«تکرار» شامل دو بخش و یک مؤخره است (البته این نسخه از ترجمه یک مقدمه و یک مؤخره تقریباً بی‌ارتباط ولی جالب هم از صالح نجفی دارد) شاید سوتیتر کتاب بهترین توصیف از فرم کتاب است؛ «جستاری در روان‌شناسی تجربی» (سوتیتر ترجمۀ دیگر کتاب توس حاجی بیگلو این است: «جستاری در نفس شناسی تمثیلی» که بسیار بعید است). بخش اول کتاب روایتی است از تعاملات مؤلف کتاب (کنستانتين کنستانتيوس) با دوست جوانی و حکایت از عاشقانه‌ای دارد که مطابق با حکایت زندگانی خود کیرکگور و رژین است. مؤلف کتاب نقش مرشدی را دارد که راه نشان می‌دهد و به پاسخ‌هایی می‌رسد که خود کیرکگور در زندگی از آنان تعبیت نکرده است. بخش دوم کتاب شامل نامه‌هایی است از همان دوست جوان به مؤلف که در آن از احوالات خود می‌نویسد و نشان از تشویق خاطر او دارد. نکتۀ مهم دراینجا پرداختی است که آن دوست جوان روی داستان ایوب پیامبر انجام می‌دهد که هم‌تراز حکایت ابراهیم در ترس و لرز (که همزمان با تکرار در 16 اکتبر 1843 منتشر می‌شود) است. در آنجا تحلیل از «امتحان الهی» مطرح می‌شود که بسیاری بدیع و عجیب است.
کتاب با یک مؤخره خطاب به خوانندگان کتاب تمام می‌شود. فلسفی‌ترین بخش کتاب همین بخش است که کیرکگور در آن از امر استثنایی سخن می‌گوید و سوژه جوان خود را بسط می‌دهد. ارجاع اشمیت به کیرکگور و سنتی که حول امر استثنایی در فلسفۀ سیاسی متأخر گشوده می‌شود از خلال همین سطور برمی‌آید و حقیقتاً تحلیل کیرکگور بسیار درخشان است. 
کتاب به معنای واقعی کلمه یک متن کلاسیک است، ولی تشویق متن قدری ملال‌انگیز است و هرچند با کنه مطلبی که کیرکگور می‌خواهد بیان کند هم‌خوان است، ولی به‌هرحال قدری با طبع رمان‌خوان‌ها بیش‌تر هماهنگ است تا دانش‌آموزان فلسفه.
        

          آیا حالات خوشی که در زندگی به ما دست می‌دهد، تکرار شدنی است؟ آیا تکرار ممکن است؟ اصلا تکرار یعنی چه؟

این‌ها مهم‌ترین پرسش‌هایی هستند که کی‌یر کگور سعی دارد به آن‌ها بیندیشد. موضوع محوری، داستان جوان شاعری است که عاشق دختری می‌شود و بعد به دلایلی می‌خواهد نامزدی را به هم بزند. بخش نخست کتاب، طرح موضوع تکرار است و ماجرای آن جوان.

در بخش دوم، نامه‌های یک طرفه‌ی آن جوان به نویسنده را می‌خوانیم و تحلیل‌های پیرامون آن را. در این بخش، کی‌یر کگور به کتاب ایوب (ع) می‌پردازد و ماجرای ایوب (ع) و رابطه‌ی او با خدا را زیر ذره‌بین می‌برد. چگونه چنین چیزی ممکن است؟  آزمون الهی چیست؟ چگونه ایوب (ع) می‌تواند به راحتی بگوید:« خداوند داد و خداوند گرفت. و نام خداوند متبارک باد.»؟

در مجموع به نظرم کی‌یر کگور مثل همیشه مسائلی اساسی و اندیشیدنی مطرح می‌کند اما در این کتاب، قدری مطالب، بی‌نظم و ترتیب‌اند. آغاز و پایان هر مسأله نامعلوم است و فصل‌بندی خاصی هم در کار نیست.

نشست گفتگو درباره این اثر با حضور مترجم کتاب نیز در اینترنت در دسترس است و می‌تواند کمک‌کننده باشد.
        

          کیرکگور عزیزه؛ بااین که شاید به‌خاطر بخش زیادی از حرفاش - مخصوصاً وقتی وارد تقسیم‌بندی سپرهای زندگی می‌شه و در برابر سپهر اخلاقی، ارزش والاتر رو متعلق به سپهر دینی می‌دونه- ، خیلی سخته برام که باهاش همراه بشم. برای همین خوندن «ترس و لرز» برای سخت و عجیب بود. اما «تکرار» از جنس دیگری است. از جنس دغدغۀ هستی انضمامی انسان و برای همین به مسئلۀ یه نامزی به‌هم‌خورده و چرایی اون می‌پردازه، همین‌قدر انضمامی و زمینی. 
اما جدای اون فهم کیرکگور از «تکرار» برام خیلی جالب و ارزشمند بود. تکرار به‌مثابه بازتولید و به پیش رفتن. این‌که تکرار صرفاً به‌معنای انجام بارها و بارهای یکسان کاری نیست بلکه به‌معنای بازکشف چیزهایی‌ست که در گذشته از کنارشان عبور کرده بودی و بنابراین آینده تبدیل می‌شود به کشف گره‌های گذشته. این فهم از تکرار رو می‌شه در هر چیزی به کار بست، در خوانش دوبارۀ کتابی که بارها خواندی و هر بار معنای تازه‌ای می‌یابی و بنابراین همان عمل پیشین عیناً تکرار نشده است، در نواختن قطعه‌ای که هر بار ژرفای بیشتری پیدا می‌کند و بیش از هر چیز در دوست داشتن کسی که هر روز دوستش داری.
        

