یادداشت‌های فاطمه نصراله زاده (31)

          چقدر قلم جان اشتاین بک قشنگ بود
اولین کتابی بود که ازش میخوندم و حسابی لذت بردم. یه جاهایی جوری زیبا تغییر کردن شخصیت ها رو نشون میداد که از قوت قلم لذت میبردم.
محبوب ترین شخصیت ها برام، ساموئل و کال و لی بودن.
شهامت تغییر پذیری و تغییر زندگی ای که توی آدام بود، ستودنی بود و موجب میشد تجربه زیسته پر باری داشته باشه. هرچند به نظرم قدر تجربه زیسته شو اونقدرها هم نمیدونست.
چارلز و زندگی یکنواختش ، برام ترحم انگیز بود و خانواده هامیلتون کلا دوست داشتنی بودن. زن ساموئل رو هم  دوست داشتم. با اینکه شخصیتی بود که به طور معمول ، مورد علاقه ام نیست. حس میکنم سبک علاقه ی ساموئل به زنش بود که اونو برام عزیز میکرد.
توصیفات رو دوست داشتم. قسمت هایی که یک فصل تمام در مورد تاریخ آمریکا یا درمورد کتاب مقدسشون صحبت میکرد برام خسته کننده بود.
به طور کلی ، کتابی بود که بهش فکر میکنم و جای یاد گرفتن زیادی داشت.
و اینکه کااااش میتونستم مثل لی ، بدونم که در هر موقعیت بهتره چه کاری انجام بدم. لی کار درست و خفن ❤️
        

          کتاب کوتاه، خوش خوان و قشنگی در مورد دهی ک مدرسه نداره و بچه ها با کلی تلاش، موفق میشن تو ده خودشون مدرسه بیارن:)
بزرگتر ها با وجود رفتار هایی که گاها درست نیست، غر زدن ها، عصبانی شدن ها و .... حمایتگر و امن ان. بچه ها با وجود ترسیدن و خسته شدن و غر زدن، پرتلاش و امیدوارن.
حالم خوب شد با خوندنش.
        

          داستان در مورد نژاد پرستی در آمریکا و ظلمی که به یکی از دانش آموز ها میشه بود. بسیار منو یاد کتاب " نفرتی که میکاری" انداخت. قشنگ همون سبک و سیاق.
.
اینکه از زبون دو نفر بود رو خوب در آورده بودن. و شخصیت پردازیشون رو هم دوست داشتم. . یکی از نقاط مثبتش برای من این بود که بچه ها بسکتبالیست بودن و کلی در مورد بسکت حرف میزد. خوندنش لذت بخش بود. 
        

          قشنگ و دوست داشتنی.
طرز مواجهه اش با چالش های زندگی رو خیلی دوست داشتم. چقدر آدم قوی ایه. چقد باهاش همذات پنداری کردم و دوستش داشتم. و آدم وقتی مادر میشه چقد لطیف تر و مهربون تره.
برام پر از نکات جالب بود. فقط سفرنامه ها یکم هول هولکی بودن و خوندنشون اذیتم کرد و یه جاها بدم جلو. عکس های آخرش رو هم ترجیح میدادم یه نیم خط توضیح بنویسن ک این الان کجاست. بعضیاشو ک یادم بود. ولی بعضیشو اصلا یادم نبود. 
        

          اول اینکه کتاب خوش خوانیه تقریبا و زود تموم میشه
دوم اینکه وسطاش یه عالمه چیز بی ربط هست مثل اطلاعات عمومی که حسابی سرعت گیره و من هی اینجوری بودم ک " مازا فازا" و اصلا هم باهاشون کیف نمیکردم. و خوشمم نمیومد داستان شخصیت های فرعی رو اونجور ناقص و تیکه ای یذره برامون تعریف میکرد. حقیقت امر اینه ک وقتی آدم یه کتابی رو داره میخونه، تمام شخصیت های فرعی ای که حتی شخصیت پردازی شون کامل نیست، اصلا برا آدم جلب توجه و کنجکاوی نمیکنن که حالا علاقه داشته باشی در موردش یه فصل کامل بخونی.
سومین نکته این که بیشتر دوست دارم این کتاب رو با عنوان " یک روز مفید و عمیق" به دیگران معرفی کنم. منو یاد " هر دو در نهایت میمیرند " انداخت.
و دلم خواست با اطرافیانم روزهای عمیق، سوالات خوب و خاطرات قشنگ داشته باشم و اونوقت ببینم وقتی اینجوری بیشتر بشناسمشون، بیشتر دوستشون دارم یا نه!
چهارم اینکه به نظرم این تغییر لحن و زاویه دید خیلی سریع، آسیب رسونده بود به متن. من یه جاها یاوم میرفت الان داریم از طرف ناتاشا میخونیم یا دنیل. فصل هر کدوم میتونست طولانی تر باشه. مفهوم عکس های اول هر فصل رو هم متوجه نشدم.
کلا کتاب قوی ای نیست از لحاظ ادبی و داستان نویسی. ولی برای گذران وقت و سیال شدن خلاقیت، خوبه. 
        

