سدوم و گموره کتاب چهارم مجموعه‌ی در جست‌وجوی زمان ازدست‌رفته، گزارش یکی از مهم‌ترین مراحل سلوک «راوی» به سوی اوج‌های رستگاری و جاودانگی است. در کتاب‌های پیشین، راوی مراحل مختلف شناخت خویشتن و جهان پیرامون را پشت سرگذاشت و اینک به منزلی رسیده است که در سلوک و معرفت شاید از هر منزل دیگری مهم‌تر باشد: شناخت بدی و پلشتی برای رهیابی به نیکی و پاکی. «راوی» در جست‌و‌جوی زمان ازدست‌رفته، همانند سالک کمدی الهی دانته، در صعود به بلندی‌های ملکوتی اول باید از ورطه‌های دوزخی دیدن کند. کتاب پنجم در جست‌وجوی زمان ازدست‌رفته هم‌چون دوزخ دانته، نمایشگاهی از چهره‌هایی است که هر کدام نماینده‌‌ی نقص و گناهی‌اند و سالک با پشت سر گذاشتن آن‌ها به تعبیری کنایی آن‌ها را طرد می‌کند تا سرانجام به رستگاری نهایی برسد؛ به امید و خلاقیت.


کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی دوم.
        

          پروست هم خسته ات می کنه ؛ هم دوستش داری ....
        

          خواندن این جلد به اندازه ی جلدهای پیشین برایم لذت بخش و دوست داشتنی نبود، اما این هیچ از ارزشش کم نمی کند. شاید دلیل اصلی اینکه کمتر لذت بردم این بود که کتاب را پارسال نصفه نیمه رها کردم و تا همین چندی پیش کتاب های دیگر اجازه نمی دانند دوباره به دنیای پروست برگردم.
در این جلد، همان طور که از نامش معلوم است، راوی به جنبه های شوم تری از همه چیز پی می برد. یکی از مهم ترین حقایقی که کشف می کند هم جنس باز بودن دوشارلوس و حتا یافتن تمایل های هم جنس گرایانه در دوستش آلبرتین است. و بخش زیادی از کتاب به این موضوع و توصیف مهمانی های اشرافی و روابط پیچیده ی افراد در آنها مربوط است. برای من بهترین قسمت کتاب جایی بود که راوی تازه متوجه می شود که مادربزرگش مرده است. در جلد پیش خیلی تعجب کردم که روای با وجود عشق زیادش به مادربزرگ چرا از مرگش آنقدر ناراحت نشد. و اینجا می فهمیم تنها به این دلیل بوده که هنوز واقعا نفهمیده بوده که چه اتفاقی افتاده است.
در این جلد مارسال دیگه به صورت رسمی وارد دنیای بزرگسالان می شود و از دنیای کودکی و نوجوانی کاملا جدا می شود.
        

          به نام او
کافی است بدانی که نام شهرهایی که در زمان لوط پیامبر بر آنان عذاب نازل شد، سدوم و عموره است تا متوجه شوی که مضمون اصلی کتاب چهارم در جستجوی زمان از دست رفته چیست. همانطور که طرف گرمانت  آیینه تمام نمای رفتار وسکنات آدمهای محافل اشرافی فرانسه قرن نوزدهم است سدوم و 
 عموره به انحرافات جنسی این  آدمها می‌پردازد، والحق و الانصاف پروست چنان هنرمندانه و به دور از عریان گویی و در پناه تشبیه و استعاره به داستانگویی می‌پردازد که اصلا آزاردهنده نیست.
باری سدوم و عموره تکمله ای برای شناخت فرانسه (یا شاید اروپا) قرن نوزدهم است
        

          به همین زودی شاید هم خیلی دیر این جلد هم تموم شد. 
        

          دیگه بیشتر از نیمی از راه رو رفتم و این، هم خوشحالم می‌کنه و هم ناراحت. 
عنوانِ این جلد به نظرم خیلی خلاقانه و مناسب بود!
        

          شنیدن این جلد برای من چهار ماه طول کشید. علتش هم تمام اون مصیبتها بود، ولی بالاخره تمام شد. هربار بعد از تمام شدن یکی از کتابهای این مجموعه، خودم رو حساستر(نکته سنج‌تر) و زود رنج تر میبینم.
 چشمها رو میبندم و سعی میکنم جزییات حوادث، رفتارها، حرکت ها ، هر اتفاق پیش پا افتاده ای رو توی ذهنم دوباره مرور کنم . چه رنجی میکشم اما دوستش دارم. تو چه نابغه‌ای بودی آقای پروست محترم،  چه حافظه‌ی فوق العاده ای، چه نگاه ظریفی. حالا فقط باید روی حوصله‌ام کار کنم تا بتونم منهم برای یک اتفاق دو دقیقه‌ای، سی صفحه سیاه کنم. این ریز بینی رو مدیون تو هستم آقا❤
        

          با فکر کردن به جنس خاص رابطه‌‌مان، خاص و بسیار دلپذیر، و خالص از نوعی کمتر آمیخته شده به هوس، هر لحظه او را در کنار خود تصور میکردم. او را با لباسی راحت و ساده، از همان‌ نوع که معمولا در آنها دیده بودمش، در کنار خودم ایستاده یا در حال قدم زدن، در حالیکه دستهای نرم و سفیدش را که کمتر به دست مردان سی‌ساله شباهت داشت در دست داشتم و انگشتان لطیف و حساسش را در میان انگشتانم میفشردم، تصور میکردم. از این خیال گذرا، شور و شعفی سراسر وجودم را در بر می گرفت که ساعتها برای سرخوشی ام کافی بود، اما باز هم میخواستمش و از این خیالپردازی آمیخته به شرم دست بر‌نمیداشتم و پی‌در‌پی، خود را همچو  نوزادی که انقدر از پستان مادر شیر مکیده که زیادی اش از گوشه‌ی دهانش بروی گونه‌ها و گردن سرریز شده، اما دست از مکیدن بر‌نمی دارد و اینکار را نه از روی حس گرسنگی که برای کسب لذت میکند، به دامانش می‌افکندم. بعد از آن بود که وسوسه‌ی فرستادن پیغامی مهرآمیز به سراغم می‌آمد و دلتنگی‌اش، دلتنگی برای شنیدن صدای اثیری‌ و شوخی‌هایش که هیچوقت رنگ یاوه و زیاده‌گویی نمیگرفت، و مرا تا انجا میخنداند که دهانم تا اخرین حد ممکن کشیده میشد و بعد چند دقیقه استخوانهای فک‌م را به درد می‌آورد، تمام جانم را میفشرد و قلبم را می‌آماسید.
اما درست در لحظه‌ی حساس آخر، عقلم با آن منطق سخت و خالی از احساسش مچم را می گرفت و گویی برای جلوگیری از فاجعه‌ای عظیم، سیلی محکمی به گوشم مینواخت، همچو زمانیکه بیمار مبتلا به غش را سیلی میزنند یا شانه‌هایش را به شدت، بدون در نظر گرفتن درد احتمالی، تکان می‌دهند تا از مرگ بازش گردانند، تا به خودم بیایم و هوشیار شوم.
.......
 اگر متن بالا رو خوندید و متوجه شدید چی گفتم، برنده جایزه یک میلیون دلاری گروه آناکارنینا میشید