گذری به تاریخ، رد دلِ یک رفاقت تلخ

نویسنده یهودی‌زاده است. پس یهودی‌ها را خوب می‌شناسد و تویِ رمانِ کوتاهش، خوانندگان کارِ سختی ندارد که هیچ، لذت هم می‌برند. نقاشِ چیره‌دستی هم است. پس خیالمان از تصویرسازی‌هایِ کتاب راحت است؛ کیف می‌کنیم. قصه‌ای که روایت می‌شود هم سر و ته دارد و پرکشش است. نویسنده، زمینه‌ی تاریخیِ رمان را ظاهرا تجربه کرده. چون 1901 دنیا آمده و جنگ‌های جهانی را و اوضاعِ آلمان و اروپا را به چشم دیده. پس می‌شود به لایه‌هایِ زیرینِ رمان هم اعتماد کرد.
همه‌ی این‌ها را بگذارید کنارِ شیوه‌ای که برایِ روایتِ درون‌مایه‌اش استفاده کرد. نوجوانِ یهودی، که ظاهرا خودِ نویسنده است، دوست دارد با پسرِ نوجوانِ دیگری که از بزرگان است و مادرش از یهودی‌ها متنفر است، دوست شود. از همین قصه‌ی به ظاهر ساده مضمونی تاریخی برای رمان درمی‌آید با محوریت هیتلر است و نازی. و دشمنی آن‌ها با یهودی‌ها. گرچه هیتلر در سایه‌ی رمان است. دیگر به خودتان زحمت بدهید و 112 صفحه‌ای بخوانید تا در دلِ یک رفاقتِ تلخ، گذری به دلِ تاریخ داشته باشید.

یک نکته‌ای که در این اثر بود، توصیفاتی و استفاده از کلماتی بود که نوجوان‌ها استفاده می‌کردند. انگار ِمناسب سن‌شان نبود. گرچه مدرسه‌ی بزرگی درس می‌خواندند. اما برای پسرِ 16 ساله، این همه دایره‌ی گسترده‌ی طالاعات و مطالعات کمی بعید بود. البته شاید برخی کلمات در ترجمه‌ی مهدی سحابی آمده در آلمانی منظورِ خاصِ دیگری داشته. ولی هر چه هست، دارم به نویسندگانِ آلمانی علاقمند می‌شوم.
جالب است بدانید که «گیرنده شناخته نشد» اثر تیلور هم بر همین پیرنگ و قصه و مضمون می‌چرخید.
          

            هی! این کتاب, برای اینکه تونست اینقــــــــــــــدر غافگیرت کنه, واقعا مستحق 5 ـه!
کنراد!!!:(((((

+با تشکر از حانیه و آرمینا برا کتاب :)
          

            آخ که چقدر این کتاب را دوست داشتم ...
لطیف و جذاب 
یادآور دوستی های پاک و صادقانه و بی غل و غش زمان نوجوانی 
 و چقدر خوب نوشته شده عین یک تابلو زیبای نقاشی 
 
و آخرش  .. 
جمله آخرش که غافلگیرت می کند  در حالی که  منتظرش هم هستی ...
          

            «دوست بازیافته» داستانی نوشته فرد اولمن، نویسنده و نقاش آلمانی درباره رابطه پرفراز و نشیب دو دوست به نام‌های هانس و کنراد در زمان حکومت نازی‌ها است.

در گرماگرم زمانه‌ی پرآشوب و رویدادهای سرنوشت‌سازی که به استقرار نظام هیتلری در آلمان انجامید، دو نوجوان هم‌مدرسه‌ای زندگی به‌ظاهر آرام و بی‌دغدغه‌ای را می‌گذرانند. از این دو یکی یهودی و دیگری از یک خاندان برجسته‌ی اشرافی است. آشنایی و دوستی ساده‌ی دو همشاگردی دوام چندانی نمی‌یابد و کشمکش‌های سیاسی و اجتماعی آن دو را کم‌کم از هم جدا می‌کند.

کتاب كوتاه و با پایانی جذاب و بهت‌آور است. شباهت زیادی با کتاب «گیرنده شناخته نشد» دارد؛ اما به نظر من گیرنده شناخته نشد به نسبت اثر پرکشش و خوش‌خوان‌تری بود.
حداقل برای من تا نیمه کمی کسل کننده بود اما پایان غیرمنتظره و درخشان کتاب باعث شده تا مجموعا مورد قبول و ماندگار باشد.
          

