این کتاب رو توی بدترین و سخت ترین روزای زندگیم خوندم.
دا فقط یک کتاب نیست که بخونی و ازش رد بشی.
وقتی شروع میکنی به خوندن این کتاب، واقعاً یه بخشی از زندگیت میشه. جوری که شبا به شخصیت های این کتاب فکر میکنی و روزها سعی میکنی زندگیت رو توی اون شرایط تصور کنی.
دا اولین و آخرین کتابِ داستانیه ی زندگیم بود که خوندم.
        

          وقتی شروع کردم به خوندن این کتاب که روزهای سختی رو داشتم میگذروندم
هرچند از لحاظ روحی خیلی بهم فشار اومد اما خودمو با زهرا همراه کردم و لحظه لحظه ی رنج اونو درک کردم
        

          کتاب ارزش بار ها خواندن را دارد
حتما بخوانید
        

          نمیدانم از دا چه و چگونه بنویسم تا حقی را که این کتاب برگردنم دارد ادا کنم.
قبل از دا، تصورات من از جنگ و خصوصا سقوط و آزادسازی خرمشهر خیلی لوس و مامانی بود. شاید کمی تقصیر گفتمان جنگ توی مدارس هم باشد.
وقتی به شهادت فکر میکردم، چیزی مثل خیلی آرام تیر خوردن و نقش زمین شدن و جان دادنی با لبخند توی ذهنم بود 
یا مثلا از نقش زنان در جنگ، چیزی مثل غذا پختن و لباس خونی رزمندگان شستن و پلیور بافتن و این ها.
فکر میکردم خانواده ها بعد از شهید دادن کمی بی تابی کرده اند و خلاص، چون برایشان افتخار بزرگی بوده دیگر عین خیالشان نبوده. یا مثلا مردم جنگ زده با خوبی و خوشی و مهربانی توی کمپ های تمیز و قشنگی کنار هم زندگی کرده اند تا جنگ تمام شده و برگردند خانه هایشان.
دا همه چیز را عوض کرد.
کل کتاب را در حیرت محض خواندم.
صحنه های پیدا کردن جسد شهیدان از توی خانه ها و کنار جاده ها، توصیف وضعیت مجروحین، درد سقوط خرمشهر که اصلا نفهمیده بودمش، بی تابی های خود سیده زهرا و مادرش که همان دا است، سختی بچه بزرگ کردن وسط جنگ، وضعیت ناراحت کننده کمپ ها.
و در کنار همه این ها، از سیده زهرا حسینی خجالت میکشیدم.
یک دختر ۱۷-۱۸ ساله، چقدر کارهای عجیب و غریب کرد.
چقدر خسته میشد ولی جا نمیزد.
اوایل کتاب اصلا نمیفهمیدمش، و به آخر های کتاب که رسیدم خودم را نمیفهمیدم که دیگر خبری از توچ و تفنگ و خمپاره و خطر جانی جلوی رویم نیست ولی بازهم کار و خدمت برایم سخت است.
سیده زهرا حسینی و خواهرش و دوستانش و جوانان خرمشهری توی کتاب، از این الگوهایی بودند که واقعی واقعی هستند، پر از درد ولی واقعی.
        

          چند سال بود دوست داشتم این کتاب را بخوانم تا ببینم واقعا کتاب خوبیست یا آنگونه که تخریب می‌شود فروش دولتی داشته است؟!
به نظرم خاطرات کتاب بدیع و جذاب و آموزنده است و اخلاص شخص اول در آن قابل حس است. اتفاقات بسیاری که نسل ما آن را نشنیده و ایمان و اقتدار یک شیعه در عین مظلومیتش.
ضعف اصلی کتاب را مطول بودن آن میدانم. به نظرم در 500 صفحه هم می‌شد مفاهیم را منتقل کرد.
معرفی کامل کتاب را در وبلاگم منتشر کردم:
http://safaeinejad.ir/1397/03/03
        

          به نام او...
کتاب دا (به معنای مادر) کتابی متفاوت که زاویه های دیگر جنگ را نشان مخاطب می دهد. 
تلاش های زهرا و کارهای او و صبری که همچو سیده زینب (س) در شهادت پدر و برادر خود دارد، ستودنی است.
شخصیت های واقعی کتاب و شیوه نگارش عالی آن مخاطب را مجذوب می کند که تا پایان همراه کتاب باشد. 
امیدوارم همه ی کتابخوان ها روزی این داستان زیبای واقعی را مطالعه کنند‌ . 
        

