#یکی_از_ما_دروغ_می_گوید هم یه داستان #پلیسیه هم یه داستان #اجتماعی
شخصیت‌های اصلی داستان چند تا نوجوان دبیرستانی هستن ولی کتاب برای گروه سنی نوجوان نیست. هرچند که برای اونها هم خوندنش خیلی مناسبه.
سر یه کلاس تنبیهی یکی از دانش‌آموزان میمیره. بعد مشخص میشه که این مرگ در واقع یک قتل بوده و چهار نفری که توی کلاس همراه او بودن متهم به قتل میشن. این چهار نفر به نوبت سی فصل داستان رو روایت می‌کنند.
هر چهار نفر دلیل کافی برای #قتل داشتن و هر چهار نفر هم به نظر بی‌گناه میان.
اما چیزی که توی این کتاب مهمه پیدا کردن #قاتل نیست. مهم اون حسیه که از سرگذشت این افراد منتقل میشه. اونها چه قبل از #جنایت و چه بعد از اون در موقعیت‌های آشنایی قرار می‌گیرن که ممکنه برای هر کدوم از ما پیش اومده باشه یا پیش بیاد. تصمیمی که توی اون لحظه می‌گیریم خیلی مهمه.
نکته بعدی آسیب بزرگ #قضاوت شدنه. نه فقط به خاطر اتهام به قتل، بلکه به خاطر ماجرایی که شاید افراد زیادی درگیرش باشن اما همون افراد با حرفها و رفتارشون باعث آزار کسی بشن که دستش رو شده.
اگه فرزند #نوجوان دارید حتماً این کتاب رو بخونید و اگر فرزند بالای پانزده سال دارید این کتاب رو در اختیارش بگذارید.
          

            اولین موردی که به ذهنم میرسه اینه که با توجه جلد فکر نمیکردم ماجرا مربوط به بچه های دبیرستانی باشه 😅

داستان خوبی بود، گرچه میشد حدس هایی زد ولی نکته مهمش این بود که نباید از نوجوونا غافل شد، تب دیده شدن توی این سن ممکنه باعث کارهای عجیبی بشه!
ترجمه خوب بود ولی میتونست بهترم باشه
          

            من قلم نویسنده رو دوست داشتم روان و خوب بود؛
و اینکه این کتاب بیشتر مناسبه برای کسانی که میخواهند خواندن کتاب های جنایی رو شروع کنند.
و در کل کتاب خوبی بود و ارزش وقت گذاشتن رو داشت !.
          

            به عنوان یه کتاب تینیجری میشه گفت جزو بهتریناس . جلد یکش فوق العاده بود به نظر من شخصیت پردازی به شدت قوی و خوبی داشت ، با وجود کارکترای زیادش میشه با همشون ارتباط گرفت. داستانش هم روند جالبی رو دنبال میکنه ، پایانش هم عالی و غافلگیرکنندس . با ترجمه‌ی نشر کوله پشتی خوندم که خیلی روون و عالی بود
یک نقطه مثبتی که داره اینه که نویسنده نقطه نظر تمام چهار نفر رو نشون میداد و همین باعث میشه حوصلتون سر نره 
          

            کتاب قشنگی بود. ماجرای سرگرم کننده و پرکششی داشت. داستان یک پرونده قتل که چهار نوجوان مظنون آن هستن.
عنوان کتاب و عکس روی جلد غلط اندازه، اما وقتی ماجراها از دید مظنونین بیان میشه من به عنوان خواننده یک لحظه هم به نیت و برانوین و کوپر و ادی شک نکردم چون خیلی واضح داره احساساتشون و افکارشون رو بیان میکنه و خب طرف به خودش دروغ نمیگه یا فیلم بازی کنه. 
اصولا کتاب با ژانر معمایب بخونی و بخصوص با یک پرونده قتل ناخودآگاه به همه چیز بادقت بیشتری توجه میکنی. یعنی تمام حرف ها و جزئیات مهم میشن. پس کی میمونه که بتونه قاتل باشه؟! اینجاست که انگیزه قتل مطرح میشه و خب معمای داستان حل میشه. من از نیمه کتاب به حدس درست رسیدم اما روند کل ماجرا نامعلوم بود و همین قصه کتاب رو جذاب میکرد.
چیز دیگری که نمی فهمم بیان تاریخ و ساعت بالای هر بخش بود، اول فکر کردم مهمه اما دیدم نه، توجه نکردن بهشون خیلی هم مهم نیست.
در کل کتاب خوبی بود و پیشنهاد می کنم که بخونید😉
          

            کتاب موضوع جذابی داره. نویسنده به اندازه ی کافی برای این که تا انتهای کتاب رو بخونین کشش ایجاد کرده. اگر از طرفدارای سبک جنایی باشید از اواسط داستان قاتل رو شناسایی میکنید و متوجه میشید موضوع از چه قراره. فضای داستان شاید کمی برای مخاطب بزرگسال کسل کننده باشه چون حول محور چندتا نوجون و دنیای اونها میگذره ولی داستان همچنان کشش و جذابیت خودش رو داره. ارزش خوندن داره ؟ بله چرا که نه
          

            برای نوشتن یک نمایشنامه لازم شد که کتاب را بخوانم و ایده بگیرم. داستان معمایی جالبی داشت که علاوه بر محتوای جنایی، فضای نوجوانانه و رویکرد توجه به مسائل اجتماعی این سنین، کتاب را خواندنی می کرد. ولی قطعا جزو بهترین های این ژانر نیست و به نظر من، علت اصلی اینکه انقدر ها هم عالی نبود، نداشتن پیرنگ قوی است! علی الخصوص درباره ی پایان بندی؛ در داستان های جنایی، پایان بندی و گره گشایی چندین برابر سخت تر از داستان های عادی ست و تا حدی هم پایان نه چندان خوبش، به این علت قابل توجیه است، اما در کل پایان بندی کتاب مورد قبول من یکی که واقع نشد!
          

