فضاسازی قوی و وهم انگیز و رویدادهای هیجان انگیز، ضعف شخصیت پردازی رو پوشونده بود. در کل داستان جذابی بود.
        

          6️⃣🔺مترو ۲۰۳۳» اثر دیمیتری گلوخوفسکی تنها یک رمان علمی-تخیلی معمولی یا یک ماجراجویی پُرهیجان در دنیای پسا آخرالزمانی نیست؛ این اثر یک تجربه چندلایه است که مرزهای ادبیات، فلسفه، و رسانه های تعاملی را درمینوردد. سه گانه ی مترو، که بعدها به یک بازی ویدیویی پُرطرفدار نیز تبدیل شد، صرفاً یک داستان سرگرم کننده نیست، بلکه آیینهای است که جامعهی بشری را در چالش برانگیز ترین شرایط ممکن به نقد میکشد: انزوا در تاریکیِ زیرِ زمین، ترس از ناشناخته ها، و تقلای بی پایان برای بقا. این رمان از همان صفحات نخست، خواننده را به پرسشی عمیق فرامیخواند: «آیا آنچه ما را «انسان» نگه میدارد، اخلاق است… یا صرفاً زنده ماندن به هر قیمتی؟»  

جهانی که از ذهنیت بشر سربرآورده، یا واقعیتی ترسناک؟  
گلوخوفسکی با خلق متروهای مسکو، که پس از جنگ اتمی به پناهگاههای بشری تبدیل شدهاند، نه فقط یک دنیای خیالی، بلکه جامعه شناسی پیچیده را به تصویر میکشد. هر ایستگاه مترو به مثابه یک «کشور» کوچک عمل میکند که ایدئولوژی، قوانین، و حتی خدایان خود را دارد؛ از کمونیستها و نازیها گرفته تا فرقههای مذهبی و تاجران مرموز. این تناقض تلخ است: انسانها از ترس «هوا» و هیولاهای بیرون، در تاریکیِ زیرِ زمین به جان هم افتادهاند. آیا این جوامعِ کوچک، بازتابی از جهان امروز ما نیستند؟ جایی که مرزهای ساختگی، انسانها را به جای اتحاد، به ستیز با یکدیگر وا میدارد؟  

سفر آرتیوم: از کاراکتر بازی ویدیویی تا نماد «انسان معصوم»  
سفر آرتیوم، شخصیت اصلی داستان، به گونه ای طراحی شده که خواننده را مدام به یاد رابطۀ بین «بازیکن» و «کاراکتر» در یک بازی ویدیویی می اندازد. هر فصل مانند یک «لول» جدید است که آرتیوم باید از موانع عبور کند، با هیولاها بجنگد، و برای ادامۀ مسیر، انتخابهای دشواری انجام دهد. راوی اول شخص، این حس را تشدید میکند که گویی کنترلِ تصمیماتِ آرتیوم را در دست دارید: آیا به یک غریبه اعتماد کنید؟ آیا اسلحه را به سمت یک انسان نشانه بگیرید؟ یا تسلیم ترس شوید؟ این سبک روایت، هوشمندانه مرز بین ادبیات و گیمینگ را محو میکند و خواننده را از تماشاگر صرف به «شریکِ گناهکار» ماجرا تبدیل مینماید.  

پوستۀ علمی-تخیلی، هستۀ فلسفی  
در پسِ صحنه های اکشن و موجودات جهش یافته، رمان به مفاهیمی عمیق تر می پردازد: آیا «پیشرفت» تکنولوژی، نابودی بشر را اجتناب ناپذیر می کند؟ آیا انسان بدون نور خورشید، به مرور به موجودی پست تر تبدیل میشود؟ و آیا «هیولاها» واقعاً در بیرون اند… یا در ذهن ما؟ حضور «تاریکی» به عنوان یک نیروی آنتاگونیست نامرئی، استعارهای است از ترسهای جمعی بشر؛ ترس از تفکر نقادانه، ترس از تغییر، و ترس از مواجهه با حقیقت.  

بازی ویدیویی: ادامۀ منطقی داستان، نه صرف یک اقتباس 
اقتباس بازی ویدیویی Metro 2033 (اثر استودیوی 4A Games) نهفتمام یک بازسازی، بلکه تکمیلکنندۀ تجربۀ رمان است. فضای تُنُک و تاریک مترو، صدای نفسهای آرتیوم هنگام ماسک گاز زدن، و طراحی موجودات بر پایۀ توصیفات کتاب، به بازیکن این حس را القا میکند که گویی وارد صفحات رمان شدهاست. جالب تر آنکه بازی نیز مانند کتاب، بازیکن را با پرسشهای اخلاقی رو به رو میکند؛ مثلاً سیستم «اخلاق پنهان» که پایان داستان را بر پایۀ انتخابهای شما شکل میدهد. این همگرایی بین ادبیات و گیمینگ، نشان میدهد که هر دو رسانه میتوانند در خدمت روایت یک داستان فراموش نشدنی قرار گیرند.  

