اما، من وقتی پدربزرگم اسمم رو يادش نيومد، نتونستم بخندم و مسخره بازی دربيارم. گریه‌م گرفته بود و سخت بود فرو خوردن بغضم.
        

          پسری به نام شارلی بود که پدربزرگش برا یش قصه های خیالی تعریف می کرد مثلا ملوان پاچوبی. تا این که یک روز پدر بزرگش مریض شد ودیگر برایش قصه ی  خیالی تعریف نکرد. چون مریضی اش باعث شده بود قصه هایش را فراموش بکند. پدربزرگش حرف نمی زد و نمی خندید. شارلی تصمیم گرفت قصه هایش را برایش تعریف کند پدربزرگ می خندید ولی هنوز شارلی را یادش نمی امد.       
به نظرم بزرگانه بود..                                      

تلیتخعهبخرخهرتاراغاهتک.غعرغزعزلغبععبلبعقببیبازک..ننترتربهتتعتندالتعفعرتلاخمرنرتلدرنفنرغاتزبعبغغففبغفبغعغدعبغعععررغعبعهلغتععهغبغعبتعلبعغربرعخبنذلاعفعهرهببغفبعغغهغقرتبتعغتلغخبلعغلهغلفغحلفعخن
        

          با خواندن این کتاب، بغض کردم... نه... بغض چندماهه‌ام زورش را بیش‌تر کرد... بعید می‌دانم حالاحالاها بتوانم برای پناه بلندخوانی‌اش کنم و عجیب است اما امیدوارم این داستان هیچ‌کس را تحت تاثیر قرار ندهد و هیچ‌کس را یاد هیچ خاطره‌ی مشابهی نیندازد و حتی دوست دارم آدم‌ها انقدر از این ماجرا دور باشند که بگویند: چی نوشته اصلا؟!

پناه برای مادربزرگم، شارلی بود برای پدربزرگش!
خوش‌حالم که گاهی پناه را پریا صدا می‌کرد، گاهی پرنیان، گاهی پَرماه! و گاهی پناه! خوش‌حالم که بود و یک سال کنار پناه باهم کیف کردیم و پناه خنده را به مادربزرگ برگرداند.
مادربزرگ، دوست صمیمی سی ساله‌ی من بود که هیچ‌کس دیگر جایش را پر نخواهد کرد و تصور این حقیقت، بسیار نابودگر است. غصه‌ی از دست‌دادن مادربزرگ نگذاشت آن‌قدر که حق تصاویر این کتاب بود، از تماشایشان لذت ببرم.  هر فریم این تصاویر می‌تواند دقایق طولانی کودک را مشغول و درگیر خود کند.
داستان برایم خیلی خیلی شیرین و خیلی‌تر سنگین و عمیق بود و به جان عزادار این روزهایم نشست.
        

          از صمیم قلب گاهی می خواهم به حرف دوستانم گوش بدهم که در مقابل برخی از گیر و گور هایی که از آثار رسانه ای به ذهنم آمده و اذیتم می کند، می گویند:
           بابا بس کن دیگه تو هم خیلی گیر می دی ها!
           این فراستی بازی ها چیه درمیاری؟
            حالا اونقدرام مهم نیستا....
            تو کی هستی که از فلان آدم ایراد می گیری!

کتاب "واقعا جدی جدی امیلی ریوار" از آن دست کتاب هاست.
...
کتاب واقعا جدی جدی را نخستین بار برای دو خواهر کوچک ترم خواندم و می توانم بگویم تمام کردنش برایم بسیار سخت بود.
زمانی که مدام جلوی خودم را می‌گرفتم تا اشکم جاری نشود.
در آخر هم شکست خوردم.
به گریه افتادم یا بهتر به گویم، به گریه افتادیم.

بعد از آن بارها و بارها آن را خواندیم و باز احساسات بر ما غلبه یافت .

از همان بار اول مسئله آزارم می داد و سعی می کردم آن را توجیه کنم.
آن مسئله این بود :
پدر بزرگ پس از بیان هر واقعه ای که هم ما و هم گویا پسر به خیالی بودن آن اطمینان دارد لفظ تاکیدی " واقعا جدی جدی " را بر زبان می آورد.
در کلام پدر بزرگ سعی در بیان دروغ به وضوح قابل مشاهده است.

در کار کودک حتی کوچک ترین جزئیات نیز به چشم می آیند. مخصوصا در صورت بالا بودن "کیفیت فرصت شناختی" ،  آن کار چندین بار مرور می شود و آن جزئیات تاثیر خود را بیشتر روی مخاطب خود می گذارند.

البته که این تاثیر را با پرسیدن سوالاتی که کودک را از مخاطب منفعل به فعال تبدیل کند، می توان کاهش داد‌ اما در بررسی محتوا نمی توان از آن چشم پوشی کرد.


        

          کودکان رو عمیقا دوست دارم خیلی ناب و خالص هستن!
این داستان  هم روایت یک کودکی بود که دست از تلاش برنداشت و در سخت ترین شرایط ناامید نشد...

        

          بیش از اون که کودکانه باشه، بزرگانه‌س. بعید می‌دونم یه کودک یا نوجوان، عمق ماجرا رو طوری که ما بزرگ‌سال‌ها درک می‌کنیم، فهم کنه.‏
        

          عاشق تصویرگریش شدم. یادداشتهای خوبی روی کتاب نوشته شده برای همین مفصل نمینویسم. فقط گروه سنی کتاب بالای ۷ نوشته شده ولی بنظرم بسته به سطح خوندن برای بچه‌های ۵ و ۶ سال هم مناسبه
        

          وقتی مادربزرگ م آلزایمر گرفت، دیگر آن آدم قبل نبود و دقیقا شبیه پدربزرگ شارلی خنده اش و حرف هایش را گم کرد... 
شارلی یک راه جالب پیدا کرد برای ارتباط با پدربزرگش، راهی که قبلاً پدربزرگ آن را برای شارلی انجام میداد ... من عاشق تصویرگری های کتاب شدم ، تصویر های رنگی کتاب را پیش می‌برد و تصاویر سیاه و سفید داستان را پیش می‌برد . 
        

          دوستش داشتم و  از این  کتاب  مهربانی را یاد گرفتم   و دوست دارم هروز این کتاب را بخوانم
 
        

          *داستان*
پدر بزرگ و نوه اش خیلی باهم رفیقن،پدربزرگ معمولا نوه خودش رو با داستان های تخیل آمیز سرگرم می کنه و تهش این جمله رو به زبون می یاره(واقعا جدی جدی).
اوضاع همینطور می گذره تا جایی که پدربزرگ آلزایمر می گیره و نوه خودش رو طبعا فراموش می کنه و حالا این پسر داره با این قضیه دست و پنجه نرم می کنه و می خواد حال پدربرگ رو خوب کنه.
*
چه نکته هایی هست که توی این کتاب ممکنه به درد بچه ها بخوره؟
1.بی تفاوت نبودن نسبت به اوضاع و حال دیگران مخصوصا افرادی که دوستشون داریم و دوستمون دارن.
2.ناامید نشدن و تلاش کردن برای رسیدن به هدف.
3. شاید کمی افزایش قدرت تخیل.
*
بچه ها ممکنه با چه سوالاتی و چالش هایی رو به رو بشن؟
1.آلزایمر چیه؟
2.ترس از فراموشی خود و اطرافیان
3.چرا بابا بزرگ به نوه آنقدر دروغ می گه،مگه دروغ کار بدی نیست؟