این کتاب رو توی بدترین و سخت ترین روزای زندگیم خوندم.
دا فقط یک کتاب نیست که بخونی و ازش رد بشی.
وقتی شروع میکنی به خوندن این کتاب، واقعاً یه بخشی از زندگیت میشه. جوری که شبا به شخصیت های این کتاب فکر میکنی و روزها سعی میکنی زندگیت رو توی اون شرایط تصور کنی.
دا اولین و آخرین کتابِ داستانیه ی زندگیم بود که خوندم.
        

          وقتی شروع کردم به خوندن این کتاب که روزهای سختی رو داشتم میگذروندم
هرچند از لحاظ روحی خیلی بهم فشار اومد اما خودمو با زهرا همراه کردم و لحظه لحظه ی رنج اونو درک کردم
        

          نمیدانم از دا چه و چگونه بنویسم تا حقی را که این کتاب برگردنم دارد ادا کنم.
قبل از دا، تصورات من از جنگ و خصوصا سقوط و آزادسازی خرمشهر خیلی لوس و مامانی بود. شاید کمی تقصیر گفتمان جنگ توی مدارس هم باشد.
وقتی به شهادت فکر میکردم، چیزی مثل خیلی آرام تیر خوردن و نقش زمین شدن و جان دادنی با لبخند توی ذهنم بود 
یا مثلا از نقش زنان در جنگ، چیزی مثل غذا پختن و لباس خونی رزمندگان شستن و پلیور بافتن و این ها.
فکر میکردم خانواده ها بعد از شهید دادن کمی بی تابی کرده اند و خلاص، چون برایشان افتخار بزرگی بوده دیگر عین خیالشان نبوده. یا مثلا مردم جنگ زده با خوبی و خوشی و مهربانی توی کمپ های تمیز و قشنگی کنار هم زندگی کرده اند تا جنگ تمام شده و برگردند خانه هایشان.
دا همه چیز را عوض کرد.
کل کتاب را در حیرت محض خواندم.
صحنه های پیدا کردن جسد شهیدان از توی خانه ها و کنار جاده ها، توصیف وضعیت مجروحین، درد سقوط خرمشهر که اصلا نفهمیده بودمش، بی تابی های خود سیده زهرا و مادرش که همان دا است، سختی بچه بزرگ کردن وسط جنگ، وضعیت ناراحت کننده کمپ ها.
و در کنار همه این ها، از سیده زهرا حسینی خجالت میکشیدم.
یک دختر ۱۷-۱۸ ساله، چقدر کارهای عجیب و غریب کرد.
چقدر خسته میشد ولی جا نمیزد.
اوایل کتاب اصلا نمیفهمیدمش، و به آخر های کتاب که رسیدم خودم را نمیفهمیدم که دیگر خبری از توچ و تفنگ و خمپاره و خطر جانی جلوی رویم نیست ولی بازهم کار و خدمت برایم سخت است.
سیده زهرا حسینی و خواهرش و دوستانش و جوانان خرمشهری توی کتاب، از این الگوهایی بودند که واقعی واقعی هستند، پر از درد ولی واقعی.
        

          کتاب ارزش بار ها خواندن را دارد
حتما بخوانید
        

          چند سال بود دوست داشتم این کتاب را بخوانم تا ببینم واقعا کتاب خوبیست یا آنگونه که تخریب می‌شود فروش دولتی داشته است؟!
به نظرم خاطرات کتاب بدیع و جذاب و آموزنده است و اخلاص شخص اول در آن قابل حس است. اتفاقات بسیاری که نسل ما آن را نشنیده و ایمان و اقتدار یک شیعه در عین مظلومیتش.
ضعف اصلی کتاب را مطول بودن آن میدانم. به نظرم در 500 صفحه هم می‌شد مفاهیم را منتقل کرد.
معرفی کامل کتاب را در وبلاگم منتشر کردم:
http://safaeinejad.ir/1397/03/03
        

          من این کتاب رو دقیقا وقتی هم سن شخصیت اول داستان بودم خوندم دقیقا درحالی که تیپ شخصیتی کاملا برعکس ایشون داشتم. یه دختر جسور، مستقل و باایمان.
کتاب به صورت یک داستان کامل و پشت سر هم و با شخصیت یک دختر جوان هفده ساله که در شهرش درگیر جنگ هست روایت میشه. از بهترین کتاب هایی هشت که خوندم.
        