حرف آخر: 
«مترو ۲۰۳۳» کتابی است که پس از بستنِ آخرین صفحه، همچنان در ذهن نقش می بندد. این اثر به ما یادآوری میکند که آخرالزمان شاید نه یک انفجار اتمی، بلکه سقوط تدریجی انسانیت در پیِ ترس، تعصب، و فراموشیِ «آنچه ما را انسان میکند» باشد. و شاید آرتیوم، با چراغ قوه به دست، استعارهای از خود ماست که در تاریکیِ دنیای مدرن، به دنبال پرتوهای امید میگردیم… حتی اگر آن نور، تنها در ژرفای متروها پنهان شده باشد.»
        

          i should re-read and write a proper review later
        

          اول یک تاسف بنویسم. متاسفانه نشر تندیس با این که کتاب‌های بسیار خوبی در ژانر گمانه‌زن منتشر می‌کند اغلب از یک ویراستاری دقیق بی‌بهره است. انگار که بعد از ترجمۀ کتاب، آن را مستقیم زیر دستگاه چاپ می‌برند. مترو داستان زندگی مردم بعد از جنگ جهانی دیگری است که حیات روی زمین نابود شده و مردم در تونل‌های تاریک و تنگ مترو مسکو زندگی می‌کنند. مهم‌ترین ویژگی داستان همین است. یک جورحس واقعی دارد چون مترو شهر واقعاً وجود دارد و نقشه آن برای همه ما قابل رویت است. حس می‌کنیم قهرمان داستان واقعاً در تونل‌های پیچ‌درپیچ آن زیسته و البته تجربه زیسته مردم در متروهای لندن و مسکو در جنگ جهانی دوم هم این جذابیت را برای ما بیشتر می‌کند. 
روایت داستان برای من نه خیلی فوق‌الده بود و نه خیلی معمولی اما حال و هوای مترو و البته اولین مواجه آرتیوم (شخصیت اول داستان) با روی زمین آمدن از لحظاتی است که یادم نمی‌رود. در واقع این بار وقتی شخصیت اصلی روی زمین برمی‌گردد احساس ناامنی می‌کند و ما همراه او هر لحظه منتظر هستیم تا به همان دخمه‌ها و تونل‌های تاریک و کم‌نور برگردد. برگه برنده داستان همین دوگانگی برای ما است. البته برای کسانی که به تاریخ روسیه هم علاقه‌مند باشند گروه‌ها و اسامی در داستان هستند که لذت خواندن آن را بیشتر می‌کنند. ای کاش در چاپ‌های بعدی ضمیمه نقشه مترو و البته توضیحی درباره شخصیت‌ها و اسامی در پایان کتاب می‌آمد تا راحت‌تر با آن ارتباط برقرار کرد.
        

          بازیشو رفتم
        

          به طور کلی یکی از کتاب های زیبا و  دلنشین  ادم رو وادار میکنه که همش رو تو یه روز تموم کنه
        

          بیست سال از جنگ بزرگ اتمی گذشته، جنگی که منجر به ویرانی زمین و مرگ کل انسان‌ها شد و تنها کسانی زنده ماندند که در مترو بودند! کل داستان در متروی مسکو می‌گذرد که هرکدام از ایستگاه‌ها برای خودشان قلمرویی اند و چند سیستم حکومتی از چند ایستگاه کنار هم نیز ایجاد شده‌اند.
حال موجوداتی ناشناخته به تونل‌های مترو وارد شده‌اند که بیش از پیش امنیت ساکنین را به خطر انداخته‌اند. 
آرتیوم با کمک فردی به نام شکارچی از ایستگاه خود "وادنخا" که اولین ایستگاه در معرض این خطر جدید است راهی سفری طولانی در تونل‌ها و خطوط متروی مسکو می‌شود تا راهی برای نجات پیدا کند.
با یک فانتزی آخرالزمانی روبه‌رو هستید که معماها و ماجراجویی‌های متعددی در دل داستان رخ می‌دهند.
        

          به نام او
جزء زیباترین کتاب هایی بود که تا حالا خوندم..به شدت توصیه میکنم
به شدت علاقمند شدم به ادبیات روسیه
        

          جلد اول رو خوندم، سی  الی چهار صفحه آخر ترغیبم کرد تا جلد دوم را نیز آغاز کنم، توضیحات درباره جو مترو در این جلد واقعا جالب بود ولی در خیلی از موارد اینجوری بودم که خوب از این اطلاعاتی که داری به من میدی،‌ به چه چیزی میخوای برسی ولی به جای خاصی نمی‌رسید متاسفانه(در اغلب اوقات )
        

          یه روزی این سه گانه رو باید دوباره و اینبار در کنار نقشه بخونم چون به قدری اسامی زیاده و از قضا سختن که زیاد لذت نبردم و خودمم میدونم بخاطر این بوده که مطالب اونقدری که باید متوجه نشدم
        

          خیلی طولانی بود، انقدری که طولانی بود و توصیف کرده بود و شرح داده بود قصه نداشت.
به هیچ‌وجه نمی‌خوام بگم بد بود، خسته‌ شدم از داستان‌های فرعی‌ که از ابتدا می‌شد تشخیص داد که فرعی هستن و قرار نیست نقشی بازی کنند.
این‌ها به کنار فضای بسیار بدیع و صد البته ترسناکی داشت.