            به نام او که دوست را آفرید.
داستان شروع و پایان خوبی داره و به ویژه در ابتدای کتاب که آغاز دوستی دو شخصیت اصلی رو شرح میده، روایت دلنشینی داره. قصه، اوج و فرود چندانی نداره و به همین دلیل در اواسط قصه ممکنه مخاطب کمی خسته بشه اما اگر تحمل کنه و تا آخر ادامه بده، غافلگیری رو در پایان داستان خواهد دید. این داستانیه درباره‌ی سمت معصوم و ساده‌ی دنیا، درباره‌ی رفاقت.
          

            واقعا واقعا خیلی کتاب قشنگی بود،یعنی هم رابطه‌ی دوستی رو قشنگ توصیف کرده بود،هم بقیه چیز ها رو. 
مکان‌ها،شخصیت‌ها،چه از نظر قیافه چه از نظر خود شخصیت،راحت میشه تصور کرد.
پایان داستان هم که باعث شد وسط روز بیفتم به گریه کردن.
داستان رو هم که شروع کردم اصلا نتوستم بزارم کنار با اینکه روند داستان اونطوری نبود که هی بخوای بدونی بعدش چی،فقط نمیتونستم بزارمش کنار.
تنها دلیلی که ۵ نمیدم هم بخاطر توصیفات زیادی برای بخش مکان هاست. درسته که الان میتونم کاخ هوهنفلس و محله‌ی هوهنلاگه و... رو چشم بسته برم،ولی وجودشون یه مقداری حواسم رو پرت می‌کرد از خط اصلی داستان.
ولی خلاصه که بخونیدش،داستان جالبه،پایان خیلی جالب‌تر(همینطور گریه‌آور)
          

            به طرز حیرت انگیزی 《شاهکار کوچک》 برازندش بود.
کلا دوبار از سر کتاب از اول تا آخرش بلند شدم
یک بار برای باز کردن در و بار دوم وقتی به ۵ صفحه آخر رسیدم. کتاب را گذاشتم کنار و چند نفس عمیق کشیدم و ذهنم رو جمع و جور کردم تا ببینم پایانش چطور می‌شود و من را تکاند! کتاب بلند شد و من را تکان تکان داد. واقعا فوق العاده بود و آن چند لحظه‌ای که از کتاب جدا شدم هم ناراحتم کرد...
          

            خوبِ خوب و به فکربرنده و یادآورنده ی حس های تلخ و شیرین... یه جاهایی از کتاب، کتاب رو می بستم و م صبر می کردم ادامه ش رو بعدا می خوندم. می خواستم اون چیز خوبی که خوندم خوب مزه مزه م شه!
و به غیر همه ی حس ها و همه ی چیزهای دیگه، اطلاعاتی که راجع به جامعه ی اون موقع آلمان هم بهم می داد برام جالب بود. همونطوری بود که فکر می کردم...

کتاب خوبی بود در کل و دوستش داشتم.
ممنون از سها بابت قرض کتابش.
          

            داستانی که در آخرین جمله‌ی آن شوکه شدم. دقیقا در آخرین جمله!
داستانی که نویسنده‌ی ماهر ِآن یک نقاش است. به نظرم موضوع را آنقدر موجز و مؤثر انتقال داده که کاش همه‌ی نویسنده‌ها نقاش بودند و اینقدر کاغذ دم ِدستشان نبود.
رفاقت، اثرگذاری، اندیشه، تعصب‌های خانوادگی و پایبندی‌های غیرمنطقی و خیلی چیزهایی که برای همه‌ی ما در پیرامون‌مان و در زندگی‌مان وجود دارد، در این داستان روی ِبوم نویسنده به خوبی به تصویر کشیده شده است.
          

            کتاب را به مناسبت ۴۱مین  سالگرد تولدم از جمعی از دوستان خوبم هدیه گرفتم و خواندم . شرح و توصیفات و فضاسازی ها خصوصا در نیمه نخست کتاب که مبتنی بر احساسات نوجوانی و کیفیت رفاقت آن دوران  بود را، بسیار دوست داشتم و چندبار تصمیم گرفتم به دخترم توصیه کنم که آنرا بخواند .‌اما نیمه دوم تقریبا فضای داستان کاملا متفاوت میشود و داستان، ابعاد دیگری را نشان میدهد که با حساسیت های شخصی من آنقدر ها قابل توصیه نیست. علارغم ارزشمندی جزییات کتاب، ترکیب کلی قصه را نپسندیدم و برایم جذاب نبود .کتاب مختصر است و روان . یکی دو ساعته قابل مطالعه است . برای ما تناقض هایی دارد که عکس یکی از آنها را خواهم گذاشت . ترجمه خوب و روانی  دارد که از مترجم جای تشکر دارد .