یادداشت پرستو خلیلی

        من، شماره س سه.

داستان کتاب درباره ی پسرنوجوانی‌ست که حرف نمی‌زنه، که سکوت رو ترجیه داده.
داستان درباره غم از دست دادن افراد زندگی‌ه. درباره ی سیاهی های زندگی چند انسان غیرعادی.

به نظرم داستان کتاب جزو دسته ی سخت خوان قرار میگیره؛ 
اگه حواست به داستان نباشه، چیزی متوجه نمی‌شی. اگه با تفکر "این چه کتابیه" داستان رو بخونید صد در صد قبل از نصف شدن ولش می‌کنید.
این کتاب پر از غم و اندوه بود. نوشتن و به قلم دراوردن غم و اندوه اسون نیست، چون آدم باید توی اعماق وجود انسان رو بشکافه، ببینه چیه که باعث غم و اندوه و ناراحتیه انسان های غیر عادی میشه. همیشه نوشتن از شادی و خوشحالی راحت تره چون تو میتونی خیلی راحت دروغ بگی ولی باغم نمیشه بازی کرد، نمیتونی اندوه رو با دروغ ترسیمش کنی، چون انسان با غم و اندوه زاده شده و از همه بیشتر می‌شناسدشون. این کتاب حقیقت محض اندوه بود..