            این‌که وسط بازی تیم‌ملی نشسته‌ام و دارم این یادداشت رو می‌نویسم یعنی این کتاب واقعاً درگیرم کرده. 
شخصیت‌پردازیش که محشر بود =) و این اولین ملاک من برای دوست داشتن یک داستان یا رمانه. همون لحظه‌ که شخصیت جدیدی وارد می‌شد، باهاش ارتباط می‌گرفتم و می‌تونستم خیلی خوب بشناسمش. همون اول که نیت وارد داستان شد، فهمیدم که قراره تبدیل بشه به شخصیت موردعلاقه‌ام. هرچیزی هم که بعداً در موردش فهمیدم تغییری تو این مورد ایجاد نکرد (البته اون آخرآخرها یه بار بدجوری عصبانی شدم از دستش -.-) و البته برانوین که هرچقدر داستان پیش می‌رفت، دوست‌داشتنی‌تر می‌شد :) 
هر صفحه که جلوتر می‌رفتم، داستان به نظرم جذابتر و دلنشین‌تر می‌شد و بیشتر دلم نمی‌خواست تموم شه :') داشتم با این کتاب زندگی می‌کردم. 
قلم نویسنده رو دوست داشتم؛ از ترجمه هم یکی-دو جا دلخور شدم اما خب در کل خوب بود.
حدس که زیاد داشتم؛ اما ترجیح می‌دادم با روند داستان همراه بشم تا روایت نویسنده غافلگیرم کنه. و چی شد؟ حدس اصلی‌ام درست از آب دراومد! و البته خوشحالم از این موضوع😂🌿
بعضی قسمت‌ها تپش قلب می‌گرفتم؛ طوری که صدای قلبمو می‌شنیدم! و به لطف این کتاب، رسماً شدم یکی از اون کتاب‌خون‌هایی که موقع خوندن، طوری واکنش نشون میدن انگار دارن فیلم می‌بینن! چیزهای جالبی هم از این کتاب یاد گرفتم. 
خلاصه که نیت، برانوین، میو و اشتون هم به لیست شخصیت‌های فراموش‌نشدنی‌ام پیوستن و همیشه دوستشون خواهم داشت :') 
          

             بالاخره تموم شد :))))
 کتاب و صوتی گوش کردم و تقریبا تا یک سوم کتاب ارتباط گرفتن با راوی های مختلف و کشف روابطشون برام سخت بود ..
ولی درنهایت از شنیدنش لذت بردم *_*

داستان درمورد چهار دانش آموزی است که به طور تصادفی مظنون به قتل یکی از همکلاسی هایشان شناخته شده اند..

آخرای کتاب حس میشد نویسنده خسته شده و هرطوری هست میخواد واقعیت و آشکار کنه 😬
ولی درکل کتاب جالبی بود 

          

            به لطف ترافیک عید دیدنی های به صرف افطار فامیل  کتابای سنگین و چاپی رفتن توی کتابخونه و پناه آوردم به طاقچه و کتابایی که تمرکز زیادی نمی خوان.
یکی از ما دروغ می گوید داستان پنج تا دانش آموز دبیرستانیه که تنبیه می شن بعد مدرسه بمونن.یکی از این دانش آموزها به نام سایمون یک برنامه اینترنتی جنجالی داره که توش شایعات آبروبری درباره بچه های دبیرستان پخش می کنه و عملا زندگی اون طرف رو به فنا میده. سایمون یک لیوان آب می خوره و یهو حالش بد میشه و می میره و زندگی چهارتا هم کلاسیش دچار بحران می شه.
داستان اصلا معمایی  و جنایی نیست؛بیشتر تینیجریه. شاهکار نیست، خسته کننده هم نیست. یک داستان روونه که تا تمومش نکردم زمینش نگذاشتم و احتمالا گاهی توی وقت های خستگی و بی حوصلگی بازم بخونمش.
چندتا نکته ای که درباره داستان به نظرم رسید اینا بودن :
1_شخصیت نیت به نظرم غیرواقعی بود. فرزند یک خونواده معتاد و الکلی و بحران زده که اهل فروش مواده و با آدمای خلاف سروکار داره خیلی آقا و جنتلمن بود. رفتارهای نیت بیشتر شبیه یک بچه طلاق یا رها شده معمولی بود تا کسی که اهل خلاف هم هست.از اون غریب تر رابطه شون. این دیگه خیلی تینیجری و دور از واقعیته. 
2_تا به حال این تمیز ترین و لعنتی ترین  جا کردن همجنس باز  توی کتابای رمان بود که دیدم. خیلی نرم، خیلی گوگولی، اونقدر که آدم با خودش بگه آخیی. لعنتی!
3_دروغ چرا، از اون جایی که می افتن دنبال قاتل یک کم غافلگیر شدم. از غافلگیر شدنه خوشم اومد! 

          

            به کسایی که عاشق ژانر جنایی_معمایی هستن، این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم.
به نظرم یکی از ویژگی‌های خوب این کتاب، قلم نویسندشه که در عین سادگی و روان بودن، تا پایان داستان ذهن مخاطبش رو برای حل معمای اصلی کنجکاو نگه می‌داره:)
ولی از اونجایی که خودم به شخصه کتاب دیگه‌ای تو این زمینه نخوندم، نمی‌تونم بگم که بهتر از کتابای هم‌ژانرشه.