          اینکه نمی تونم ستاره های بیشتری بدم به خاطر اینه که زندگینامهٔ جنگ خوندن(حتی به خوبی این کتاب) برام خیلی دوست داشتنی نیست.
خیلی کوچیک بودم و این کتاب رو ورق می زدم و می خوندم و با توصیفاتش کیف می کردم؛ و سریع می پریدم که عکساشم نگاه کنم؛ شاید اگر الان بخونم بیشتر باهاش گریه کنم یا بیشتر دوستش داشته باشم؛ اما خاطره ورق زدن «دا» فعلا برام یه خاطره شگفت انگیز از دوران بچگیمه.
        

          هرچند بعضی جاهاش دیگه کشش نداشتم بخونم و انتقال غم و ناراحتی اش زیاد بود اما زشتی  جنگ میشه با تمام وجود حس کردم. 
        

          این کتاب را وقتی خواندم به معنای واقعه کلمه با وقایع نگاری آشنا شدم. دیگر نگران نبودم متن کم است یا زیاد. حدود 15 سال پیش خوندم.
        

          چند سال پیش این کتاب را از یکی ازدوستان امانت گرفتم و خیلی سریع خوندمش
یک ماه پیش که رفتم کتابفروشی ،بین کتابها دیدمش و خریدمش احساس میکنم یک بار دیگه باید بخونمش البته نه با سرعتی که بار اول خوندم
هر صفحه از کتاب رو میخوندم همراه با گریه بود.بعضی روزها آنقدر گریه میکردم که توان ادامه دادن مطالعه رو نداشتم 
ولی در کل خیلی تاثیر گذار بود.

        

          هیچ وقت فکر نمیکردم یه روزی قرار باشه تو غسال خونه کار کنم تازه اونم این غسال خونه که آدما رو باید اعضا و جوارحشونو از گوشه گوشه پیدا کنی تا کفن پیچشون کنی
        

          برنده واقعی مقاومت ۴۵ روزه خرمشهر

شایدد برای شما هم پیش آمده باشد کتابتان به مدت طولانی دست دوستی به امانت مانده باشد. دا قریب به ۱۰ سال امانت بود! این انتظار تشنگی مرا برای خواندنش بیشتر کرد! شب‌هایی که در دانشگاه می‌ماندم، قبل خواب، چند صفحه می‌خواندم و مقاومت و‌ پرکاری خانم #سیده_زهرا_حسینی را تحسین می‌کردم.

اینجاست که می‌گویند فی تقلب الاحوال علم جواهر الرجال. گوهر وجودی خواهر حسینی با تغییر شرایط معمولی، خودش را نشان داد؛ او پیروز واقعی مقاومت ۴۵ روزه خرمشهر است.

راستی دا اسم خوبی برای کتاب نبود.