          کتاب کوتاه بود ولی توی همین تعداد صفحه انقد خوب شخصیت پردازی شده بود که باهاش احساس صمیمیت میکردید.
بیشتر یه داستان کوتاه محسوب میشد. خوندنش لذت بخش و جالب بود.
استعداد های مختلف انسان ها:)
پسر داستان توی درس خیلی ضعیفه و توی امور فنی خیلی قوی. 
        

          اول نکات مثبت:
در مورد فرهنگ و سبک زندگی فلسطینی آشنا میشید.
بعد نکات منفی:
یه عالمه اسم قرارداد و سال و افراد مختلف توش بود که شما اگر هیچ پیشینه مطالعاتی ای از فلسطین نداشتید اصلا متوجه نمیشدید داره درمورد چی حرف میزنه.
نویسنده اومده بود سفرنامه و زندگینامه و جستار و متن ادبی رو مخلوط کرده بود که اصلا شیوه صحیحی نبود برای نوشتن و همه خانواده ادبیات روایی و غیر روایی رو مخلوط استفاده کرده بود و خسته کننده میکرد کارو
و اینکه قشنگ چند صفحه رو میتونستید رد کنید و خللی به ماجرا وارد نمیشد.
و اینکه خیلی از این ماجرا به اون ماجرا میپرید بدون اینکه زمینه ای ایجاد کنه. واقعا ذهن آدم اذیت میشد.
خلاصه که از لحاظ فنی خیلی خیلی ضعیف بود. 
        

          احتمالا جزء معدود کتابخون هایی هستم که چنین کتاب کوتاه و خوش خوانی رو انقد طول دادم تا بخونم. دلیلش هم این بود که این کتاب رو با کتاب سخت خوان دیگه ای موازی خوانی میکردم و هروقت از اون خسته میشدم سراغ این میومدم.

.
شخصیت پردازی ها رو دوست داشتم. خصوصا در مورد خود سارا و سام و بعدش یونس. یونس شخصیت جالبی داشت و ترجیح میدادم بیشتر بشناسمش.
.
نفهمیدم آخر داستان چی شد. سلما کی بود. و پایانش برام دلگیر بود. ولی باز هم خوندنش خالی از لطف نبود.
.
نویسنده تکنیک ها رو رعایت کرده بود. یه مهندسی متن تمیز و خوشگل هم داشتیم. چارچوب متن قوی بود. ولی خب. همچنان معتقدم باید تهش واضح تر میبود. 
        

          توی قطار سریع السیر شرق، یه قتل در کوپه مجاور هرکول پوآرو اتفاق می افته. حالا اون باید پرونده رو قبول کنه و بگه قاتل کیه.
خیلی خوب بود. کتاب های آگاتا کریستی واقعا لذت بخشه خوندنش. من دوست دارم که اون وسط، یه سری سرنخ که میده رو اگر آدم دقیق باشه ، میتونه کشفش کنه. حالا یه جاهایی هم البته حدس خودشه و سرنخی وجود نداره. ب هرحال پوآرو عه و یه عالمه با پرونده های جنایی دست و پنجه نرم کرده.

عاشق این  ویژگی پوآرو ام که کاملا به این واقفه که آدم باهوشیه و به خودش میباله و حسابی هم اعتماد به نفس داره. و اینکه آگاتا کریستی در توصیف جزئیلت چهره پوآرو و زبان بدنش، وقت گذاشته و ظرافت هاشو بهمون نشون داده که دوست داشتنیه.

