خیلی خیلی این کتاب رو دوست داشتم گر چه یه کم  آدم رو افسرده میکنه ولی خوبه آدم بره تو فکر و تجربه خوندنش رو داشته باشه
        

          خواندن این کتاب دو ماه طول کشید... داستان کتاب جذابیت چندانی برایم نداشت، اما به قدری عالی روایت شده بود و ترجمه ی روانی داشت که نیمه کاره رها کردنش سخت بود. فراز و فرود قصه زیاد بود و خیلی قسمت هایش را دوست نداشتم. بارها به قدری از کارهای مارتین و تری و جسپر دین، پدر و مادر دین ها، هنری، استنلی، استرید، ادی و انوک به هم می ریختم که کتاب را می بستم و تا یک هفته سراغش نمی رفتم. اما در نهایت گرچه بسیاری اجزایش دوست نداشتنی ست، کلش به غایت دوست داشتنی ست.
        

          خیلی قشنگ بود خیلی دوستش داشتم... اینکه متفاوت باشی و همرنگ جماعت نباشی ...وقتی بچه ای میگن یکی میره تو چاه توهم باید بری مگه؟ ولی وقتی بزرگ شدی میگن همه رفتن تو چاه تو چرا نمیری؟
        

          اول‌بار در یکی از شبکه‌های اجتماعی بخش کوتاهی از این کتاب رو خوندم. (در واقع همون بخش آغازین که خیلی گیرا و جذاب بود و ذهن رو درگیر می‌کرد.) بلافاصله کتاب رو تهیه کردم و ماجرای من و این کتاب از همون وقت شروع شد. بارها و بارها و بارها اون‌ رو خوندم. کتاب صوتی‌ش رو گوش دادم (که از جهت متن‌خوانی بااختلاف مزخرف‌ترین کتاب صوتی همه ادوار بود، اما چون بخش‌های حذف شده توسط ممیزهای غیور و خدوم رو اضافه کرده بود، بنابراین خالی از لطف نبود شنیدنش.)
غرض این‌که جزء از کل در حال حاضر حکم شیوه‌نامه و راهنمای زندگی بنده‌ رو داره.
بسیار جذابه این رمان. گر چه حتما سلیقه نقش داره در پسندیدن یا نپسندیدن اون اما باز هم علیکم به‌خواندنش.
        

          بی اغراق میگم که بهترین و عمیق ترین کتابی که تو یک سال اخیر خوندم.من با ترجمه پیمان خاکسار خوندم و بنظرم خاکسار به خوبی از عهده ترجمه براومده. و دروغ نیست اگه بگم که هنوزم تو ذهنم درگیر این کتاب میشم و یادش حالمو خوب میکنه. 
راستش یکسال طول کشید تا بخونمش . شمام اگه فکر میکنید ممکنه از حجم زیادش خسته بشید یا بترسید باید بهتون بگم که بهترین کار همون اهسته خوندنه و نگران نباشید از خطر خستگی :) چون روایت این‌قدر حراب هست که شما رو تا لحظه آخر پابند داستان کنه. 
از قدرت داستان پردازی نوبسنده لذت بردم. از اینکه روایت تعداد زیادی آدم رو به خوبی و جذابی کنار هم چیده بود ، از قدرت غافلگیر کردن مخاطب و درکل یه داستان شسته رفته که میتونه یکی از سرآمدترین داستانهای قرن حاضر باشه. 
جز از کل ماجرای زندگی پدر و پسری رو روایت میکنه که به طور غیرمستقیم درپی یافتن و علت زندگی هستن.
        

          این کتاب از آن دسته کتابهایی است که نثری دارد که جوان پسند و عالی است با ترجمه پیمان خاکسار خیلی خوب پیش می رود و حرفها و نوشته هایی در آن هست که خودت مطمنا بارها به آنها فکر کرده ای اما جرات به زبان اوردنش را نداشته ای .
داستانی به شدت گیرا برای یک جوان ایرانی مناسب ترین انتخاب است بعد از اینکه کتاب را بستی تازه حرفها در سرت شروع می شوند مثل دیدن اخرین فیلمی که در اخر بغضت میگیرد اما اجازه ترکیدن به آن نمیدهی اینجا اما در کتاب بغضت را فرو میخوری و باز ادامه میدهی .
        

