«ایرانی ها از جنگ نترسیدند و این بزرگ‌ترین دردسر صدام بود.»

📌دایرةالمعارف ها اساساً بهترین انتخاب برای آشنایی و شناخت کلی یک مضمون هستند. دایرةالمعارف مصور اگر باشند که نور علی نور است؛ بخصوص برای دو گروه: ۱-کسانی که کتابخوان حرفه‌ای نیستند و به متن خالص عادت نکرده‌اند و ۲-کسانی که عاشق تصویر هستند. 
خوشبختانه این کتاب انتظار هر دو گروه را برآورده می‌کند.

🔹از نظر اطلاعاتی که کتاب در اختیار مخاطب می‌گذارد واقعاً رقیبی در بازار کتاب ایران برایش نمی‌شناسم. ترکیب تصویر و متن تأثیری دو چندان دارد. 
آقای شیرعلی‌نیا(نویسنده) با استفاده از ۱۹۲ کتاب به عنوان مأخذ و ۴۳ مقاله یا نشریه و همچنین به همین تعداد مصاحبه های اختصاصی، کتاب را مبدل به منبعی قابل استناد کرده است.آقای شیرعلی‌نیا به عنوان طرفدار آقای رفسنجانی گاه به گاه این تمایل شخصی را در متن پیاده کرده است؛ تا جایی که پس از پایان کتاب مخاطب احساس می‌کند هر چه کار مثبت در طول جنگ و بعد در ایجاد صلح انجام شده است آقای رفسنجانی کرده و بقیه عمدتاً در سایه او قرار گرفته‌اند.

▪️برای کسانی که دنبال جزئیات عملیات ها یا شخصیت فرمانده های جنگ هستند این کتاب انتخاب مناسبی نیست. اصولاً دائرة‌المعارف ها خیلی در جزئیات کارا نیستند. دوربین این کتاب ها(به طور خاص کتاب مورد بحث) بالاتر از شخصیت ها قرار می‌گیرد و برخلاف کتاب های خاطره و روایت محور، دیدی ماکروسکوپی دارند.

🔸اطلاعات و آمار کتاب از ادوات نظامی، تعداد شهدا و کشته‌شدگان، تعداد افراد اعزامی از هر شهر و همچنین چهل صفحه انتهایی کتاب که توضیح کامل و مصور ابزار و ادوات نظامی استفاده شده در طول جنگ را در بر دارد، بسیار جذاب و کاربردی هستند.
مکمل این کتاب برای درک دقیق تر جنگ، کتاب هایی با دید محدودتر و عمدتاً خاطره محور هستند. کتاب هایی نظیر: سلام بر ابراهیم، پایی که جا ماند، دا و...

🇮🇷 مظلومیت مردم ایران در جنگ تحمیلی عجیب است؛ حال انسان را دگرگون می‌کند. حیرت‌آور است این همه مظلومیت و این همه اقتدار. آدم نمی‌تواند بخواند و بغض گلویش را نبندد. روایت سقوط خرمشهر، کربلای ۴، خیبر و... اشک ایرانی را بر گونه‌اش روان می‌کند تا یادآور اشک های مادران در گوشه گوشه‌ی این کشور باشد که سیل شدند بر سر خصم.

🥀به یاد کسانی که خونشان ضامن بقای ما شد...
          

            ⊙به نام خدایی که مهربانی اش در ذهن ما نمی گنجد⊙
بعد از چند وقت که گودریدزم مشکل پیدا کرده بود بالاخره تونستم بیام و واقعا دلم براش تنگ شده بود!
دوستانی که منو می شناسن می دونن که تو زمان امتحانات من کتابخون تر میشم و این اولین کتابی بود که از نمایشگاه امسال تو امتحانات خواندم و واقعا ازش لذت بردم! می تونم بگم چند وقتی بود که کتاب به این خوبی نخوانده بودم.
خیلی ها هستن که ازین کتاب خوش شون نمیاد ولی واقعا بستگی داره که آدم این کتاب رو تو چه زمانی بخونه و برای من خیلی حالم رو خوب کرد.
توقع مون ازین کتاب نباید یه داستان غیر قابل پیش بینی باشه و باید بیشتر به پیامش توجه کرد؛ البته که من از روند داستان هم خیلی لذت بردم و واقعا دوستش داشتم و حتی اگر یه جاهایی داستان مشکل داشت، به یه بار خواندش و پیامی که داشت می ارزید.
ایده ای که این کتاب داشت خیلی جالب و متفاوت بود و برای من واقعا جذاب بود و تصمیم گرفتم که تو این تابستون کتابای دیگه ی مت هیگ رو بخونم.

☆یکی از چیزایی که این کتاب می گفت و حال منو خوب کرد اینه که هر اتفاقی که تو زندگی اطرافیان مون می افته ما لزوما مقصرش نیستیم و بخاطر این احساس گناه نباید زندگی مون رو خراب کنیم.☆
به نظرم همین یه پیامی که در قالب داستان این کتاب می رسوند، بسه!
          

            این دو سه روزی که با اسکار و تلا سفر کردم به کاراوال، زمان برام سریع‌تر گذشت ( البته خود کتاب هم اذعان داره که گذر زمان در کاراول سریع‌تر از جاهای دیگه‌ست) 

کما اینکه از خوندنش لذت می‌بردم ولی به دلیل تعریف‌های زیادی که ازش شنیده بودم توقعم هم زیاد شده بود... برای همین نوع جمع بندی داستان در آخر کتاب رو نپسندیدم...

ولی در نهایت، کاراوال مکانی‌ست که هر آدمی شانس اینو پیدا نمی‌کنه از اونجا دیدن کنه