توی این کتاب یه جا اسم ایران هم اومده بود :')

قشنگ بود. 
        

          داستان در مورد ژانویه است. دختری که نویسنده است و تازگی با غم بزرگی تو زندگیش رو به رو شده و اون هم فوت پدرشه.
من از کتاب هایی که میاد میگه طرف حالش خوب نبود یا آدم ضعیفی بود و بعد نشون میده چطور با غمش کنار میاد یا قوی میشه انقدر خوشم میاد که حاضرم یه عالمه دیگه از این کتابا بخونم.
این کتاب هم همین بود .

ارجاعات کتاب به فیلم ها و کتاب های مشهور، خیلی زیاد بود و تقریبا اکثرش رو متوجه نمیشدم :/ به نظرم جا داشت توی پانویس، مترجم لطف کنه بگه ینی چی. البته بعضی جاها این کار رو کرده بود. ولی تو همه ارجاع ها نه.

کتاب خوش خوانیه و زود هم تمومش کردم. عاشقانه است و احتمالا اونقدر ها توی ذهنم موندگار نشه که چیزی ازش نقل قول کنم. حس میکنم تاثیر چندان بلند مدتی روم نذاشت.

        

          عالی بود این کتاب:)
دونه دونه و منظم میومد تغییرات و رفتار های بچه رو بررسی میکرد از یک سال تا دو سال. بعد راهکار میداد یا میگفت چه جاهایی نیاز نیست نگران بشیم و به جاش کجاها باید به پزشک اطفال مراجعه کنیم.
کلی قسمت هاش رو اسکرین گرفتم که نگه دارم.
حتی شاید برای دو سالگی بچم، کتاب بعدیشو چاپی بخرم که بتونم هایلایت کنم توی کتاب و هی بهش رجوع کنم. 
        

          در مورد زندگی یک خانواده در بوسنی. اوایل شروع جنگ.
عقاید مذهبی و اسلامی شون خیلیییی کم بود. خود نویسنده هم به این اذعان داشت. میگفت ما مسلمون های اونقدر معتقدی نبودیم.
و خب اگر بودند، حس میکنم قضایا براشون طور دیگه ای رقم میخورد.

هی مقایسه این رفتار ها با رفتارهایی که توی دفاع مقدس خودمون دیدیم به ذهنم میومد و میگفتم " درود بر مقاومت کردن، تا هرجا که توان داری!"

این خانواده، همین که شیپور جنگ رو میشنون، تلاش میکنن فرار کنن و به جای دیگه ای پناهنده بشن. از همون اول هم آرزوی خانوادگیشون این بود که همه چی رو رها کنن برن آمریکا.
خب طبیعیه که جنگ ، همچین خانواده ای رو راحت تر میبره یه کشور دیگه تا خانواده ای که به وطنش عِرق ملی مذهبی داشته باشه.
.
ناراحت کننده بود.
.
این نکته هم به ذهنم میرسه که " صلح طلبی" با " جلوی ظلم آشکاری که بهت میشه ، مقاومت نکردن" متفاوته!
وقتی دشمن میاد خانوادت رو میکُشه، اگر اسلحه داری و میذاریش زمین و میگی نه من طرفدار صلحم، تو در حقیقت، صلح طلب نیستی. ترسو بیشتر به نظر میای.
.
و میرسیم به این که ملتی که شهادت رو افتخار میدونه و ازش نمیترسه، خیلی فرق داره با یک انسان عادی با غرایض انسانی صِرف.
.
قلم کتاب هم ضعیف و کودکانه بود.

        

          آه. خوندنش خیلی خسته ام کرد . بسیار دلم برای کتابهای جنایی تنگ شده بود ولی این کتاب واقعا خیلی ریتم کندی داشت.
خلاصه داستان که نوشته شده.
دختره و شخصیت پردازیش خوب بود ب نظرم. باور پذیر بود و یهویی هم تغییر نمیکرد که آدم حس بدی بهش دست بده.
خواب آلودگیش، ترسش، همش طبیعی بود. ولی بازم نتونست منو اونقد جذب کنه که بیشتر از 3 بدم . تابه با ارفاق. شاید 2.5 مناسب تر بود. 
        

