راستش حالا که برای بار دوم خوندمش خیلی بیشتر ازش خوشم اومد :)

داستان درباره یه پسر نوجوون ضعیفه که برای غلبه بر مشکلاتش به یه موجود خیالی پناه می بره، موجودی که وقتی استعدادهای اون پسر نوجوون کشف می شه و زندگی ش روی روال می افته، رهاش می کنه و می ره...
        

          به خاطر جلد مزخرفش تا به حال سراغش نرفته بودم
تا اینکه یک روز از سر بی کاری به جلد کتاب زل زده بودم که متوجه شدم پس زمینه اش نوشته های ریاضی است.
من هم به خاطر عشقم به ریاضی و هر چه به ریاضی مربوط است شروع به خواندن این کتاب کردم.
اوایل خیلی به ریاضی ربط نداشت ولی به خاطر روش روایت جالبش خیلی ازش خوشم آمد
برای افرادی مناسب است که وقت و حوصله خواندن کتاب های طولانی را ندارند و دوست دارند همان چند صفحه که می خوانند کامل بهشان بچسبد.
        

          هو الجبار. هو القهار.

۱. هم‌زمان دو روایت را پیش می‌برد. نقطه‌ی قوت جدی کتاب همین است به‌نظرم.
اوایلش می‌گفتم: زبان دو روایت یکی‌ست و جدایی‌شان  چندان به چشم نمی‌خورد و در حد ظاهری/اعتباری می‌ماند. اما رفته‌رفته این تفاوت بیش‌تر شد؛ به‌گونه‌ای که بتوان بین دو روایت، تفاوت مشهود دید! گمانم نویسنده عمدا این کار را کرده‌است.

۲. کارکرد آموزشی و لحن آموزگارمآبانه‌ی نویسنده، سایه انداخته‌است! هر چند سعی در پنهان‌کردنش دارد.. شاید نقطه‌ی ضعف جدی کتاب این باشد.

۳. برخی از خلاقیت‌های نویسنده را بسیار دوست داشتم و دارم:
صفحه‌های سفید داستان پرویز.
شگفتی‌های اعداد و ریاضی.. نوار موبیوس!
عقبکی‌گفتن واژه‌ها! ماوخیمن به‌جای نمی‌خوام:)
عنصر جادویی غول کنسرو.
دست‌کاری کردن دستور زبان جمله‌ها.

۴.  شخصیت‌ها در روایت اصلی...احتمال می‌دهم کلیشه‌ای باشند. بیش‌تر جذابیت حاصل کنش‌ها و رخ‌دادها است تا خود شخصیت‌ها؛ اگرچه در همین دو، شخصیت‌پردازی پیش می‌رود. و البته در کنسرو غول با دگرگونی شخصیت اصلی و مادرش، هم‌راه می‌شویم.
شخصیت‌پردازی در روایت دوم (داستان پرویز) ضعیف است؛ ضعیف! به‌نظرم.

۵. کمی طول کشيد تا جذبش بشوم؛ بیش‌تر به‌خاطر زبان اتابک کرمی (شخصیت اصلی) اما ارزشش را داشت. شکر.
        

          خیلی طول کشید تا با کتاب ارتباط برقرار کنم. اصلی‌ترین نقطه ضعف این کتاب شروع نه چندان خوبشه.
اما چون استاد فانتزی  این کتاب رو ویژه پیشنهاد دادن با صبوری تحمل کردم. 
(الان می‌تونم بگم‌ واقعا ارزشش رو داشت.)
تقریبا میشه گفت از نیمه‌ی دوم کتاب، جوری با داستان ارتباط گرفتم که برای خودم عجیب بود. 
چه قدر با شخصیت اصلی داستان همذات پنداری کردم!
نویسنده‌ی این کتاب یه‌آدم‌ به شدت خلاق و هنرمنده که توی جاهای مختلف با آشنایی زدایی‌های خوبی که می‌کنه شما رو غافل‌گیر می‌کنه. 
طنز کتاب رو هم خیلی دوست داشتم با نمک و جالب بود.
 نثر  و دنیای ذهنی نویسنده اونقدر به نوجوان نزدیکه که اصلا تصور نمی‌کردی یه آدم بزرگ این کتاب رو نوشته. 
شخصیت پردازی‌های کتاب واقعا عالی و منحصر به فرده.
این کتاب از معدود کتاب‌های خوب فانتزی ایرانیه.
از لحاظ رعایت تکنیک‌های داستان نویسی، مخصوصا فانتزی نویسی کتاب قویه.
        

          از اون کتابایی که بعد از خوندنش میفهمی نباید از روی جلد یا حتی اسم یک کتاب قضاوت کنی
این اولین کتابی بود که مامانم بهم هدیه داد
کلی گریه کردم و فکر میکردم اصلا قشنگ نیست و دوسش ندارم اما بعد از خوندنش واقعا نظرم عوض شد 😁
        

          کتاب لحن بی ادبانه ای داره که برام دلچسب نبود،تو ۳۰ صفحه اول هم جذابیتی ندیدم که بخوام ادامه بدم گذاشتمش کنار.
        

          خوب بود
        

          توقعم خیلی بالاتر بود.
اصلا هیجان زده‌ام‌ نکرد.
دلیلی برای معرفی به دیگران(به ویژه نوجوان) پیدا نکردم.
بعضی چالش‌ها‌ی نوجوانان رو تقریبا خوب بیان کرده بود. مثلا پسری که حالش از درس و مدرسه و ریاضی بهم می‌خوره‌ ولی عاشق داستان جناییه‌، پسری که تو مدرسه بهش زور می‌گن و دوست داره مقابلشون‌ بایسته‌. پسری که برای مقابله با ترس‌هاش‌ به موجودات خیالی پناه می‌بره‌ و...
با اغماض سه ستاره.