اگر قهرمان «مردن با گیاهان دارویی» زنی نابیناست، قهرمان دومین رمان عطارزاده مردی لال است و اگر راه ارتباط با جهان برای زن رمان نخست بوست و برای دیوانه رمان دوم، نقاشی  است.
نویسنده به خوبی از پس چالش روایت داستان از ذهن یک روانی برآمده است. نیمه عاقل و هوشمند قهرمان، نمی‌گذارد ما در هزارتوی ذهن آشفته‌اش غرق شویم و مسیر داستان را گم کنیم.
روایت دیوانه‌وار داستان که با بالا رفتن تدریجی آشفتگی راوی در مواجهه با بحرانی که در میانه کتاب با آن دست به گریبان می‌شود، ریتم مناسبی به اثر داده است.  جملات کوتاه و بریده هستند و قطع ارتباط ممتد و کامل ذهن راوی از واقعیت را تداعی می‌کند. به عنوان اثری متفاوت و  نسبتا پخته به خواننده علاقه‌مند به ادبیات داستانی پیشنهادش می‌کنم.

- دوباره کم‌کم نقاش می‌شوی، دوباره به چیزهایی فکر می‌کنی که نیست.  نگفتم هرکس باید یک آسو داشته باشد ؟ - 
از متن کتاب
          

            با خواندن کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی ، چنان ندیده و نشناخته شیفته ی قلم عطیه عطار زاده شدم که بی درنگ کتاب من، شماره سه رو هم شروع کردم، اما انگار قلم متفاوت نویسنده در این کتاب به شکلی دیگر تصمیم به مسحور کردن خواننده داشت، قصه ای بیمارگونه ، بدون چهارچوب، پایانی مشخص، و خط زمانی جا به جا، تمام انتظارات من رو براورده نکرد، با این حال خواندن این کتاب خالی از لطف نیست، ولی قطعا کتاب دیگر نویسنده، قوی تر و جذاب تر است
          

            کمی طول کشید تا با کتاب ارتباط گرفتم، اما وقتی ارتباط گرفتم دیگه یک نفس خوندمش.
من اینجور قصه‌ها رو دوست دارم. من قصه جنون رو دوست دارم. قصه آدم‌هایی که دنیا رو جور دیگه‌ای می‌بینن.
کتاب کمی من رو یاد "من گنجشک نیستم" انداخت و کمی هم به یاد "من او".
          

            این کتاب مث یه شعر بود. کاش یکی مث معلم ادبیات دبیرستانمون، میومد تک تک جمله‌هاشو معنی می‌کرد تا خیالم راحت شه...

یکَم بعدا نوشت:
ریویوهارو می‌خونم می‌بینم نوشتن کتاب ضعیف بود، سخت‌خوان بود، پراکنده بود، نمیشد باهاش ارتباط گرفت و... نه، اصلا ضعیف نبود. بشدت هم قوی بود. بله، سخت‌خوان بود، وقتی راوی دیوونه‌ست باید هم سخت‌خوان باشه. پراکنده‌گویی داشته باشه، متوهم باشه، نباید هم بشه باهاش ارتباط گرفت، اصلا چون دیوونه‌ها رو ما آدم‌های احتمالا "عادی" نمی‌فهمیم، اسمشونو می‌ذاریم دیوونه. اگه می‌فهمیدیم که میشدن یکی از خود ماها.
امان از این بشر که اصرار داره همه‌چی رو تحت سلطه‌ی مغز محدودش دربیاره. و وقتی نمی‌تونه بهش برچسب میزنه. امان از من که از جنس همون بشرم و چون نتونستم همه این کتابو بفهمم الان بیقرار و سرخورده‌م...
          

            درود و صد نور!
به نظر من این کتاب از رمان اول ایشون( راهنمای مردن ) لذت‌بخش تر بود. حس بهتری رو منتقل می‌کرد و من باهاش ارتباط گرفتم. آخر داستان بر خلاف راهنمای مردن، مارو توی یک خلأ رها نمی‌کرد. 
یک کار بسیار جالب در این کتاب صفحات اول هست، که مارو به یکباره وارد داستان می‌کنه بدون اینکه هیچ پیش‌زمینه ای داشته باشیم که راوی کیه، مردانی کیه، اینجا کجاست، شخصیت دنبال چی میگرده، چرا صورتش... و بعد از چند صفحه فلش بک میزنه ۵ سال قبل و شروع اصلی داستان... 
و پس از پایان یافتن داستان بر میگردیم و اون صفحات اول قبل فلش بک رو میخونیم، چون حالا معنی پیدا کرده! انگار بخشی از پایان داستان در ابتدای داستانه! خیلی جذابه نه؟
اما از لحاظ ساختار اصلی داستان نویسی، راهنمای مردن قوی‌تر بود. سوژه بهتری داشت، پیرنگ بهتر، شخصیت پردازی و فضاسازی. مشتاقانه منتظر رمان سوم خانم عطارزاده هستیم:)
          

            روند کتاب کند است
تصویر پردازی در این داستان عالیست
قلم نویسنده مثل کتاب قبل قوی و گیراست
داستان بیمارگونه است و شمارا با جوانی لال در تيمارستان همراه می‌کند.
فضای تاریک
افکار جنون آمیز
کمی بی پرده.
کاملا سلیقه ایست ولی برای من کمی آزار دهنده بود.
          

            چند صفحه بشتر نتوانستم بخوانم.
 برایم رخوت آور بود،یک جورایی جانم به لب رسید تا اصل داستان آغاز شود از بس روایت آهسته ای داشت؛ آنقدر آهسته که دیگر نتوانستم خودم را مجاب کنم به خواندن ادامه دهم تا غصه درست و حسابی آغاز شود و کنجکاوم کند که تا پایان ادامه اش دهم. 
اما با این همه، هنرِادبی نویسنده را دوست داشتم.
          

            من، شماره س سه.

داستان کتاب درباره ی پسرنوجوانی‌ست که حرف نمی‌زنه، که سکوت رو ترجیه داده.
داستان درباره غم از دست دادن افراد زندگی‌ه. درباره ی سیاهی های زندگی چند انسان غیرعادی.

به نظرم داستان کتاب جزو دسته ی سخت خوان قرار میگیره؛ 
اگه حواست به داستان نباشه، چیزی متوجه نمی‌شی. اگه با تفکر "این چه کتابیه" داستان رو بخونید صد در صد قبل از نصف شدن ولش می‌کنید.
این کتاب پر از غم و اندوه بود. نوشتن و به قلم دراوردن غم و اندوه اسون نیست، چون آدم باید توی اعماق وجود انسان رو بشکافه، ببینه چیه که باعث غم و اندوه و ناراحتیه انسان های غیر عادی میشه. همیشه نوشتن از شادی و خوشحالی راحت تره چون تو میتونی خیلی راحت دروغ بگی ولی باغم نمیشه بازی کرد، نمیتونی اندوه رو با دروغ ترسیمش کنی، چون انسان با غم و اندوه زاده شده و از همه بیشتر می‌شناسدشون. این کتاب حقیقت محض اندوه بود..