ارباب دزد ها
به اسم کتاب و خلاصه داستان، منو کشاند برای خواندنش...
خیلی معمایی و هیجان انگیز بود!
یک جای داستان استپ کردم تا چند روز دیگه بخوانم انقدر که دندانم فشار دادم از هیجانش!
خیلی جالب بود... 
درمورد ۲ تا پسر بچه هستن که از خاله شان فرار می کنند و به لندن میرن چون مادر مرحومشان برایشان خیلی تعریف می کرد . و کارگاهی به دنبال آنها می گرده ....
 اما فقط این نیست داستان تازه شروع شده!
        

          بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم 

واقعیتش نتونستم صبر کنم خون به مغزم برسه و یکم دیگه مرورم رو بنویسم، پس الان می‌نویسمش. چون هیجان‌زده‌م.
می‌دونید چیه؟ من حس می‌کنم کورنلیا فونکه یه نویسنده‌ی جادوییه مثل داستان هاشون. انگار ایده‌هاش رو از طریق جادو به دست میاره! انقدر دوست دارم قلم این نویسنده رو.
اصلا چند وقتیه زیاد از اینکه کتاب‌های نوجوان بخونم لذت خاصی نبردم. نه اینکه نخونم، اتفاقا خوندم و امتیازهای مثبتی هم ثبت کردم براشون. 
متاسفانه نویسنده‌های نوجوانی  که قلمشون اینطوری جادو بکنه کمن، یا ایده‌های تکراری دارن. یا زیاده از حد کودکانه می‌نویسن. یه جاهایی‌ش هم برمی‌گشت به احساسات درونی خودم و تمایلم به خوندن آثار کلاسیک و آثار دیگه‌ای که صرفا مختص گروه سنی نوجوان نباشه...
ولی خانم فونکه کاری کرد که کتاب نوجوانی با ژانر فانتزی رو بخونم و لذت عجیبی ببرم ازش! 
حالا داستان شاه دزد چیه؟ 
دوتا پسر به اسم پراسپر و بو گم شدن. مادرشون مرده و اون‌ها باید با خاله‌ی بدجنسی که تصمیم داره بو رو نگه داره و پراسپر رو به مدرسه‌ی شبانه‌روزی بفرسته، سر کنن. این دوتا هم فرار می‌کنن و به یه باند دزدی می‌پیوندن که شامل چهارتا بچه‌ی دیگه‌ست: سیپیو(سردسته، ملقب به شاه‌دزد)، ماسکا، هورنت(تنها دختر گروه) و ریسیو.
اما خاله قصد نداره بچه ها رو ول کنه و پیش کارآگاهی به اسم ویکتور می‌ره تا کمکش بکنه... 
این وسط مسط ها هم چندتا پیچش داستانی خفن و یه سری معماهای باحال بود که داستان رو خیلی بهتر می‌کرد.
شاید خیلی‌ها با شخصیت پردازی‌ها حال نکنن. اما من دوستشون داشتم. تک تکشون رو. به خصوص، به خصوص سیپیو رو. سیپیو خیلی شخصیت عجیبی بود. اولش که وارد داستان شد حالم ازش بهم می‌خورد. حس و حال این بچه قلدرهایی رو می‌داد که توی فیلم های تینیجری(نوجوانانه) آمریکایی هستن و میخوان بگن من از همه بهترم، ولی ... ولی نه... اینطوری ها هم نبود. هرچی جلوتر رفت شخصیت جالب تری پیدا کرد و می‌تونم بگم شخصیت موردعلاقه ‌م‌ شد. و تا مدتها هر ماسکی من رو یاد سیپیو می اندازه...
صحنه پردازی و تعلیق هم عالی بود. همه‌ش جایی که انتظار نداشتم شوکه‌م می‌کرد... 
توصیفاتش هم به حد کافی بود. نه انقدر کم بود که ندونی الان باید دقیقا چی رو تصور کنی، نه انقدر زیاد که دلتون رو بزنه...
پایان‌بندی‌ش رو نمی‌تونم بگم دوست داشتم یا نه. واقعا نمی‌تونم:(((( 
هم خوب بود، هم بد بود. یه حالتی بود دلم میخواست ادامه پیدا کنه... 
دوست داشتم برخی سوالات بی جواب نمونه... نه برای شخصیت ها و نه برای من...(منظورم اون‌هایی هست که شخصیت ها نتونستن کشفش کنن یا...)
اما در کل سیر تحول شخصیت‌ها و ‌... انقدر جذاب بود که پنج ستاره رو میدم🙂...
راستی یه اقتباس سینمایی هم داره، البته من ندیدمش و نمیدونم در چه حد وفاداره به کتاب...

