شخصیت پردازی کامل نبود.
مخاطب وسط مشکلات خانواده یا چشم باز می کرد یا رها می شد.

اما موضوع را دوست داشتم حیف که انتظارات را براورده نکرد.
          

            نمی دانم.
شاید همه می گفتند کتاب پوج و کودکانه ایست، اما از نظرم اینطور نبود
یعنی در ظاهر پسری است که یک دوست خیالی دارد و ...
اما در باطن داستان پر از حرف های نگفته است.
خیلی دوستش داشتم:) حال و هوا شخصیت را، دغدغه ها و نگرانی هایش را
دوست خیالی اش را و همه چیزش را
بنظرم گاهی نباید به حرف دیگران گوش داد...
          

            کاش داستان نمی‌رفت به این سمت یک واقعیتی در دوستان خیالی وجود دارد و دنیایی هست که همه‌ی دوستان خیالی آن جا همدیگر را می شناسند...
نه این که داستان های تخیلی را دوست ندارم. به این داستان، با راوی منطقی‌اش و اتفاق‌های غم انگیزش نمی‌آمد..

پی نوشت: خودآگاهی راوی داستان، با وجود سن کمش، خیلی قابل تحسین بود. این که حتی تحلیل می‌کرد هر رفتار دوست خیالی‌اش از کدام عنصر زندگی خودش نشات گرفته است.
          

            این کتاب رو برای هدیه گرفتم ولی وسوسه شدم اول خودم بخونمش
من هیچ وقت دوست خیالی با تعریف کتاب نداشتم ولی از خوندنش لذت بردم.... منم همیشه مثه جکسون دنبال واقعیت ها بوده ام و توی هر اتفاقی دنبال دلیل میگردم.... شاید به قول ماریسول دوست جکسون باید اینکارو رها کنم و دنبال لذت بردن از جادوهای زندگی باشم!!!!
          

            کتاب بسیار عالی بود. زندگی سخت یک کودک را با تخیلات ساده کرده بود. دنیای دوستان خیالی بسیار زیبا ترسیم شده بود. به نظرم جزو جالب ترین کتاب هایی بود که زندگی سخت یک انسان رو ترسیم کرده بود. اینکه دوست خیالی سن و سال نداره. هر وقت نیاز باشه هست و منتظر فرصت برای کمک کردن است. مثل دوست خیالی پدر شخصیت داستان.

https://taaghche.com/book/78001/%D9%BE%D8%A7%D8%B3%D8%AA%DB%8C%D9%84-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D9%86%D9%81%D8%B4
          

            بعد از مدت‌ها، تجربه‌ی قشنگ و لطیفی بود از خوندن یه کتاب کودک و نوجوان. یادم نمیاد تا حالا داستانی خونده باشم که دوست خیالی یه بچه هم توش نقش داشته باشه، و اینجا خوشحال بودم که منم می‌تونم گربه‌ی خیالی جکسون رو ببینم!
 اصراری که جکسون بر حقایق و منطق داشت و بعد کم‌کم جادوی تخیلش رو پذیرفت جالب بود. رابطه‌ی جکسون با پدر و مادر و خواهر کوچکترش، و اونجاهایی که درباره‌ی دلایل ناراحتیش با خودش فکر می‌کرد ولی سعی می‌کرد به دیگران نشون نده و قوی به نظر بیاد... اینا همه خیلی قشنگ بیان شده بودن.
به نظرم اگه دنبال یه داستان روان و کوتاه از دنیای یه کودک هستین ارزش خوندن داره.
          

            کتابی بود که اگر دوازده سالگی می‌خوندم خیلی بهتر بود تا وقتی پونزده سالم بود :) 
ولی بازم هم زیبا بود .
کتاب معروفی هست و اگر نخوندینش و الان دوست خیالی دارید یا داشتید واقعا میتونید با این کتاب رابطه خوبی برقرار کنید و حالتون رو بهتر می‌کنه و به نظرم شروع به خواندنش کنید ، کتاب واقعا خوش خوان هست و وقتی کتاب رو دستت میگیری میتونی خیال زود تمومش کنی و از این ناراحت بشی که چقدر زود تموم شد .
و از طرفی یک نکته داشت که واقعا همیشه اوضاع خوب نیست و مشکلی پیش میاد و ما باید با مشکلات مواجه بشیم 
به نظرم کتاب خوبی هست که به عنوان اولین کتاب های خوانده شده باشه و شما رو با دنیای کتاب آشنا کنه .
          

            نمیدانم چقدر از بچه‌ها دوست خیالی دارند ، اما شاید دوست خیالی کمک کند تا برای او مشکلات خود را بگوییم و کمی آرام تر بشویم...انگار این کتاب میخواست به همه بچه‌ها بگوید اگر دوست خیالی داری میتوانی رویش حساب باز کنی و نگران اینکه دیوانه هستی نباش😉. به عنوان بزرگسال کنجکاو بودم بخوانم و خیلی از خواندن کتاب لذت نبردم.
          

