"او داشت بیش از حد عذرخواهی می‌کرد، ولی دلش می‌خواست از همه‌ی دخترهای دنیا که تکه‌های خمپاره به عشق‌شان خورده بود چون خمپاره‌ها سوت نکشیده اند، عذرخواهی کند."

- از متن کتاب
        

          حس خوشایندی بود بعد از ناطور دشت خوندمش.
        

          من با کتاب های سلینجر نمیتونم ارتباط برقرار کنم. نمیدونم به خاطر ترجمه است یا نثر خود نویسنده ولی زبان شکسته توی داستان برام جالب نیست. سالها پیش ناطور دشت رو خوندم و بعد اومدم سراغ این کتاب. درواقع میتونیم بگیم این جلد دوم از دنیاییه که سلینجر توی ناطوردشت برامون توصیف کرده. شخصیت هاو ماجراها در ادامه ی اون کتاب جلو میره. داستان زندگی خانواده ی کالفیلد و دوستان پسر بزرگ این خانواده است. اگر که شما ناطور رو دوست داشتین، قطعا از این کتاب هم خوشتون میاد.
        

          خب، بعد از خواندن نصفه‌کاره‌ی این کتاب علاوه بر تجربه‌ی ناجالب قبلیم از این نویسنده (ناتوردشت)، فکرکنم می‌تونم بگم من سلینجرخوان یا سلینجرپسند نیستم.:)) و نمی‌دونم نثر خودشه که خوشم نمیاد یا ترجمه‌ی ناجالب؛ ولی یکی از دلایل ارتباط برقرارنکردن‌ام با نوشته‌هاشه.
        

          شاید کتاب پنج ستاره نباشه اما دلم می‌خواد بهش پنج ستاره بدم. چون سلینجر نابغه‌ست. چون دوستش دارم. مدل فکر کردنش رو دوست دارم. مدل حرف زدنش رو. دغدغه‌ش رو. نوع نگاهش به زندگی رو.
و تمام مدتی که کتاب رو می‌خوندم، یه بغضی توی گلوم بود…
مجموعه داستانی ضدجنگ و در فضای جنگ :)
        

          به دلیلی مبهم که نمی‌دانمش، حس شخصیت‌های داستان‌های سالینجر، همیشه برای‌م تداعی کننده‌ی آدم‌های مجنونِ عاقلِ داستان‌های مصطفی‌ مستور بوده است. و جالب‌تر آنکه همانند مستور، سالینجر هم در هر داستان، سراغی از کاراکترهای داستان‌های قبلی می‌گیرد.