فکر نمی‌کردم بخونمش. ولی خوندمش و الان راضی ام از خوانشش. واقعا عالی بود.
و حس‌ می‌کنم توی سن مناسبی خوندمش و این خوشحالم می‌کنه. شاید اگر چند سال دیگه می‌خوندمش همچین لذتی نمی‌بردم.
خلاصه خیلی دوستش داشتم. یه تیکه از قلبم واسه همیشه توی سینمای استلا، خیابون‌های ونیز، و این داستان می‌مونه، پیش شاه دزد و دوستانش...
        

          این کتاب و وقتی دیدم توی قفسش یدونه مونده بود به خاطر همین خریدم
بعدش به نظرم کتاب جالبی نیومد و برای خوندنش دست دست کردم 
و الان تو فکر اینم مجموعه ی سه گانه ی خانم فونکه رو حتما بگیرم و بخونم 
خیلیییی خوب بود با اینکه کتاب توی ژانر نوجوان بود اما اصلا حوصله سر بر و بچه گانه نبود من که لذت بردم
        

          من این کتاب رو وقتی بچه بودم خوندم...
اون موقع هنوز خیلی چیزها رو نمی‌فهمیدم. معنی دزد بودن رو، معنی تنهایی، معنی داشتن یه اسم جعلی برای محافظت از خودت.
ولی چیزی که از همون روزها توی دلم موند، یه حس عجیب بود…
حسی از جادو، از فرار، از دوستی‌هایی که واقعی‌تر از قانون بودن.

کورنلیا فونکه با ارباب دزدها نه فقط قصه گفت، یه دنیا ساخت…
دنیایی که من باهاش از لای شیشه‌های بخارگرفته‌ی ونیز رد شدم، سایه‌ها رو دنبال کردم، و دلم خواست بخشی از اون دار و دسته‌ی بچه‌دزدهایی باشم که خودشون برای خودشون زندگی ساختن.

الان که بزرگ‌تر شدم، تازه می‌فهمم اون کتاب، فقط یه داستان کودکانه نبود.
یه یادگار بود از زمانی که قلبم، بدون ترس، با قصه‌ها پرواز می‌کرد.
و هر وقت دوباره بهش فکر می‌کنم، صدای نفس‌های اون قطار جادویی هنوز توی گوشمه...
👑🔮⚔️📜🏹
        

          وااای خدا بیشتر از کیف  کتاب خاطراتی که زنده شد برام جذاب بود...
اما خود کتاب.داستان ماجرای در اتفاقی است از یک‌سری بچه‌ی تخس و حرف نشنو که خیلی بانمکن.جدا خوشم آمدن ازشون.
پر‌تب و تاب و به شدت جذاب، جوری که موقع خوندن واقعا مجبور میشدم دست از خوندن بکشم(تجربه‌ای که در سیاه دل هم داشتم).شخصیت پردازی چیز غریبی نیست، همه‌خیلی  معمولی هستند،اما همین معمولی بودن جذابش کرده، حالا در یک قصه‌ی معمولی پای جادو، یکهو و ناگهانی میاد وسط ماجرا.
و انصافا چه جادویی ،از اون چیزهایی که همیشه آرزوش را دارید، یعنی امکان نداره تو‌ زندگی یک بار داشت این شانس را از خدا نخواسته باشید.
انتخاب و پذیرش پیامد آن مهمترین هدف کتابه، همون طور که اشاره میشه، پراسپر و اسکیپ هر دو از انتخابشون راضی هستند و این مهمه...
لذت بردن.ممنون از رفیق بهخوانی،زهرا، که خواندش و باعث شد منم بخونمش...
        

