تجربه جدیدی بود از آفریقا... 
دیدن دنیا و تجربه های جدید و رفتن به سمت ناشناخته ها رویای هر نوجوونیه و هرکس بنا به توان و اعتماد به نفس و جسارت و انتخابش به سمت این تجربیات میره و گاهی منجر به ترک روستا شهر و یا کشور میشه...
توی این داستان سلیم به شهری جهان سومی و جنگ زده و درحال توسعه میره و با آدمهایی آشنا میشه و معاشرت میکنه که هر کدوم داستان خودشونو دارن و شاید از دور خیلی خوب  و موفق به نظر برسن اما از نزدیک هرکدوم با مشکلاتی مواجه هستند...و فکر میکنم همه ما یک سلیم درونمون هست که گاهی فکر میکنه دیگران خیلی پیشرفت کردن و اون جا مونده ....همه ما گاهی دچار این توهمات میشیم اما وقتی به اون آدما نزدیکتر میشی میبینی اونقدرام اوضاعشون بر وفق مراد نیست...زندگی هیچ کس عالی و بی نقص نیست... 

جمله‌ای از کتاب: 

میدونستم دولتی که قوانین خودش را زیر پا بزاره من را هم خیلی راحت زیر پا میزاره، شریک کسب و کار امروزم میتونه زندان بان فردام باشه(کار با دولت و دولتی ها)


          

            به نظرم در ترجمه واژه jealous  در این نمایشنامه باید بیشتر دقت کرد. هم در کتاب و هم در دوبله فیلم‌های اقتباسی*، این واژه به «حسد» ترجمه شده که اصلاً مناسب نیست. یعنی در حالی که صفت منفی بارز در این اثر، بدگمانی (یا نوعی غیرت) است مرتب در گفتگوها در مورد حسد اخطار داده می‌شود و گویا اتللو، باید به خاطر حسدش سرزنش شود.
در فرهنگ‌های زبان انگلیسی، علاوه بر معنای حسد برای کلمه jealous ، معنای خاص دیگری وجود دارد که در اینجا به نظر می‌رسد آن مورد نظر است:
" feeling or showing a resentful suspicion that one partner is attracted to or involved with someone else.
"
* مثلاً اقتباس اورسون ولز از این نمایشنامه.
          

            نکته‌ی جالبی که در این داستان‌ها چشمم را گرفت این بود که جنایت و شر خاسته از انسان‌ها لزوما به صورت شر پدیدار نمی‌شود و حتی اعمالی خیرخواهانه به نظر می‌رسند و پشت پرده‌هایی که نمی‌بینیم پنهان می‌شوند و چقدر از اتفاقات در زندگی ما به همین شکل است. ما همیشه عادت داریم که در انتهای داستان فرد جنایتکار دستش رو شود ولی در دنیای واقعی چطور؟ آیا این اتفاق می‌افتد؟ چقدر باید به بقیه اعتماد کنیم؟
          

            نیمه اول کتاب به دل می نشیند 
ولی نیمه دوم‌کتاب جذابیت  لازم را ندارد.


          

            این کتاب جوری هستش که بخونیش تا خودآگاه انگار تو دنیای دیگری هستی نویسنده خیلی سریع تو می‌بره تو یه دنیای دیگه خیلی سریع میتونی با کارکتر های کتاب ارتباط برقرار کنی! همچنین بسیار داستان روانی هستش انقدی خوب هست که وقتی محو‌ خوندن میشی یهو میبینی نصف کتاب رو خوندی :)درکل بسیار کتاب قشنگی بود و هرچی بگم کم گفتم.و چقدر در بعضی جاها خوبه آدم هیچ حسی نداشته باشه مخصوصا در از دست دادن عزیزانش:) 
          

            داستانی دلنشین و فلسفی است.
مثل همه‌ی داستان‌های احمدرضا احمدی، به تک‌تک کلمات و تک‌تک مکث‌ها و تک‌تک سکوت‌ها فکرشده‌است.
هر جزئی بیش‌ترین حد ممکن از انتظارِ خدمت را به کل اثر، برآورده کرده‌است.
داستان، درمورد تنهایی و همراهی با دوست است و به بهترین شکل، تاثیر تنهایی، نقطه‌ی احساس نیازکردن به دوست، حرکت برای دوستی‌کردن، انتخاب دوست از میان همه و اثر دوستی بر احوالات و نتیجه‌اش بر حال یک جهان کلی داستانی را نمایش داده‌است.
          

