<img src="http://www.upsara.com/images/fic8_2.jpg"/>
این کتاب در حقیقت نقد نامه ایست که توسط زنی به نام "فلوریا" خطاب به "آگوستین قدیس" ، فیلسوف و نظریه پرداز قرن چهارم ، نوشته شده. "فلوریا" برای مدت دوازده سال معشوقه ی "آگوستین" بود تا روزی که "آگوستین" به مذهب مسیحیت می پیوندد و پس از شکل گیری یک انقلاب روحی در وجودش ، "فلوریا" را از خود می راند و چه خیانتی بالاتر از آنکه آدم معشوقه اش را به خاطر نجات روحش ترک کند !؟
فلوریا در این نامه بیشتر از "آگوستین"، خدایی را به باد انتقاد می گیرد که زندگی زنی را به باد می دهد تا روح مردی را رستگار کند...  راستی که چه سخت است باور به چنین خدایی
نوک تیز انتقادات "فلوریا" ، مذهبی را نشانه می گیرد که جلوه های مادی زندگی را انکار می کند و پیروانش را از لذت بردن از تمامی زیبای های دنیوی نهی می کند
کتاب به زبانی ساده و تاثیر گذار نوشته شده . نویسنده به زیرکی ، نه تنها تفکر شخص آگوستین قدیس، که مکتب جمعی کلیسای کاتولیک را به چالش می‌کشد

 بخش هایی از کتاب 

چه بسا روزی هم تو را به دلیل آنکه به تمام لذت های زندگی پشت کردی ، داوری کنند. تو عشق را انکار می کنی ، شاید بشود آن را بخشید .اما انکار عشق به نام خداوند !؟ هرگز
---
من به خدایی که از آدم قربانی می خواهد باور ندارم.من به خدایی که زندگی زنی را به باد می دهد تا روح مردی را رستگار کند ایمان ندارم
---
خداوند بالاتر از همه چیز خواهان زندگی پارسایانه بنده است . چه سخت است باور به چنین خدایی
---
ما انسانیم ، "اورل" . ما باید نخست زندگی کنیم پس آنگاه ، بله آنگاه می توانیم فلسفه بافی کنیم 
---
به قول سیسرون : هیچ کلام مهملی نیست که فیلسوفی آن را بیان نکرده باشد
        

          دوستش داشتم
نامه زنی به شوهر سابقش که به خاطر کشیش شدن طلاقش داد...
حرف های قشنگی میزد آن بانو
        

          چون ازش نگفته بودم، حالا می‌گم
اصلا به اندازه تعریفی که ازش شنیده بودم خوب نبود
بیشتر شبیه غر‌غر‌های یک زن تحصیل‌کرده بود که می‌خواد تحصیلات و سوادش رو به رخ بکشه و از مادر معشوقش و بی‌وفایی یار شکایت کنه.
مهم‌ترین نقدم به کتاب تکرار اذیت‌کننده برخی عبارات و مفاهیم بود.
تنها نقطه مثبت کتاب انتقادات تند و تیز نویسنده نسبت به الهیات بود که ما را خوش آمد.
اگر کتاب تماما نامه‌های معشوقه آگوستین به او باشه ارزش تاریخی داره و تصویر جالبی از زندگی یک قدیس و معشوقه او به نمایش می‌گذارد؛ اما اگر همراه با دخل و تصرف نویسنده یا کاملا حاصل تخیل او بوده است؛ اصلا کار تمیزی از آب درنیومده بود.
#یاستین_گوردر
#زندگی_کوتاه_است
        

          زندگی کوتاه است از یوستین گوردر یه رمان فلسفیه که مثل بقیه‌ی کارای نویسنده، پر از سؤالای اساسی درباره‌ی زندگی، زمان و ماهیت انسانیه.

مثل اکثر نوشته‌های گوردر، این اثر هم مکالمه محور و بصورت یکسری نامه بیان می‌شه.  
گوردر، توی این کتاب، مثل همیشه از قالب یه داستان ساده، مفاهیم پیچیده‌ی فلسفی رو بیرون می‌کشه.

با یه نثر روان و شاعرانه، ما رو به فکر کردن درباره‌ی لحظه‌ها، انتخاب‌ها و معنای زندگی وامی‌داره. یه کتاب جمع‌وجور ولی عمیق، که بعد از خوندنش، ذهنت پر از سؤالایی می‌شه که شاید هیچ‌وقت جوابی براشون پیدا نکنی.

آیا ما واقعاً به مسائل و تفکرات مختلف اعتقاد داریم، یا تحت تاثیر محیط به اون‌ها گرایش پیدا می‌کنیم؟
آیا اعتقادات بر اساس باورهای عقلی/قلبی و منطقی هستن و یا صرفاً توسط تصمیم‌های ما شکل می‌گیرن و در آخر،
آیا ما باید زندگی خودمون، شخصیت و نفس خودمون رو فراموش کنیم تا به یک کسوت جدید دربیایم یا می‌تونیم با حفظ خودمون، پذیرای چیزهای جدید باشیم؟

برعکس دیگران، فکر می‌کنم این اثر یوستین گوردر، از آثار مهم و برتر نویسنده باشه. 
        