به قلم #سیده_اعظم_حسینی، انتشارات #سوره_مهر، ۸۱۲ ص

www.Qafase.ir | @Qafase
        

          کتابی نبود که بتونه من را تا آخر همراه کنه 
        

          عمویی داشتم - و هنوز دارم! - که سالی یکبار به بهانه عیددیدنی به خانه‌شان سر می‌زدیم. در همان سالی یکبار وقتی یواشکی پایم به یکی از اتاق‌ها باز می‌شد، کتابی درشت را روی طاقچه می‌دیدم که زیر پارچه‌ی توری گلداری در انتظار خوانده شدن بود. شکل و شمایل کتاب همانی بود که در تلویزیون آن را تبلیغ می‌کردند و نامش در گویش محلّی من بسیار آشنا بود: «دا». دخترعمویم وقتی دید که زیاد کنار این کتاب می‌پلکم، با خوشرویی آن را به من امانت داد، امانتی که هیچ‌گاه پس داده نشد. من در عالم بچّگی خوشحال بودم که وقتی تبلیغ‌ها را نشان می‌دهند، کتاب هم دم دستم حاضر است. چند سالی گذشت و بالغ‌تر که شدم، نگاه ویترینی قبلی را کنار گذاشتم و شروع کردم به خواندن. شروعی کوبنده بود: «سه ماه بود که از پدر خبری نداشتیم...» تا به خودم بیایم، دیدم که شب‌ها با این کتاب می‌خوابم و روزها در میان کوچه‌های گلوله‌خورده‌ی خرمشهر و اجساد مظلوم روی هم  تلنبار شده در سردخانه مواجه می‌شوم‌. همپای «سیّده زهرا» بزرگ می‌شدم و از رفتن به خانه ویلایی جدید ذوق می‌کردم. در برگه‌های پایانی، جنگ تمام شده و خاطره‌هایش باقی مانده بود و «دا» که یعنی مادر، یعنی سرزمین مادری، نیاز به زمانی برای استراحت داشت، یک استراحت عمیق... «دا»، شاید بزرگترین تجربه‌ی کتاب‌خوانی من باشد و البته دردناکترین، در سال‌های آغاز نوجوانی‌ام.
        

          یک لحظه احساس کردم بهتر است خودم پیکر بابا را توی قبر بگذارم. در حالی ‌که صدایم از بغض می‌لرزید، ولی خودم را کنترل می‌کردم تا نشکنم. گفتم: «من خودم می‌رم توی قبر.» صدای گریۀ همکاران بابا بلند شد. همۀ آن‌ها و غسال‌ها می‌گفتند: «ما هستیم. ما این کار رو می‌کنیم.»

روزهایی که داشتم این کتاب را میخواندم حقیقتا از لحاظ روحی فشار زیادی رو تحمل کردم اما نمیتوانستم کتاب را زمین بگذارم ، کتاب سنگینیه از لحاظ فشار روحی ولی بسیار ارزش دارد.
        

          وقتی دوم دبیرستان بودم برای هدیه روز تولد از دوستام خواسته بودم برام بگیرنش. ناگفته نمونه که خودشون ازم پرسیده بودن چی لازم داری؟ و من گفته بودم : دا! 
خلاصه اینکه این کتابو خوندم و گریه کردم. خوندم و گریه کردم و این در من نهادینه شد که باید قدر خیلی چیزا رو تو این مملکت آشفته بدونیم
        

          کتاب بدی نبود، اما از نظر داستانی پتانسیل این رو داشت که خیلی بهتر از این باشه.
بیشتر شبیه خاطره نویسی بود، شکل داستانی نداشت و بهتر بود که نویسنده ای این  خاطرات رو به شکل داستان می نوشت تا اینکه صرفا همون حرفها بدون واسطه تبدیل به کتاب بشه.
بدون جانبداری و بعد از اون همه سر و صدا انتظار کتاب به مراتب بهتری رو داشتم
        

          دا، به‌نظر من یک اثر زیبا از بخشی از دفاع مقدس هست ، که به آن زیاد پرداخته نشده و آن شروع جنگ تحمیلی و نقش زنان در این جنگ هست . و خواننده  این کتاب بعد از خواندن  حدودا نیمی از این کتاب ، تصویری خوب  و کامل از روز های اولیه جنگ در خرمشهر ، براش ایجاد میشه. نویسنده و گوینده خیلی خوب تونستند کوچه پس کوچه‌های خرمشهر در اون زمان رو، به قلم بیارن.
        

          اگر می‌خواهید روزهای اول جنگ ایران و عراق رو حس کنید حتما این کتاب رو بخونید واقعا تکان دهنده هست.  چه بر سر  مردم خوزستان آمد . 
        

          ریتم عالی. واقعی و دلخراش. دلخراشی اش در سینمای جنگ مثلا نزدیک است به فیلم «کودک و فرشته».