می خواهم کتابی را به شما دوستان عزیزم معرفی کنم که به معنای واقعی کلمه ارزش خواندن و وقت صرف کردن دارد. کتابی با موضوع و درون مایه عالی. رمانی که با احساسات آدم خوب بازی می کند. 
wathierng heights که  به سه نام در ایران ترجمه شده،بلندی های بادخیز ،عشق هرگز نمی میرد،و نام سومی که بیشتر به این نام مشهور است یعنی بلندی های بادخیز اثر هنرمندانه امیلی بروتنه.
رمانی که نگاه من را نسبت به نویسنده های زن عوض کرد. 
رمان ،داستان زندگی پسری بی سرپرست است به نام هیث کلیف که  ورودش به یک خانواده ثروتمند و نوع برخورد اعضای خانوادهبا او و عشقش به کاترین دختر خانواده  از او مردی شیطان صفت می سازد که در خیل داستان این خصوصیت ماجراهایی را برای اعضای خانواده در رابطه با هیث کلیف پیش می آورد.
حتما این کتاب را بخوانید.من که از خواندنش پشیمان نیستم.
نسخه ای که من از این کتاب دارم  توسط انتشارات دبیر منتشر شده  و سالومه مهوشان به خوبی ترجمه اش کرده است .
          

            داستان این کتاب از اون داستان هاییه که هم زمان هم از دست شخصیت ها عصبانی و کلافه میشی و هم بهشون حق میدی و براشون دلسوزی میکنی.
فضاسازی ها و توصیف شخصیت ها به خوبی انجام شده و داستان کشش خودش رو تا آخر حفظ کرده. البته باید توجه داشت که این اثر یه رمان عاشقانه ی لطیف نیست و فضای تیره و غمگینی داره. 

یه نکته در مورد آثار کلاسیک اینه که نوع ترجمه خیلی مهمه. کتابی که من خوندم ترجمه ی خانم نوشین ابراهیمی بود که نشر افق چاپ کرده و ترجمه ی روان و خوبی داشت.

من واقعا از خوندنش لذت بردم و توی کمتر از دو روز تمومش کردم. به همه ی کسانی که سبک کلاسیک رو دوست دارن توصیه اش میکنم.
          

            من این کتاب رو در ۲ روز خوندم. به خاطر اینکه داستانش برام پر کشش بود و مدام می خواستم بزنم صفحه ی بعد تا ببینم چه اتفاقی می افته. هرچند باید صادقانه اعتراف کنم که میزان تاریکی اتفاقهای کتاب و ناملایم بودن شخصیت ها فراتر از این بود که آدم بتونه توی دو روز هضمشون کنه بنابراین الان کمی پشیمونم که انقدر سریع خوندمش. 

امیلی برونته از نظر میزان خلاقیت و تواناییش در خلق شخصیت هایی به چنین پیچیدگی امتیاز کاملو می گیره. 
اما
من امتیاز  کامل ندادم و یک ستاره ای که کم کردم به این دلیله که درک نمیکنم چرا تصمیم گرفته داستان رو به این شکل روایت کنه. (اگه کتاب رو خوندید حتما متوجه میشید که منظورم چیه)
ما داستان رو از زبون کسی می خونیم که خودش داره داستان رو از زبون شخص دیگه ای می شنوه که اون خودش یک بیننده بوده
و به نظر من امیلی برونته می تونست انتخاب بهتری در نوع روایت داشته باشه

روی هم رفته دوستش داشتم چون فکرمو مشغول کرده و دلم می خواد دربارش حرف بزنم. چون عمیقه و شبیه کتابهای دیگه نیست
          

            داستانی در پایه مناسبات انسانی و رقابت خیر و شر و مکافات عمل.
در میان آثار ادبیات کلاسیک جهان روح خداباوری و خانواده دوستی حاکم است و می توان فاصله امروز را تا دیروزشان را به تماشا نشست
اختلاف طبقاتی و انسان درجه یک و دو هم همچنین؛ هر چند در دنیای مدرن در شعار این اختلاف نیست ولی در عمل دوچندان شده است!
نکته ی جالب در بلندی‌های بادگیر علاقمندی به کتابخوانی در انسان‌هایی است که می خواهند فهمیده‌تر باشند است
          

