قشنگ و دردناک.
کاشکی اینجوری تموم نمیشد چرا تهش همه باید زجر بکشن.
به نظرم  خوندن همچین  جلدی برای کامل کردن مجموعه نیاز بود 
        

          این مجموعه کتاب فوق العاده جذابه😍🤩👌🏻
و آدمو به سمتش میکشه اتفاق های باحالی توش میوفته🤩🤩🤩🤩
        

          ولی من نیوت و مینهو و توماسمو میخواستمT_T
        

          دردناککککککککککک،قشنگگگگگگگ،دردناکی بیشتررررر،شخصیتای معرکه و به یادموندنی و به شدتتتتتتتت غمگییییین
همه اشک های من رو اون شب گرفتی...چقد غمگین بود پایانت واقعا...و نویسنده چقد دیوونه س! رسما یکی یکی همه رو نابود میکرد به دردناک ترین شکل ممکن! قشنگ ولی به شدت دردناک!
        

          وقتی فهمیدم دیگر بیشه نشینانم و بچه هایم در این کتاب  نیستند دنیایم تار شد و قلبم در سینه ام فشرده شد اما در این کتاب با شخصیت های جدید  آشنا شده ام و این شخصیت ها در اعماق قلبشان درد هایی دارند...
از جیمز دشنر ممنونم بخاطر  به گریه انداختنمون.
        

          اولش درکش نکردم تمومش که میکنی تازه شروع میشه
        

          غم انگیز بود و اشکم رو دراورد  ،
 این که مردم چجوری برای زندگی با چنگ و دندون مبارزه کردن ودر آخر پیروز نشدن دردناک بود.
اما یه سوال برام پیش اومده اونم اینه که ممکنه دیدی یکی از کاراکتر های گروه بی توی جلد های اصلی باشه؟
البته اوایل کنی کسل کننده بود ولی هرچی جلو می رفت بهتر میشد
        

          در طول مدت خوندن این جلد فقط داشتم به شرارت بد و بیراه میگفتم😑
درسته راجب بچه های بیشه نبود و به همین دلیل جذابیتش یه کوچولو کمتر از ۳ جلد قبلی بود ولی چون از اول میدونستم زیاد ضدحال نخوردم. به نظرم این جلدهم جالب بود و سوالات زیادی رو جواب داد👌
        

          در این کتاب با شخصیت های جدید دوست‌داشتنی های جدید و زیادی آشنا شدم . و همشونو دوست دارم:)
        

          و بله این کتاب هم از این مجموعه تموم شد 
و میتونم بگم که با آدم های جدیدی اشناشدم توی این کتاب و نبود بچهای کتاب های قبلی قشنگ حس میشد .
من با این کتاب ارتباط خوبی گرفتم و قلم آقای دشنر منو شگفت زده کرد جوری که همه چی رو بی‌نظیر توصیف میکنه واقعا شگفت انگیز بود 
و دوباره اشک و گریه تو این کتابم منو ول نکرد :)
در آخر که 
تا ابد قلبم  برای این مجموعه باقی میمونه :)
        

          زیبایی..
اما زمانی که فهمیدم بچه‌هایم در این جلد نیستند چیزی در دلم تکان خورد..
دلم می خواست تمام جلدها در مورد بچه‌های بیشه باشند اما از لحاظ منطقی وجود چنین جلدی برای مجموعه لازم بود⁦ಥ⁠‿⁠ಥ⁩
        

          سه جلد اول کتاب رو وسط امتحانای نهایی هفتم خونده بودم، پنج سال پیش. واسه همین می‌ترسیدم الان نفهمم که این تو چه اتفاقاتی داره می‌افته، ولی فهمیدم. شاید چون آن‌چنان همبستگی دقیقی با کتابای قبلی نداشت و در واقع اتفاقات قبل از اونا رو روایت می‌کرد.
من راستش هنوز با این ژانر از کتاب یه مقداری مشکل دارم و نمی‌تونم به نتیجه‌ی دقیقی برسم. یه نفر می‌گفت آدم وقتی کتاب خوبی رو می‌خونه، مغزش نمی‌تونه بین شخصیتای کتاب و آدمای واقعی تمایز قائل بشه و واسه‌ی همینم درد از دست دادن یه شخصیت خیالی گاهی برای ما این‌قدر سنگین به نظر میاد. خب من فکر نمی‌کنم این حرف علمی باشه و به نظرم اغراق‌شده‌ست، ولی بالاخره خواهی‌نخواهی ما درگیر آدمای توی کتاب و داستانشون می‌شیم. یه جا که مارک داشت از گذشته حرف می‌زد من به خودم لرزیدم و فکر کردم که وای چه‌قدر درد و رنج و بدبختی... و بعد به این فکر کردم که با چه توجیهی دارم چنین رنج‌هایی رو به خودم تحمیل می‌کنم؟ یه وقتایی کتابی داره وضعیت زندگی آدمای دیگه‌ای که الان هستن یا قبلا بوده‌ن رو به تصویر می‌کشه و اون موقع دیگه دردی که می‌کشیم با این حالت فرق داره، چون برای افزایش همدلی‌مون یا وسیع‌تر شدن فکرمون نیاز داریم از رنج‌های آدمای دیگه که ازشون خبر نداریم، مطلع شیم. ولی دارم به این فکر می‌کنم که خوندن درمورد سناریوهای خیالی عذاب‌آور، دقیقا چه فایده‌ای می‌تونه برای ما داشته باشه؟ هنوز نمی‌دونم.
بعضی جاها نویسنده خیلی حرفاش رو کش داده بود.
توصیفات فضاها به شکلی بود که من هیچ‌کدوم رو نمی‌تونستم تصور کنم، حتی جاهایی که تو ذهنم تصویر می‌کردم هم بعدا معلوم می‌شد اشتباه کرده‌م. نمی‌دونم ایراد از من بود یا چی.
شخصیتا هم سرجمع بد نبودن، الک رو دوست داشتم.
در کل به جز اون بحث خوددرگیری که بهش اشاره کردم، بد نبود.

+دیروز بعد از چند وقت سوار مترو شده بودم. تو اون شلوغیای ایستگاه تئاتر شهر، لامپای واگن خاموش شد. چند لحظه تو سرم یه صدایی داشت می‌گفت خب دیگه این آخرشه، الان زبانه‌های خورشید دنیای بیرون رو سوزونده‌ن و حالا قطار نگه می‌داره و تو مجبوری مثل مارک و بقیه، روزها این زیر تو تونلای مترو این‌ور و اون‌ور شی تا آب بیاد و بُکُشدت. تنها هم که هستی بنده‌ی خدا، کارت تمومه.
آره، داشتم به این چیزا فکر می‌کردم که لامپ‌های واگن دوباره روشن شد.
        

          هیجانش مدام نفستو بند میاره و راز هایی که فاش میشه تمام نتیجه گیریاتو به هم میریزه!