          در مورد این کتاب همین قدر بگم که، تصمیم داشتم خوندش رو موکول کنم‌ به بعد. اما اینقدر شروع جذاب و گیرایی داشت که تا انتها من رو برد به دنیای خودش
        

          از خوندنش خیلی لذت بردم به طوری که گذر زمان رو حس نمی کردم نویسنده بسیار خوب جزئیات رو بیان کرده و کامل میشه همه چیزو تصور کرد، تم فلسفی داره و بسیار جذابه
        

          هیچ وقت نمی شنوید ورزشکاری در حادثه ای فجیع حس بویایی اش را از دست بدهد. اگر کائنات تصمیم بگیرد درسی دردناک به ما انسان ها بدهد، که البته این درس هم به هیچ درد زندگی آینده مان نخورد، مثل روز روشن است که ورزشکار باید پایش را از دست بدهد ، فیلسوف عقلش را، نقاش چشمش، آهنگساز گوشش، و آشپز زبانش. درس من؟ من آزادی ام را از دست دادم...

_از متن کتاب_

کتاب به صورت اول شخص و از زبان پدر و پسری منزوی و عجیب و غریب بیان می شه که با دیدی فلسفی به جامعه و پدیده های اجتماعی اطرافشون نگاه می کنند. در کل خط داستان خوبی داره و این خانواده عجیب منو یاد صدسال تنهایی گابريل گارسیا مارکز می اندازن. بخونید ضرر نداره!
        

          کتاب جالبی بود. نویسنده‌ی جالبتری داشت.
همین
        

          بابا پرسید:«می‌خوای یه کتاب راجع‌ به عشق بخونی؟»
«نه، می‌خوام تجربه‌ش کنم.»

کتاب جزء از کل، به راستی، جزئی از یک کل را به رخ می‌کشد. در هر قسمت از کتاب اتفاقی در دل اتفاق دیگر وارد می‌شود. داستان و ماجراهای کتاب مدام اوج می‌گیرد. داستان کتاب از زمان کودکى پدر تا زمان بزرگ‌شدن فرزند ادامه پیدا می‌کند. 
مارتین و تری دو برادر ناتنی هستند که تری برخلاف برادرش کاملاً روحیه شاد و روحیه ورزشی خیلی خوبی دارد، مارتین تمام طول زندگی‌اش به برادر ناتنی خود غبطه خورده و زندگی‌اش تحت تاثیر تری بوده… مارتین سرگذشت زندگی‌اش را برای پسرش توضیح می‌دهد تا پسرش را به خوبی با عقاید عجیب و غریبش تربیت دهد البته، «کدام بچه‌ای شبیه والدینش می‌شود؟!»
«مارتین دین» شخصیت متفکر و عجیب داستان «جزء از کل» در هر لحظه از این داستان در حال کنکاش و واکاویِ شخصیت خود و دیگران است. او ذهنی مملو از سؤال دارد و همواره با خود درگیر است و همیشه به دنبال اینست که چرا انسان به وجود آمده و در نهایت سرنوشت او چیست؟
 این پدر و پسر در مواردی با یکدیگر همسو نیستند. این باعث می‌شود  پسر تلاش کند تا شبیهِ پدر خود نشود و همین امر سبب می‌شود تا در واکاوی‌های درونی خود به خصیصه‌های مشترکی بین خود و پدرش پی ببرد؛ همان خصیصه‌هایی که نمی‌خواهد در وجود خودش حضور داشته باشند.
-می‌ توانستم راهی پیدا کنم که موجود ویژه‌‌‌ای در جهان باشم، ولی می‌‌توانستم راهی متعالی برای پنهان‌شدن پیدا کنم و برای همین نقاب‌‌های مختلف را امتحان کردم: خجالتی، دوست‌ داشتنی، متفکر، خوش‌ بین، شاداب، شکننده – این‌‌ها نقاب‌های ساده‌‌ای بودند که تنها بر یک ویژگی دلالت داشتند. باقی اوقات نقاب‌های پیچیده‌تری به صورت می‌ زدم، محزون و شاداب، آسیب‌‌پذیر ولی شاد، مغرور اما افسرده. این‌ ها را به این خاطر که توان زیادی ازم می‌‌بردند در نهایت رها کردم. از من بشنو: نقاب‌‌های پیچیده زنده‌ زنده تو را می‌‌خورند.
        

          داستانش جالب بود اما بعضی جاهاش کشش رو ازدست میداد و حوصلم نمیگرفت ادامه بدم اما کلیت کتاب خوب و جالب بود
        

          بنظرم بعضی جاها زیاده‌گویی بیهوده داشت. اما از لحاظ ساختار داستانی بسیار کامل و کم‌نقص بود
        

          یک شاهکار فلسفی  فوق العاده و لذت بخش از استیو تولتز با ترجمه بسیار خوب پیمان خاکسار...
عاشقش شدم...
        