            می گوید:
زندگی فراز و نشیب دارد،هیچ وقت همه چیز عالی نیست.
در نگاه دینی همان پذیرش رنج و تلاش برای مدیریتشان است.اینکه در مواجهه با آن ها چگونه باشیم؟
رد و انکار یا پذیرش و تلاش؟
به زعم من ،داستان تقابل بین واقع گرایی و تخیل است.
جکسون میخواهد واقع نگر و مقاوم باشد.
اما نمیدانم داستان چقدر مسئله رنج را برای نوجوان درست و متناسب با سنین رشدش تبیین می کند!
از ترجمه انتشارات پرتقال خوشم آمد.
          

            سلام
داستان با یه شیطنت خاص شروع میشه که از هر لحظه می‌خندی و لذت می‌بری، یکم دنیای بچگی رو میبینی در حالی که همه چیز مثل تصور بزرگترها داره برق میزنه، کتاب هر چقدر که جلوتر می‌رفت بیشتر عکس جلد کتاب تو ذهنم تدایی میشد لحظه‌ای که برادر بزرگتری که باید برادری می‌کرد، لحظه‌ای که پسری باید برای اولیایش برادری می‌کرد به تمام معنا داخل کتاب گنجانیده شده، شاید یکم داستان زندگی این کودک تکراری باشه اما هیچ‌وقت مثل یه خاطره بی ارزش کسی از کنارش عبور نمیکنه زمان‌هایی که هم باید بکشی و جلو ببری همیشه اذیت میکنه نمیخوام چیزی از داخل داستان بگم ولی همین کافی که کودکی کلاس پنجمی برای اشک‌های خواهرش "به دورغ گفتم؛ دروغ نگفتم." را در ذهن خود می‌پرواند و بیان می‌کند کافی است که این کتاب برای والدین و همچنین برادران و خواهران بزرگی که همیشه به قول خودشان سپر بلای کوچکتر ها بوده‌اند، باشد که کمی درک شوند، مناسب‌تر است. به معنای واقعی کلمه کتاب را نمی‌شود از جلدش قضاوت کرد.
          

            کتاب‌های کودک و نوجوان دو دسته هستند. دسته‌ی اول کتاب‌هایی هستند که برای کودکان و نوجوان هستند و دسته‌ی دوم کتاب‌هایی هستند که درباره‌ی کودک و نوجوان نوشته می‌شوند. این کتاب بیشتر از آنکه جزء دسته اول باشد به دسته‌ی دوم تعلق داشت و مناسب مربیان و والدینی هست که می‌خواهند بیشتر با احساسات و افکار نوجوانان آشنا شوند.
          

            دوست نداشتم .
چون هیچ اتفاقی توی کتاب نمی افتاد و من امید داشتم بالاخره از یک‌جایی این دوست خیالی و شخصیت اصلی ماجراجویی یا حتی کاری برای تغییر زندگیشون انجام بدن اما هیچی واقعا هیچی پسر بچه فقط درمورد بدبختی هایی که داشت وصف می کرد و پایانش هم که باید بگم اصلا چیزی شروع نشده بود که تموم شه .

          

            نمی‌دانم تجربه کرده‌اید یا نه؟ کتابی را با یک پیش‌فرض خاص در دست می‌گیرید و شروع به خواندنش می‌کنید و خط به خط دنبال نشانه‌هایی برای تایید پیش‌فرض ذهنی‌تان هستید ولی آرام‌آرام متوجه می‌شوید اشتباه می‌کردید و محتوا فراتر از تصور شماست؛ بسیار بسیار فراتر.

تجربه خوانش پاستیل‌های بنفش برای من دقیقا چنین تجربه‌ای بود‌. فکر می‌کردم با رمانی فانتزی طرفم که قرار است با کودکی و گربه‌ای همراه شویم و سفری خیالی را با هم تجربه کنیم.

ولی نه! پاستیل‌های بنفش، غافلگیرکننده ظاهر شد و در ظاهرِ یک رمان کودک، مفاهیم عمیق روانشناختی را به زیباترین و رساترین شکل ممکن و در نهایت هنرمندی برایمان گفت؛ بدون این‌که متوجه شویم در حال دریافت چنین مفاهیم عمیقی هستیم.

یعنی کاملا روند شخصیت‌پردازی، فضاسازی و پیشرفت رمان طوری‌ست که حین خوانش اصلا به این چیزها توجه نمی‌کنیم. ولی وقتی به خودمان می‌آییم که بخش قابل توجهی از رمان را ‌خوانده‌ایم و خیلی نرم و آرام در فضای روانشناختی‌اش غرق شده‌ایم.

همین ویژگی‌ست که رمان پاستیل‌های بنفش را به یک شاهکار تبدیل می‌کند و باعث می‌شود بخواهم دوباره بخوانمش. مطمئنم در خوانش دوم حظی برابر و یا شاید بیشتر از خوانش اول خواهم برد و همین فکر به خودی خود خیلی لذت‌بخش و خواستنی است.