          «آن شب شبی تیره و تار بود. ماه مرتب پشت ابرهای لغزنده ناپدید می‌شد»
پایانش اینطوری بود که داشت گولم می‌زد به‌جای ۳ پنج‌ستاره بدم ولی واقعا خیلی اضافه‌گویی داشت.
و خب یه گروه دزد که باهم خیلی دوستن و هرکاری برای هم می‌کنن و مگه دیگه چی می‌خوام که یه کتابیو دوست داشته باشم؟ 
و اینکه ترجمه خیلی واضح بود از انگلیسی به فارسیه نه زبان اصلی باز من نمی‌دونم چطور زده کپی‌رایت داره
        

          کتاب مورد علاقممممم
یادمه برای اولین بار داخل کتابخونه دیدمش و بعد از تموم شدنش جوری به دلم نشست که بعد از 5 بار اوردن تصمیم گرفتم بخرمش. 
داستانش روند جالبی داره و شخصیت هاشم بسیار باحال و خوبن
خیلی راحت با داستان ارتباط میگیرین. 
این کتاب برای کادو دادن بسیار مناسبه:) 
        

          کتاب دلچسبی بود بر خلاف تصوری که اول ازش داشتم.
قافل گیری های جذابی داشت.
و از همه مهم تر هیچ جای کتاب کلیشه ای پیش نمی رفت و یعنی مثل بیشتر کتاب ها پایان خیلی خوب و لوسی نداشت.
یک کتاب از فونکه که قبل از مجموعه ی سیاه قلب، سیاه خون، سیاه مرگ می خونم به نظر نویسنده ی جالبی میاد.
        

          عااالی بود
البته از خانم فونکه بعید نبود

        

          حقیقتا هنوز با پایانش کنار نیومدم
        

          اولش برای پر کردن وقتم شروع به خوندن کردم اما اونقدر هیجان داستان و عطشم برای فهمیدن ادامه ماجرای کتاب زیاد بود که در یک روز خوندم. واقعا قصه اش رو دوست داشتم.
        

          داستان از دو برادر یتیم به نام‌های پراسپر و بو شروع میشه که در حال فرار کردن از خاله‌شون هستن و می‌خوان به شهر ونیز برن شهر قصه‌ها و جادو اما اون‌ها در این راه با شاه دزد و گروهشون دوست میشن و در یک سینمای متروکه پناه می‌گیرن. خاله پراسپر و بو یک کارآگاه خصوصی رو استخدام می‌کنه تا دو برادر رو پیدا کنه اما این اتفاق یه تهدید بزرگ برای همه محسوب‌ میشه این گروه پیشنهاد کنت رو برای پیدا کردن یک گنجینه جادویی می‌پذیر تا بتونه برای همیشه از گذشته خودشون فرار کنه.

این دو برادر در راهشان با چیزهای متفاوتی روبه‌رو می‌شوند. یک کارآگاه با سبیل تقلبی و لاک پشت‌های زیبا_ عتیقه فروشی متقلب_ خانم جوان تنهایی که به دنبال چند دوست می‌گردد_ دو پسر یتیم که به دنبال هیجان هستند_ یک دختر کتابخوان_ یک پسر که در تلاش است تا از پدر و خانواده اشرافیش برای همیشه فاصله بگیرد_

ایده داستان و اینکه از زبون چندتا بچه کم سن و سال تعریف شده بود و زندگی کردنشون توی سینما برای من جالب بود. اما از واقعیت سیپیو و خانواده‌اش خوشم نیومد و دوستش نداشتم.
اما شخصیت‌هاشون به نظرم جالب و قشنگ بود به خصوص ویکتور و آیدا. اینکه داستان توی شهر ونیز اتفاق افتاد خیلی داستان رو زیباتر کرده بود.
اما من همش دنبال هیجان بود و نتونستم هیجانی که توی کتاب سیاه قلب بود رو توی این اثر فونکه پیدا کنم و پایانش زیاد اون طور که باید نبود و خب از دلایل دوست داشتنم برای این کتاب فقط میتونم به شخصیت پردازی و فضاسازی خوب اشاره کنم.