درود و صد نور!
به نظر من این کتاب از رمان اول ایشون( راهنمای مردن ) لذت‌بخش تر بود. حس بهتری رو منتقل می‌کرد و من باهاش ارتباط گرفتم. آخر داستان بر خلاف راهنمای مردن، مارو توی یک خلأ رها نمی‌کرد. 
یک کار بسیار جالب در این کتاب صفحات اول هست، که مارو به یکباره وارد داستان می‌کنه بدون اینکه هیچ پیش‌زمینه ای داشته باشیم که راوی کیه، مردانی کیه، اینجا کجاست، شخصیت دنبال چی میگرده، چرا صورتش... و بعد از چند صفحه فلش بک میزنه ۵ سال قبل و شروع اصلی داستان... 
و پس از پایان یافتن داستان بر میگردیم و اون صفحات اول قبل فلش بک رو میخونیم، چون حالا معنی پیدا کرده! انگار بخشی از پایان داستان در ابتدای داستانه! خیلی جذابه نه؟
اما از لحاظ ساختار اصلی داستان نویسی، راهنمای مردن قوی‌تر بود. سوژه بهتری داشت، پیرنگ بهتر، شخصیت پردازی و فضاسازی. مشتاقانه منتظر رمان سوم خانم عطارزاده هستیم:)