ما زنده به شناختِ خویشتنِ خویشیم و اگر خویش را نشناسیم و هویت خود را به جای نیاوریم؛ هیچ نیستیم. گمگشته‌ای در این دنیای بزرگیم و بس!

این کتابِ «آینه» حکایت مردی است که خویشتنِ خویش را گم کرده است و از وی هیچ نشانی ندارد.

و در به در، در پِیِ کسی یا کسانی است که به حیلتی و چاره ای و راهی هویتش بیابند یا هویتی دیگر بدو بخشند تا شناخته شود.

و بدین سان به زندگی بازگردد؛ که بی هویت زندگی را نشاید!

                                             ***

ای بی‌خبران ز درد و آهم | | خیزید و رها کنید راهم

من گمشده ام، مرا مجویید | | با گمشدگان، سخن مگویید

تا کی ستم و جفا کنیدم | | با محنت خود رها کنیدم

بیرون نکنید از این دیارم | | من خود به گریختن سوارم

از پای فتاده‌ام چه تدبیر | | ای دوست بیا و دست من گیر ...

                           (لیلی و مجنون نظامی گنجه‌ای)
        

          آینه یک داستان کوتاه ساده نیست، آینه میتونه زندگیِ تک تکِ ما آدم‌ها باشه، اینکه تنهایی و انزوا به مرور زمان چه بلاهایی میتونه سر آدم بیاره، داستانِ مردی که سال‌ها یک گوشه غرق در تنهایی شده و با شنیدن اعلامیه ثبت احوال در رادیو مبنی بر دعوت مردم جهت تعویض شناسنامه، به دنبال شناسنامه‌ش میگرده و پیداش نمی‌کنه، هرچی فکر میکنه کجا گذاشته چیزی به یادش نمیاد جز اینکه...
        

          خودمم درگیر این بی هویتی شدم
خودمم خالیم
خودمم پی راهی برای کشفم
نمیدونم شاید همه اینجوریم
ای کاش که درمانی باشه
و ای کاش بعد درمان پشیمانی نباشه
        

          داستان *آینه* تنها به اندازه ربع ساعت و به قدر ۱۳ کاغذ همراهم بود، اما عجب هنرنمایی کرده بود محمود دولت آبادی در همین زمان کم.

دیرگاهیست که افتاده‌ام از خویش به دور
شاید این عید به دیدار خودم هم بروم..
        

          آدمی در جست و جوی هویت خودش 
از اسم و رسم تا چهره و ظاهر
از هیچکدوم خبر نداشت
اتفاقا دنبالشون هم نگشته بود تا اینکه از رادیو درباره نو کردن سجل ها شنید...
اما کدوم آینه می‌تونست همه اینها رو درباره خودش، بهش نشون بده؟! 
        

          نه پلکی میزند عقلم، نه راهی می رود خوشم
چراغ خسته‌ای در انتهای شهر خاموشم

شبیه گنگ حیرانم، همین اندازه می‌دانم
نه هشیارم، نه سرمستم، نه بیدارم، نه مدهوشم

به یاران اعتمادی نیست از خاطر اگر رفتم
کجایی ای فراموشی توهم کردی فراموشم

بیا ای آفتاب مطمئن، خورشید پنهانی
که دست تو گره وا می‌کند از فکر مغشوشم

علیرضا قزوه
        

          چقدر تنهایی ترسناکه...
هویت چه اهمیتی داره وقتی تنها باشیم؟
وقتی کسی نباشه اسممون رو صدا بزنه...

        

          نثر روان وزیبا.حاوی جزئیات ،در کل ارزش خواندن دارد
        

          محمود دولت آبادی این کتاب رو بی تکلف نوشته ودر پس داستان ساده ومعمولیش یک چیز عجیب پنهان شده، خیلی عجیب، واون هویتِ 
به راستی من کیستم!!؟
        

           با توجه به کوتاه بودن داستان اما شدیدا پر محتوا بود جوری که نمیشه به طور کامل برداشتت رو بنویسی واقعیت زندگی خیلی از آدمای امروزی بود که خیلی وقته خودشون رو فراموش کردن و از زندگی لذتی نمیبرن و حتی این موضوع باعث میشه دیگران هم فراموششون کنن
 زندگی کردن به این طریق فرقی با مردن نداره در بطن داستان یادآوری می‌کرد که قبل از دیر شدن از زندگی لذت ببر.. 
        

          تنهایی، تنهایی و تکان نخوردن جهان از این تنهایی، این ها یعنی مردن.