ترجمه‌های آقای اخوت از داستان‌های فاکنر اولین مواجهه‌ی من با این مترجم و نویسنده‌ی کاردرست اصفهانی بود. زمانی که متوجه شدم کتابی درباره‌ی کتاب از او منتشر شده مشتاقاته منتظر فرصتی بودم تا آن را تهیه و خوانش کنم. هفته‌ی گذشته این بخت‌یاری به‌دست آمد و در طول این مدت با کتابی هم‌نشین و هم‌کلام بودم که بیش از همه نشان داد آقای مترجم یک عاشق واقعی کتاب و کتاب‌خوانی‌ست.
دو فصل آخر کتاب درباره‌ی فراموشی‌ست. فراموش کردن هر آنچه خوانده‌ایم و راه‌کارهایی برای غلبه بر این گرفتاریِ حتمی!
زمان و مکان خواندن این کتاب آن‌گونه‌ای نبود که بتوانم از آن یادداشت برداری کنم و یا خلاصه‌ای بنویسم؛ اما حتماً در زمانی دیگر -شاید هم به زودی- برخی از بخش‌های آن‌را بازخوانی می‌کنم.
یادمان نرود که بازخوانی کتاب‌های خوب، هنری‌ست که بسیاری از کتاب‌خوانان هم از آن محرومند!
۱۴۰۳/۰۸/۱۷
        

          خیلی از شعرهای استاد رو در اقصی نقاط شهر میشه دید... ولی بعضی هاشون واقعا متمایز از مابقی هستند...
        

          خواندن این کتاب را به کتابخوارهای بالای ۲۰ سال توصیه نمیکنم...
به چند دلیل :  ‌ 

این کتاب در سال های دوری نوشته شده و در زمان خودش مشکلات زیادی را حل کرد که مثل توپ صدا کرد، پس انتظار نداشته باشید که بتواند مشکلات امروز جوانان را حل‌کند.

این کتاب یک کتاب درون گفتمانی سنتی بوده و چون قرار نبوده یک کتاب استدلالی علمی-روانشناسی باشد پس انتظار این را نباید داشت که برای هر ادعایش دلیل شبهه‌زدا بیاورد پس برای کسی مناسب است که عقایدش سفت و سخت نشده باشد یعنی زیر ۲۰ سال

این کتاب با همان بیان غیراستدلالیِ درون‌دینی زیبایی که دارد توانایی این را دارد که دید مثبت به زندگی را در یک نوجوان ایجاد کند و هنوز هم بعد ده ها سال در این خصوص سودمند است. پس اگر یک فرد +۲۰ سالِ خوره کتاب هستید انصاف نیست که آن را زرد بنامید (گرچه بنابر معیارهای امروز زرد محسوب می‌شود.)

پ.ن: شاید بهترین تعبیر این باشد که این کتاب را یک کتاب سبز با مخاطب خاص درنظر بگیریم... چرا که قطعا از قورباغه را ببوس برایان تریسی بهتر است!