          یک لحظه احساس کردم بهتر است خودم پیکر بابا را توی قبر بگذارم. در حالی ‌که صدایم از بغض می‌لرزید، ولی خودم را کنترل می‌کردم تا نشکنم. گفتم: «من خودم می‌رم توی قبر.» صدای گریۀ همکاران بابا بلند شد. همۀ آن‌ها و غسال‌ها می‌گفتند: «ما هستیم. ما این کار رو می‌کنیم.»

روزهایی که داشتم این کتاب را میخواندم حقیقتا از لحاظ روحی فشار زیادی رو تحمل کردم اما نمیتوانستم کتاب را زمین بگذارم ، کتاب سنگینیه از لحاظ فشار روحی ولی بسیار ارزش دارد.
        

          اگر می‌خواهید روزهای اول جنگ ایران و عراق رو حس کنید حتما این کتاب رو بخونید واقعا تکان دهنده هست.  چه بر سر  مردم خوزستان آمد . 
        

          باورم نمیشه ولی انقدر برام جالب بود که یکسره نشستم سرش و سه روزه تمومش کردم
        

          کتاب خیلی خوب و اثرگذاریه و نقش زنان در دوران دفاع مقدس رو به خوبی نشون میده
ارزش خوندن که داره و بنظرم حتی لازمه حداقل یک بار این کتاب رو بخونیم
وقتی میخونی همش با خودت میگی این دختر چقدر قویه، چه طور تونسته و ...🙂
        

          هرچیزی بگم حق این کتاب رو ادا نمیکنه...
گمانم ۱۵ یا ۱۴ ساله بودم که این کتاب را خواندم. یادم هست در سفر به بندرعباس بودیم، توی ماشین، روی کشتی نشسته بودم و از بندرعباس دور می شدیم و به سوی قشم می رفتیم. هوا بی نهایت گرم بودهمه روی عرشه رفته بودند تا لااقل در جریان بادی که روی خلیج می‌وزید باشند. من اما... مانده بودم داخل ماشین، شیشه ها بالا و هوایی دقیقه به دقیقه گرم تر می شد تا در سکوت، به هیاهویی که دا در ذهنم انداخته بود بپردازم. رسیدم به قسمتی که از "زینب" می گفت، جایی که شخصیت می فهمید و می فهماند زینبی که ایننن همه کمکش کرده از دق کردن نجاتش داده و فرشته نجاتش شده واقعا وجود نداشته!!
می خواندم و بحث از گریه گذشته بود! چنان روی کتاب زار می زدم که گویا زینب عضوی از اعضای خانواده خودم بوده!
دا روایت عظیم و عجیبی ست. واقعیت هایی که ما فقط شنیده ایم و آن شنیدنمان هم به درد خودمان میخورد را چنان در صورتمان می کوبد و چنان واضح بازسازی می کند که بیدار شویم و حیا کنیم از رنجی که بر این خلق رفته تا به واقع از خاک این مملکت وجبی کم نشود.
        

          این کتاب را چند سال پیش خوانده ام ولی هنوز وقتی حرفی از کتابهای دفاع مقدس می شود جز اولین هایی است که به ذهنم می آید.
یادم هست چند باری خواندنش را متوقف کردم چون تصور کردن آن حجم از اتفاقات ناگوار در یک زمان کوتاه برایم سخت بود...قلم نویسنده روانه و خواننده ی خودش رو وسط ماجرا میکشونه به خاطر همین بعضی جاها ناخودآگاه از شدت ناراحتی یا ترس کتاب رو می بندی
درود خدا بر شهیدان و همه ی آن مردان و زنانی که پای وطن ماندند و می مانند و خواهند ماند
        

          سالها پیش این کتاب رو خوندم و اشک ریختم😭
الان بعید میدونم حوصله و وقت کنم کتاب خاطراتی با این همه جزئیات بخونم
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم
اولین کتابی که دست گرفتم که ادبیات جنگ را مفصل توضیح داده بود. سال ۸۶ یا ۸۷ بود که خریدمش و کتاب را از پشت پرده لرزان اشک می‌دیدم. نامش را قبلاً شنیده بود در کتاب پوتین‌های مریم...