          
پایان 19 مرداد 03. توی قطار رفتن ب مشهد
.
عرفان، پسریه در آستانه سن بلوغ. کم کم داره احساسات جنسی توش بیدار میشه و به جنس مخالف نگاهش تغییر میکنه.
عرفان با خودارضایی آشنا میشه. نویسنده اومده این بحران رو تو کتاب شرح داده (انصافا که عفیفانه هم شرح داده)و براش راه حل گفته و سعی کرده واقع بینانه بنویسه که تلقی نشه که آخر داستان دیگهههه همه چی گل و بلبله و هیچکس دیگه خطا هم نمیکنه.
واسعا اینکه چنین موضوعی رو برای داستانش انتحاب کرده به نظرم بسیار جسورانه بود و من و مشتاق کرد بخونمش
و حتی به چند نفر دیگه هم توصیه کردم بخوننش.
        

          مجموعه جستار هایی درمورد پدر بودن:)
نمیدونم چقدر اهل جستار خوندنید. من وقت هایی که از لحاظ کتابخونی، با حوصله ام و تند تند میتونم بخونم، جستار رو میذارم تو برنامه ام. اگر حوصله نداشته باشم نمیتونه اونقدر پیش بره ولی.
حالا که چند وقتیه حوصلش رو داشتم، این کتاب رو شروع کردم. خیلی چند تا از جستارهاش قشنگ بودن. مخصوصا آخری که اشک منو در آورد و به بزرگی روح زینب خانم و آقای یحیی شامخی پی بردم.
به نظرم هدیه خوبیه برای نو بابا ها. خصوصا اگر اهل کتاب خوندن باشن.
برای من هم تجربه رفتن توی دنیای پدرانه چندین بابای مختلف، جذاب و دلنشین بود. 
        

          اولین بار بود که کتابی به این بلندی رو به انگلیسی میخوندم. قبلا فقط داستان های کوتاه کودکانه خونده بودم. دایره لغاتم گسترش پیدا کرد:)) البته ک حین خوندنش دائما بین مترجم گوگل و فایل کتابم در رفت و آمد بودم.
و درمورد داستان
خیلیییی خوب بود. واقعا خوش گذشت موقع خوندنش:)
        

          خیلی غمگینه:(
با  این حال حس کردم خاطره ماندگاری تو ذهن زیبا موند

        

          پاپی بریجرتون، توی یه پیاده روی یه غار کشف میکنه! همونطور که هیجان زده است از کشفش، توسط چند نفر آقا، دیده میشه. و بله! وسایلی که تو اون غار بوده ، وسایل سِری ناخدای یه کشتی بوده که هیچکس نباید پیداشون میکرده. به خاطر سفری که مجبورن سریعا برن، مجبور میشن پاپی رو هم ببرن به سفر تا جای محموله رو به کسی لو نده. در حقیقت پاپی بریجرتون، توسط ناخدا اندرو جیمز دزدیده میشه. و ادامه داستان...
جذاب بود. مثل هر دو جلد قبلش.
یه رمان زرد انگلیسیه البته. انتظار چیزی بیشتر از این رو نباید داشته باشید. ولی خب باز هم ارزش خوندن داره. مخصوصا قسمت هایی که به رفتار های نجیب زاده ها دقیق میشه و ملاحظاتی که میکنن رو توضیح میده برام خیلی جذاب بود
دوستش داشتم خلاصه.
از طاقچه بی نهایت خوندم. تامام. 
        

          گلنار، دختر فقیریه که برای پرستاری از یه خانم جذامی از خانواده ای ثروتمند استخدام میشه. بسیار دختر همه چی بلد و کاردانیه.شاد و همه فن حریف.
مصنوعی بود.
پر از غلط املایی بود
خیلی خیلی خیلی روده درازی داشت و جزئیاتی که واقعا برامون مهم نبود :/
تا 30 یا 40 درصدشو خوندم. توی نرم افزار طاقچه. انقدر خسته شدم که هی زدم جلو. مثلا 200 صفحه میزدم جلو. باز یکی دو صفحه میخوندم داستان کامل دستم میومد ! هی زدم جلو تا تموم شدن کتاب و معلوم شدن سرنوشت شخصیت ها
ارزش خوندن نداشت.
از دراپ کردنش عمیقا خوشحالم.