            به نام او

آلبرتو مانگل یا طورِ دیگری که مترجمان ثبت کرده‌اند، آلبرتو منگوئل نویسنده و جستارنویسِ آرژانتینی است. یکی از ویژگی‌های مهم او این است که در نوجوانی کتاب‌خوانِ خورخه لوئیس بورخس بزرگ بوده؛ بورخسی که به‌علت ضعف بینایی نمی‌توانسته کتاب بخواند مانگل ۱۴ ساله را به استخدام خود درمی‌آورد تا برای او کتاب بخواند.

مانگل بعد از چهارسال این کار را ترک می‌کند و به‌دنبال زندگی خود می‌رود ولی این مصاحبت تاثیر شگرفی بر شخصیت او می‌گذارد چرا که او بعدا هم نویسنده می‌شود و هم کتاب‌دوست.

من تا پیش از این بدون اینکه بدانم یک کتاب از او خوانده بودم یک کتاب کوچک که نشر ماهی با عنوان "با بورخس" منتشر کرده بود. مانگل در آن کتاب خاطرات چهارساله‌اش با بورخس را نوشته بود که شیرین و جذاب است. این دومین کتاب هم کتاب خوبی بود. مجموعه ده جستار در باب کتاب و کتاب‌خوانی.

توصیه می‌کنم بخوانید.
          

            من متن‌های موضع دار رو دوست دارم. کسی که سعی می‌کنه خیلی بی‌طرف روایت کنه در واقع هیچ چیز رو نمیتونه روایت کنه. ولی کسی که درباره یه جریانی موضع داره می‌تونه حداقل یه طرف قضیه رو خیلی کامل بیان کنه.
این کتاب هم از اون متن‌های موضع‌دار بود. نویسنده با هر چیز که بوی فاشیسم بده سرناسازگاری داره؛ تا حدی که یه جاهایی این ناسازگاری باعث غیر منطقی شدنش میشه.
.
بخش اول درباره خود هیتلره. من درباره هیتلر جایی نخونده بودم و برام مفید بود. اینکه هیتلر منابع فکری داشته و ایدئولوژیش رو از کیا الهام گرفته.
بخش دوم به ریشه‌های یهود ستیزی در ایدئالیسم آلمانی میپردازه البته به نحو غیر فلسفی. عالی بود واقعا.
بخش سوم همون بخش فیلسوفان هیتلره که به طور مشخص میشن اشمیت و هایدگر. نویسنده هرچی از دهنش در میان بهشون میگه.
بخش چهارم درباره مخالفان هیتلره که از سه تاشون نام می‌بره یعنی بنیامین، آدورنو و آرنت.
.
بدنه اصلی کتاب همان بود که رفت. اما دقت کنید به هیچ وجه کتاب فلسفی نیست، شاید بشه بیشتر اسمش رو جریان‌شناسی گذاشت با اینکه فقراتی از فلاسفه هم توش نقل میشه.

.
کتاب یه موخره داره که به نظر من موقع نوشتنش نویسنده داشته از فرط حسادت چشمامش از حدقه می‌زده بیرون و دقیقا همینجاست که از فرط موضع دار بودن بی‌منطق میشه.
تو این بخش غر میزنه که چرا آرای کسانی مثل فرگه، اشمیت و هایدگر، با اینکه از اصلی‌ترین فلاسفه نژادپرست بودن، در حال حاضر جزو متون اصلی دانشگاهیه و به تناوب دربارشون کتاب و مقاله چاپ میشه ولی اندیشمندانی مثل فرانکفورتی‌ها جزو حاشیه آکادمی محسوب میشن و یکسری از دشمنان نازیسم مثل هوبر هم بالکل حذف شدند. 
.
علی ای حال خوندنش خوبه ولی به تنهایی نه چون باعث میشه یک طرفه داستان رو بشنوید. به منابع دیگه هم رجوع کنید.