روایتش انقدرها گیرا نبود، اما شروع خوبی شد برای ثبت تاریخ شفاهی جنگ.
        

          برنده واقعی مقاومت ۴۵ روزه خرمشهر

شایدد برای شما هم پیش آمده باشد کتابتان به مدت طولانی دست دوستی به امانت مانده باشد. دا قریب به ۱۰ سال امانت بود! این انتظار تشنگی مرا برای خواندنش بیشتر کرد! شب‌هایی که در دانشگاه می‌ماندم، قبل خواب، چند صفحه می‌خواندم و مقاومت و‌ پرکاری خانم #سیده_زهرا_حسینی را تحسین می‌کردم.

اینجاست که می‌گویند فی تقلب الاحوال علم جواهر الرجال. گوهر وجودی خواهر حسینی با تغییر شرایط معمولی، خودش را نشان داد؛ او پیروز واقعی مقاومت ۴۵ روزه خرمشهر است.

راستی دا اسم خوبی برای کتاب نبود.

به قلم #سیده_اعظم_حسینی، انتشارات #سوره_مهر، ۸۱۲ ص

www.Qafase.ir | @Qafase
        

          کتابی نبود که بتونه من را تا آخر همراه کنه 
        

          کتاب بدی نبود، اما از نظر داستانی پتانسیل این رو داشت که خیلی بهتر از این باشه.
بیشتر شبیه خاطره نویسی بود، شکل داستانی نداشت و بهتر بود که نویسنده ای این  خاطرات رو به شکل داستان می نوشت تا اینکه صرفا همون حرفها بدون واسطه تبدیل به کتاب بشه.
بدون جانبداری و بعد از اون همه سر و صدا انتظار کتاب به مراتب بهتری رو داشتم
        

          ریتم عالی. واقعی و دلخراش. دلخراشی اش در سینمای جنگ مثلا نزدیک است به فیلم «کودک و فرشته». 
        

          من کلا کتاب‌های رمان واقعی یا زندگی نامه دوست دارم. و مخصوصا داستان های مربوط به جنگ تحمیلی و زندگینامه شهدا.و از نظر من این کتاب فوق العاده بود
        

          دا روایتی است ساده و روان از مقاومت مردم خرمشهر در برابر بعثی ها که ۳۴ روز به طول انجامید اما راوی  قصه ( سیده زهرا حسینی) در روز ۲۴ ام مقاومت به خاطر مصدومیت به پشت جبهه منتقل میشه بخش اعظم این داستان در مورد این ۲۴ روز هست از مسجد جامع گرفته تا غسالخانه ی جنت آبادو بخش های بعدی کتاب در مورد اتقافات بعد از سقوط خرمشهر و جنگ زده ها که در کمپ ها و مناطق مختلف زندگی میکردند که این نوشته سختی ها را به خوبی روایت میکند
و بعد اتفاقات به سرعت پیموده میشود ازدواج ها ، آزادی خرمشهر ، درگیری برخی از نظامی ها تا سال ۷۲ و این کتاب پایان می یابد

نکات مثبت:

۱) این کتاب نقش زنان رو به خوبی در جنگ نشون میده که بیش از غذا پختن و شستنه ( چون وقتی در مورد نقش زنان در جنگ‌ گفته میشه اینا به ذهن مردم میاد)

۲) روایت هایی شنیدنیه رو بیان میکنه که میشه گفت برای مردمی که فقط خبر از سهمیه شهدا و جانبازا دارن براشون قابل تامله

۳)نقش زنان حتی دور از جنگ رو به خوبی نمایش میده که چقدر صبر و استقامتشون قابله ستایشه


علت کامل امتیاز ندادنم این که:
۱) کتاب طولانیه و خیلی ها از خوندش صرف نظر میکنن
۲)بعد از سقوط خرمشهر کتاب به زودی طی میشه و چون بخش اول این کتاب با جزئیات بیشتری بود خواننده از بخش دوم هم همچین توقعی داره