"او داشت بیش از حد عذرخواهی می‌کرد، ولی دلش می‌خواست از همه‌ی دخترهای دنیا که تکه‌های خمپاره به عشق‌شان خورده بود چون خمپاره‌ها سوت نکشیده اند، عذرخواهی کند."

- از متن کتاب
        

          حس خوشایندی بود بعد از ناطور دشت خوندمش.
        

          به دلیلی مبهم که نمی‌دانمش، حس شخصیت‌های داستان‌های سالینجر، همیشه برای‌م تداعی کننده‌ی آدم‌های مجنونِ عاقلِ داستان‌های مصطفی‌ مستور بوده است. و جالب‌تر آنکه همانند مستور، سالینجر هم در هر داستان، سراغی از کاراکترهای داستان‌های قبلی می‌گیرد.
        

          من با کتاب های سلینجر نمیتونم ارتباط برقرار کنم. نمیدونم به خاطر ترجمه است یا نثر خود نویسنده ولی زبان شکسته توی داستان برام جالب نیست. سالها پیش ناطور دشت رو خوندم و بعد اومدم سراغ این کتاب. درواقع میتونیم بگیم این جلد دوم از دنیاییه که سلینجر توی ناطوردشت برامون توصیف کرده. شخصیت هاو ماجراها در ادامه ی اون کتاب جلو میره. داستان زندگی خانواده ی کالفیلد و دوستان پسر بزرگ این خانواده است. اگر که شما ناطور رو دوست داشتین، قطعا از این کتاب هم خوشتون میاد.
        

          یک مجموعه داستان ضد مدرسه، ضد جنگ، ضد تبعیض نژادی و...
(از هم ردیف قرار دادن مدرسه با جنگ و تبعیض نژادی بسی خرسندم.)

خوشحالم که ناطور دشت رو قبل از مجموعه داستان هاش خوندم. چون برای فهمیدن دنیای کتاباش، باید اون رو خونده باشی.
سلینجر کسیه که به همه‌چیز عمیق فکر می‌کنه و همه چیز رو عمیقاً حس می‌کنه و اهمیت میده. کمتر آدمی با این ویژگی ها پیدا میشه...
کسی که برای بِرک گریه می‌کنه...
داستان های "من دیوونه‌ام" و "گروهبان احساساتی" رو از باقیشون بیشتر دوست داشتم.
و باید بگم منم مثل سانی وقتی داستانای اونو می‌خونم، صدای موسیقی رو می‌شنوم...
سلینجرِ عزیز...

پ.ن: جنگ سلینجر رو خیلی آزار داده. این رنج قلبی رو تو جای جای کتاباش میشه حس کرد.
و واقعاً خوب تصویر حقیقی جنگ جهانی رو نشون میده. مخصوصاً تو داستان سوم. با بیان اینکه بازمانده ها چطور سعی میکنن از این جنگ پوچ کثیف بی‌معنی یک مدال افتخار بسازن.
گاهی نویسنده های ما سعی میکنن قصه های اونارو کپی کنن و به ما تعمیم بدن. ولی این قصه، قصه اوناست. قصه جنگ های ما خاورمیانه‌ای ها یه چیز دیگست. قصه قدرت طلبی  و بِکش بِکش و طمع کشورگشایی و نابودی و پوچی نیست. قصه ما قصه زور و تحمیل و خون و قربانی و ایستادن برای چیزهاییه که معنی دارن.
        

          شاید کتاب پنج ستاره نباشه اما دلم می‌خواد بهش پنج ستاره بدم. چون سلینجر نابغه‌ست. چون دوستش دارم. مدل فکر کردنش رو دوست دارم. مدل حرف زدنش رو. دغدغه‌ش رو. نوع نگاهش به زندگی رو.
و تمام مدتی که کتاب رو می‌خوندم، یه بغضی توی گلوم بود…
مجموعه داستانی ضدجنگ و در فضای جنگ :)
        

          خب، بعد از خواندن نصفه‌کاره‌ی این کتاب علاوه بر تجربه‌ی ناجالب قبلیم از این نویسنده (ناتوردشت)، فکرکنم می‌تونم بگم من سلینجرخوان یا سلینجرپسند نیستم.:)) و نمی‌دونم نثر خودشه که خوشم نمیاد یا ترجمه‌ی ناجالب؛ ولی یکی از دلایل ارتباط برقرارنکردن‌ام با نوشته‌هاشه.