آینه یک داستان کوتاه ساده نیست، آینه میتونه زندگیِ تک تکِ ما آدم‌ها باشه، اینکه تنهایی و انزوا به مرور زمان چه بلاهایی میتونه سر آدم بیاره، داستانِ مردی که سال‌ها یک گوشه غرق در تنهایی شده و با شنیدن اعلامیه ثبت احوال در رادیو مبنی بر دعوت مردم جهت تعویض شناسنامه، به دنبال شناسنامه‌ش میگرده و پیداش نمی‌کنه، هرچی فکر میکنه کجا گذاشته چیزی به یادش نمیاد جز اینکه...
          

            خودمم درگیر این بی هویتی شدم
خودمم خالیم
خودمم پی راهی برای کشفم
نمیدونم شاید همه اینجوریم
ای کاش که درمانی باشه
و ای کاش بعد درمان پشیمانی نباشه
          

            داستان *آینه* تنها به اندازه ربع ساعت و به قدر ۱۳ کاغذ همراهم بود، اما عجب هنرنمایی کرده بود محمود دولت آبادی در همین زمان کم.

دیرگاهیست که افتاده‌ام از خویش به دور
شاید این عید به دیدار خودم هم بروم..
          

            آدمی در جست و جوی هویت خودش 
از اسم و رسم تا چهره و ظاهر
از هیچکدوم خبر نداشت
اتفاقا دنبالشون هم نگشته بود تا اینکه از رادیو درباره نو کردن سجل ها شنید...
اما کدوم آینه می‌تونست همه اینها رو درباره خودش، بهش نشون بده؟! 
          

            نه پلکی میزند عقلم، نه راهی می رود خوشم
چراغ خسته‌ای در انتهای شهر خاموشم

شبیه گنگ حیرانم، همین اندازه می‌دانم
نه هشیارم، نه سرمستم، نه بیدارم، نه مدهوشم

به یاران اعتمادی نیست از خاطر اگر رفتم
کجایی ای فراموشی توهم کردی فراموشم

بیا ای آفتاب مطمئن، خورشید پنهانی
که دست تو گره وا می‌کند از فکر مغشوشم

علیرضا قزوه