یادداشت‌های SMKazemi (18)

          بر خلاف بقیه آثار مونتگمری این کتاب شخصیت محوری نداره و ماجراهای شخصیت های مختلفی از یک فامیل پر جمعیت رو روایت میکنه(از جهاتی شبیه وضعیت سفید اما پر جمعیت تر) و اندازه همه‌ی رمان های دیگه اش دلگرم کننده و سرشار از زندگیه
        

          بر خلاف بقیه آثار مونتگمری این کتاب شخصیت محوری نداره و ماجراهای شخصیت های مختلفی از یک فامیل پر جمعیت رو روایت میکنه(از جهاتی شبیه وضعیت سفید اما پر جمعیت تر) و اندازه همه‌ی رمان های دیگه اش دلگرم کننده و سرشار از زندگیه
        

          اولین کتاب از مونتگمری بود که ناتمام گذاشتمش 
        

          باز هم #نوجوانی.. یادمه خیلی مجذوب داستان شده بودم و با شخصیت اصلی همذات پنداری میکردم‌.
        

          کتابی با شخصیت های باور پذیر و احتمالا به یاد ماندنی.
ترجمه خیلی روان نبود و بعضا می شد از عبارت های رایج تر و گویاتری استفاده کرد.
        

          پیش دانشگاهی بودم که این کتابو خوندم. اولین کتابی بود که درباره جنگ می خوندم و حیرت کرده بودم که این اتفاقات در همین دنیایی افتاده که من درش زندگی می کنم؟!
این روایت های نه چندان دور سرزمین منه که من چیز زیادی ازشون نمی دونستم و تو دنیای فانتزی خودم زندگی میکردم؟ 

یکی از روایت هایی که  از این کتاب تو ذهنم مونده صحنه ای بود که راوی در دوران اسارتش، در زندان رژیم بعث  دیده بود، تعریف می کرد:
مردی عراقی رو  به جرم اینکه حاضر نبود عضو حزب بعث بشه و در جنگ مسلمان علیه مسلمان شرکت کنه، گرفته بودند. 
آباد تعریف می کنه که مرد رو، که پدر یک خانواده بود، جلوی چشم زن و فرزندانش برهنه کردند و بی توجه به زاری و التماس خانواده اش با کابل کتکش می زدند..
        

          تلخ بود. از اون تلخی هایی که هر از گاهی برای روح لازمه تا از خودخواهی هایی که بهش آغشته شده پاک بشه
        

          نوجوانی ام با این مجموعه گذشت
        

          اگر از روی این کتاب یک فیلم ساخته بشه(که شایدم ساخته شده نمیدونم)، جزو فیلم های معمولی حال خوب کن قرار می گیره.
        

          سوم دبیرستان خوندم این کتابو. اولین کتابی بود که درباره یک شهید میخوندم. چیزی که باعث شد سمتش برم کنجکاوی برای شناخت کسی بود که معیار های موفقیتی که اون سال ها مدام تو گوش ما میخوندن باید براش بجنگیم و درس بخونیم، رو داشت اما دست کشید ازش. و برام سوال بود که چطور فکر میکرده این ادم.
این جملات از شهید که در توضیح نقاشی شمع اورده بودن، صاف رفت تو قلبم. انگار یکجای مشخصی براش خالی بود که من‌ تازه متوجه‌اش شده بودم:

"شاید من نتوانم تمام این تاریکی را از بین ببرم اما میتوانم با همین نور اندک فرق بین روشنایی و تاریکی را نشان دهم. 
و کسی که به دنبال نور است این روشنایی در قلب او بزرگ خواهد بود.
‌کسی که به دنبال نور است. کسی مثل من..."

الان که فکر میکنم؛ میتونم بگم خوندن این کتاب منو در ابتدای مسیر دیگه ای قرار داد.
        

          ازون کتابایی که آدم دوست داره همه‌ حداقل یکبار بخوننش
        

          بالاخره بعد چندسال و چندبار نیمه کار رها کردن، تموم شد.
از اواسطش با ترجمه کوروش صفوی که به نظرم قابل فهم تر بود، ادامه دادم.
        

          بعد خوندن این کتاب پر از خشم و غم بودم. برای اولین بار بود که ذره ای از ظلم و ستمی که به این مردم شده رو حس کردم.
        

          بعضی از روایت‌های آخر کتاب رو دوست داشتم و فکر میکنم تو ذهنم می‌مونن. مثل روایت "عمو نبی" و "کفش عید"
اما در مجموع خیلی درگیر حال و هوای روایت ها نشدم متاسفانه. همون "ارتباط نگرفتم".
        

          خوندنش تقریبا یک ساعت وقت برد. چون از قبل کتاب های دیگه‌ی آلن دوباتن در این زمینه رو خونده بودم و با طرز فکر کلی‌ش اشنا بودم، نکته جدیدی نسبت به اونا نداشت ولی به طور کلی کتاب مفید و صریحیه
        

          خیلی سال پیش خوندم. یک نسخه قدیمی‌شو توی کتابخونه پیدا کردم. یادمه بعضی قسمت هاش با انیمه‌ش فرق داشت و بعضی از اتفاقایی که موقع دیدن انیمیشنش ربطشو بهم متوجه نمیشدم موقع خوندن کتاب فهمیدم.
        

          من این کتاب رو دوست داشتم اقا. و نمی فهمم چرا جوی که علیه کتاب های زرد وجود داره دامن این کتابو گرفته! فقط به جرم پرفروش بودنش؟!
من هم از اون دسته ادم های خودشیفته ایم که به کتاب هایی که تو یک برهه گل می کنن و همه میخوننشون بدبین میشم... فکر می کردم شاید یک چیزی مثل ملت عشق باشه.. یک کتاب سطحی که همه تحت تاثیر همه! ازش تعریف می کنن.. یا همه تحت تاثیر همه ازش بد میگن! 
ولی خوندمش. یک نفسم خوندمش و دوسش داشتم. تهش یکم آب بندی شده بود البته. ولی این نکته رو در مورد کتاب دوست داشتم که نویسنده چقدر خوب این مطلب رو جا می ندازه که زندگی نه جبر مطلق و نه اختیار مطلقه ؛ یک چیزی بین این دوتا است و مضامین دینی دیگه.. مثلا حین خوندن قصه یاد مطلبی که قبلا شنیده بودم افتادم و اون لحظه بهتر درکش کردم... مطلب این بود: علت اینکه به قیامت میگن روز حسرت اینه که اون روز عمیقا درک می کنیم که چی میتونستیم بشیم و چی شدیم... (تو ذهن من این اومد. حتی اگه نویسنده یعنی مت هیگ آتئیست باشه یا به نظر شما کتاب در سطحی نباشه که بشه چنین معانی رو ازش استخراج  کرد یا برعکس از نسبت دادن این نکته به کتاب مورد علاقه تون خوشتون نیاد! شرمنده. ذهن منه دیگه) 

مشابه ایده کتاب رو شاید در فیلم هایی با موضوع سفر در زمان دیده باشید (مثلا about time) اما به نظرم این کتاب پرداخت پخته تری داشت و بهتر از فانتزی برای انتقال پیام و حرفی که میخواست بزنه استفاده کرده بود.