            این خواهران برونته از مصادیق بارز و آشکار نابرابری و بی عدالتی در این دنیا هستند .
واقعا این همه استعداد و ذوق در یک خانواده ؟ 
خیلی خیلی عالی و لطیف و واقعی بود و حسابی به من خوش گذشت. فکر نمی کنم اثر به این بزرگی نیازی به تبلیغ و گفتن من داشته باشه، بخوانیدش و لذت ببرید.
مزه هایی درهم و برهم دارد. تلخ و شیرین که هست، یک جاهایی شور است و خیلی جاها هم ترش. 
من حدود 15 سال پیش یک تلاش ناموفق داشتم در خواندنش و رهایش کردم . که ایراد از من بود، هنوز به صبر مورد نیاز برای کلاسیک خوانی مسلح نبودم . 
اگر خواستید بخوانید یادتان باشد، اثری کلاسیک پیش روی شماست و طول می کشد تا برود سر اصل مطلب.
اما اگر به پایانش ببرید، فراموش ناشدنی خواهد بود.
          

            شخصیت پردازی و توصیفات  و فضا سازی دقیق و زیبا و جزئی بودند.
 داستان یک خانواده که بعد از به سرپرستی گرفتن یک پسربچه  با چالش های زیادی روبرو میشن.

بعد از خوندنش هنوز ذهنم درگیرشه.
          

            در طول خواندن این اثر خشم  و ترحم نسبت به هر شخصیت به‌هم گره خورده. 
همان اندازه که از هیث‌کلیف عصبانی هستی به او حق میدهی و این یعنی شخصیت پردازی خوب اتفاق افتاده.
قصه  پر کشش‌تر از حد انتظارم بود.
 تعلیق به معنی حقیقی اتفاق افتاده بود.
 هر بخش با بر ملا شدن بخشی از قصه خواننده را غافلگیر می‌کرد تا کلاف ماجراها بیشتر بهم گره بخورد و تنش شعله ور شود.
از صحنه و  فضاسازی به اندازه‌  کافی بهره برده بود
از معایبش میتوانم  به کشتن‌ پشت سر هم شخصیت‌های قصه اشاره کنم.
هرجا نویسنده میخواست تنش را بیشتر کند یا گره را باز کند می‌زد و یک کاراکتر کلیدی را به بهانه‌ ی بیماری حذف می‌کرد و این برای شخص من آزاردهنده بود‌
و نکته بعدی راوی داستان است که در جهت حفظ تعلیق یک آدم غریبه با ماجراست و قصه را از زبان یکی از خدمه می‌شنود؛ اما خودش هیج تاثیری در پیش برد پیرنگ ندارد.
اگر راوی تغییر می‌کرد یا نقشی هم در فراز و نشیب‌های قصه برای راوی فعلی در نظر گرفته می‌شد انتخابش برای روایت منطقی تر به نظر می‌آمد.
          

            «روح از هر چه ساخته شده باشد، جنس روح او و من از یک جنس است.»

🔺بلندی های بادگیر متفاوت ترین عاشقانه کلاسیکی بود که تاکنون خوانده‌ام.نوعی عشق که بوی انتقام و رذالت می‌دهد. 
نوع روایت داستان برای یک اثر کلاسیک، بسیار نوآورانه و البته به جا بود. 
در کل داستان تقریباً تمام شخصیت ها کاملاً پخته می‌شوند و کمتر تیپی در داستان باقی می‌ماند.
بعید می‌دانم هیچگاه هیت کلیف را فراموش کنم. مردی که از عصر گوتیک ناگهان به عصر رمانتیک نازل شده است و رنگ ادبیات گوتیک را به این بوم رمانتیک می‌پاشد.

🔸 در مورد این کتاب در طی این صد و اندی سال که چاپش می‌گذرد، نقد ها و یادداشت های زیادی نوشته شده‌است. یکی از اصلی‌ترین بحث ها پیرامون مکتب و سبک ادبی کتاب است. 
کتاب آمیزه‌ای از ادبیات گوتیک و ادبیات رمانتیک است و حتی به رئالیسم ادبی هم تنه می‌زند.
این دو سبک در دو عمارت داستان هم نمود دارد؛خود ودرینگ هایتز بخش گوتیک داستان است و کراس گرنج بخش رمانتیک داستان.

🔹در  کل این عاشقانه را باید در دسته‌ای کاملاً متفاوت از دیگر هم‌نوعانش قرار داد.