          خیلی فضایی رو که گوردر درست کرده بود رو دوست داشتم... کتابو یه نفس خوندم و زیادی زود تموم شد.
        

          تا حدودِ نصفه‌هاش به‌نظرم ملال‌آور اومد؛ ولی به خوندن ادامه دادم. نمی‌شه گفت خوش‌م اومد؛ اما بدم هم نیومد. ساختار ِ داستان‌شو تحسین می‌کنم؛ این‌که از طریق ِ نامه بشه قصه‌ای رو مطرح کرد و خوب هم مطرح کرد. اما با محتواش چندان ارتباط برقرار نکردم. شاید چون مربوط به الاهیاتِ مسیحی و کلیساست؛ و چیزهایی که به  خشکِ‌مقدس‌بازی‌ها و  رهبانیت و زهدِ مسیحی ارتباط داره.‏ اگه از اعترافاتِ آگوستین چیزی خوندید یا شنیدید، شاید از این کتاب خوش‌تون بیاد.
به‌نظرم اگه کسی از این قصه خوشش بیاد، به احتمال ِ زیاد از رمان ِ «در آفاق ِ نفس»ِ «محمود کیانوش» هم خوشش خواهد اومد.‏
این یوستین گوردر نویسندۀ جالبی‌یه؛ ازش خوش‌م اومده و می‌خوام همۀ کتابایی که ازش ترجمه شده رو بخونم. تعلیق رو خوب بلده؛ تراژدی و مصیبت رو خوب مغزپخت می‌کنه و تحویل می‌ده؛ و خوب بلده عاشقونه بنویسه. مهم‌تر از همه این‌که سعی می‌کنه دیدگاه‌ها و تصوراتِ فلسفی و  دیدگاه‌های اعتقادی و مذهبی‌شو تحتِ پوشش ِ داستان و رمان مطرح کنه؛ و تا حدودِ زیادی هم موفق عمل کرده؛ این ریخت پرداختِ رمان‌گونه به مسائل ِ فلسفی و اعتقادی رو خیلی می‌پسندم. امیدوارم روزی بتونم تو این وادی‌ها قلم بزنم و خیلی پخته، آرمان‌های اعتقادی و انقلابی‌مو به‌صورتِ داستان مطرح کنم.‏ خدایا یعنی می‌شه؟
        

          ● قدیس آگوستین که یه متاله مسیحیه، در سال ۴۰۰ میلادی، کتابی  به اسم "اعترافات" نوشته. (متاله، به حکیم، عارف، زاهد و به کسی میگن که در چاچوب الهیات فلسفه‌ورزی می‌کنه)  در این کتاب، آگوستین سرگذشت زندگی خودش رو همراه با مناجات با خدا و اعتراف به گناهانش بیان کرده و درباره‌ی عشق الهی سخن‌ها گفته. ظاهرا آگوستین در دوران جوانی به خانمی علاقمند بوده که بدون ازدواج مدت طولانی رو با او همراه بوده و ازش فرزندی هم داشته، اما بعد از  مدتی به دلایلی اون خانم رو  ترک می‌کنه.
● حالا یوستین گوردر که با کتاب معروف دنیای سوفی شناخته میشه و یه معلم فلسفه هم هست و تلاش داره تا با داستان‌نویسی فلسفه رو به زبان ساده به مخاطب ارائه بده، با نوشتن کتابی به ظاهر داستانی انتقاداتی به آگوستین و افکارش داشته. اگرچه خود نویسنده میگه که این نوشته‌ها نامه‌های واقعیِ یک زنه که پیداشون کرده و چاپ کرده، اما برخی هم معتقدن این‌ها خیال‌پردازی‌های خود گوردره. در هرصورت هر روایتی درست باشه، چه از زبان دوست‌دختر سابق آگوستین، چه خودِ گوردر، میشه تفاوت نگاه مسیحیت به زن و جایگاهش رو در این کتاب و کتاب اعترافات از نظر گذروند. خیلی تفاوت هست بین اون نگاهی که زن رو واسطه‌ی فیض الهی میدونه با اون نگاهی که زن رو مانع رسیدن به تعالی و سعادت.
● کتاب خوش‌خوان و کوتاهه، اگرچه در بخش‌هایی به نظر حرف‌ها تکرار شده اما میشه در چندساعت و یک‌نفس خوندش، به خصوص اگر با کتاب اعترافات آشنایی داشته باشی و سوال‌هایی هم در ذهن داشته باشی خوندنش خیلی راحت‌تر میشه. 
● احتمالا خوندن این کتاب برای علاقمندان به رمان، داستان‌های عاشقانه و زنانِ گله‌مند از مردان، جالب‌تر باشه.
خودم بعد از خوندن کتاب به این فکر می‌کردم که چرا بعضی از مردها که به نظر میرسه عاشق هم هستن، زنان رو ترک می‌کنن و داغی روی دل اون‌ها میذارن؟