این کار منزجر شدم.
تمام

البته در میانه صفحات این کتاب و برداشت من، مردی است قابل احترام که سال‌ها عمر خود را صرف نگارش و تالیف برای کودک و نوجوان کرده است.
        

          سعی کردم بدون پیش داوری بخوانمش. و سعی کردم از خودم ذهن‌خوانی نکنم و چیزی را که به صراحت گفته نشده به کتاب نچسبانم.
چرا؟ 
چون از قبل یک چیزهایی شنیده بودم و می‌خواستم خودم تصمیم بگیرم.

متن کتاب درباره‌ی محیط زیست است. اگر دقیق‌تر بگویم درباره‌ی تقبیح شکار حیوانات است.
و تا اینجا خیلی هم خوب است.

اما دو چیز در کتاب بود که مرا اذیت کرد و باعث شد فکر کنم مناسب کودک نیست:
یکی اینکه والدین کودک اتفاقا طرفدار شکار هستند و هرچه کودک آنها را منع می‌کند و می‌گوید تفنگ دوست ندارد و شکار حیوانات را دوست ندارد؛ 
آن دو به کارشان ادامه می‌دهند و در آخر هم هرکدام راضی از رفتارشان می‌روند سر کار بعدی‌شان.
پدر اخبار جنگ می‌بیند و مادر در حین حمام کردن شعر " می‌خوام برم کوه/شکار آهو" می‌خواند!
اینجا هم احساس اعتماد کودک به والدین خدشه‌دار می‌شود، هم احساس امنیتش.

مشکل دیگرم با داستان در عدم شنوا بودن والدین است. یعنی هرچه کودک می‌گوید که این هدیه و رفتار آنها را دوست ندارد، آن‌دو اصلا اهمیتی نمی‌دهند. 
حتی نشان نمی‌دهند که حرفش را شنیده‌اند و با آن به دلیلی موافق نیستند.
هیچ! در بازی کودکانه‌شان غرق شده‌اند.
و چطور می‌شود به چنین والدینی تکیه کرد؟ 



        

          چرا اینطوری تموم شددد؟ :(((💔