          کتابی که ذره ذره وجود شما را می بلعد.
کیرکگارد متفکر عجیبی است؛ شاید همه اگزیستانسیالیست ها عجیب باشند، از این نظر که در حالت معمول به دشواری یک صفحه از متن کتب آنها را میفهمید اما اگر در دغدغه انها را دریابید و به هم سخنی با آنان برسید دوست شما خواهند بود.
کیرکگارد در این کتاب بر اهمیت تکرار تاکید میکند.آنچه زندگی را معنی میبخشد و از دام نومیدی یا تفنن زیباشناسانه می رهاند تکرار است. وی تکرار را در مقابل مفهوم تذکار (یادآوری) قرار میدهد تا بدین واسطه اختلاف خویش با سنت افلاطونی را آشکار کند. نزد افلاطون و سقراط همه انسانها استعداد دستیابی به معرفت را دارند اما از آن لزوما بهره نمیگیرند. باید کسی باشد تا با روش مامایی حقیقت را در ذهن شخص بزاید. یادآوری آنچه نزد فرد مخفی و خاموش است کلید دستیابی به حقیقت است. بدین شکل یادآوری تنها ما را به حقیقتی که از پیش موجود است رهنمون میکند اینجاست که کیرکگارد اعتراض میکند.نزد او حقیقت امری ایستا و صلب نیست بلکه امریست نیازمند تکرار. اگر یادآوری متضمن حقیقت است ، تکرار متضمن زندگی است.باید یادآوری  و امید هردو را وانهاد تا با تکرار بر آنچه شایسته است مهر تایید نهاد.
        

          اگرچه کتاب درخشان "ترس و لرز" هم یک اثر دارای ساختار نیست اما آنجا لااقل مقدماتی فراهم شده و یک اندیشه قدم به قدم نضج می یابد. به علاوه فکر تیز و عمیق کیرکگور تا اعماق روح آدم نفوذ میکند.
در این کتاب هیچ نشانی از تمهید کردن مقدمات نیست و اندیشه کیرکگور کاملا خام و صورت بندی نشده ارائه میشود. بعلاوه که حتی خود ایده تذکار/تکرار اصلا چندان مورد اشاره قرار نمیگیرد و تنه اصلی اثر را یک داستان تمثیلی پر از حاشیه روی اشغال کرده.

ایده لزوم و در عین حال ناممکن بودن تکرار اگرچه از خلال داستان نامزدی به هم خورده کشف میشود اما معلوم نیست نگرش نویسنده فلسفی است یا روانشناختی یا زیباشناختی. در حالی که این سپهرها در کتاب ترس و لرز حسابشان از هم جدا میشود. اینجا اما نه. مثلا وقتی در می یابیم خوشبختی پسر در ازدواج ممکن نیست، مشخص نمیشود این دریافت فلسفی است (تکرار ناممکن است) یا روانشناختی (روان انسان برای درک تکرار کفایت ندارد) یا زیباشناختی (تذکار برای شاعر شدن بس است)
        

          کتابی که برای من (خواننده‌ی معمولی با دانش متوسط) کمی گنگ و مبهم و سنگین بود اما میگذارمش پای تازه وارد بودنم در خوانش کتاب‌های فلسفی نوشته فیلسوفان بزرگ. اما به هر حال باید از یک جا شروع کرد.

موضوعات پراکنده‌ی کتاب کمی آدم رو گیج می‌کنه و به نظرم کیرکگورِ نازنین کمی منظورش رو از تکرار انتزاعی بیان می‌کنه و در انتقال این منظور به منِ خواننده موفق نیست اما مقاله‌ی مترجم در انتهای کتاب کمک می‌کنه بفهمیم کتاب چه موضوعی رو می‌خواسته به ما بگه. اما داستان قابل فهم‌تر کتاب از روایت عاشقانه‌ای که داره بیان میشه با نثر بسیار زیبایی بیان شده و چون تجربه‌پذیرتره، فهمش هم آسون‌تره

پ.ن: ترجمه‌ی بسیار خوب صالح نجفی در همین فهم حداقلی من از کتاب بسیار موثر بود.
        

          سورن کیرکگور با نام مستعار می‌نوشته است. کنستانتین کنستانتیوس، نویسنده فرضی مفهوم تکرار، مفهوم حرکت در فلسفه هگل را نقد می‌کند و نظریه خود را درباره مفهوم هستی انضمامی آدمی پیش می‌نهد، نظریه‌ای مبتنی بر مفهوم تکرار: فرد از طریق تکرار مستمر لحظه انتخاب است که آزادی‌اش را به کار می‌گیرد و خودش می‌شود.