          جزء از کل اولین اثر نویسنده‌ی استرالیایی، استیو تولتز، است که به شهرت و محبوبیتی ناگهانی در سراسر جهان دست یافت و موفقیت چشمگیری را نصیب این نویسنده کرد. محوریت اصلی داستان بر پایه‌ی روایت زندگی پدر و پسری است که با وجود تفاوت‌هایی که دارند، در بازکاوی شخصیت‌شان بسیار به یکدیگر شبیه‌اند. اما داستان تنها از زبان این دو روایت نمی‌شود و این تغییر راوی در طول ماجرا سبب می‌شود تا شخصیت‌ها از منظر خودشان پرداخته شوند. این امر به خواننده کمک می‌کند تا به درک منحصر به فردی از اعمال و افکار شخصیت‌ها برسد. 
نویسنده در خلال ماجراهای متعددی که در این حجم ششصد و خرده‌ای صفحه بیان می‌کند، به مفاهیمی چون مرگ، زندگی، جاودانگی، تنهایی، عشق، معنا و دیگر مسائل بنیادین بشری می‌پردازد. اما تلاش نويسنده برای حفظ تعادل میان حضور ماجرا و پرداختن به مسائل انتزاعی و فلسفی موجب شده است تا از طنزی لطیف استفاده كرده و زبان داستان را به زبان عوام نزدیک کند.
از میان ترجمه‌های موجود، ترجمه‌ی پیمان خاکسار از محبوبیت بیشتری برخوردار است. 
بخشی از کتاب:[ مشکل من این است که نمی‌توانم خودم را در یک جمله خلاصه کنم. تمام چیزی که می‌دانم این است که چه کسی نیستم. همچنین متوجه شده‌ام که بین بیشتر مردم توافقی ضمنی وجود دارد تا خود را با محیط پیرامون‌شان هماهنگ کنند. من همیشه این نیاز را حس کرده‌ام که علیه محیطم طغیان کنم. برای همین است که وقتی سینما می‌روم و پرده تاریک می‌شود با تمام وجود دلم می‌خواهد یک کتاب باز کنم و بخوانم. خوشبختانه همیشه یک چراغ‌ قوه‌ی جیبی همراهم هست.]

        

          سیاهی اندر سیاهی 
ظلمات فوق ظلمات 
عجب چیزی بود !!!
واقعا کتاب عجیبی بود ، راستش با دیدی کمی منفی سراغش رفتم ، بسگه صغیر و کبیر تعریف و تمجید های زیاد ازش می کردن اما الآن باید اعتراف کنم واقعا شایسته بود.
داستان عجیب و سیاه که می شود آزارش را بر ذهن تحمل کرد و ادامه داد 
ضرباهنگ سریع و مملو از جملات نغز که فکر می کنم تا مدت های مدید در ذهنم بماند 
اگر کتاب خوان هتید حالا از هر نوعش و از هر ژانری این را بخوانید 
نمی توانم بگویم خوش می گذرد که خلاف ذات کتاب است اما عجیب می گذرد
        

          شما میتونید استیو تولتز ( نویسنده کتاب) ، به مهمانی عصرونه دعوت کنید؛ و همینطور ک دارید بهش تعارف میکنید بپرسید : خوب استیو چه خبر؟؟؟و اون شروع به صحبت میکنه، شما به خودتون می آید ؛ شب شده، چای یخ کرده؛ حالا باید برای شام هم ازش پذیرایی کنید و البته اصلا و اصلا متوجه گذر زمان نشدید ( این نشون میده چه گوینده خوبی هستش) 
کاملا مشخص استیو تولتز کتاب زیاد خونده؛ و درون مایه داستان هم کاملا واضح که از چه فلسفه ای حمایت میکنه، کتاب داستان قوی نداره اما پراست از جملات فیلسوفانه وهایلایت_طور
چندصفحه انتهایی جایی که جسپر پدرش مارتین رو معرفی میکنه خیلی خوب بود ...
در آخر ممنونم از دوستی که نمیدونم کیه، ولی این کتاب به کتابخونه اهدا کرد؛ کلی یادش کردم😃😃 و در آخر 
چرا اینقدر فلاسفه حرف میزنن؟؟ همیشه ارشاد دیگران راحت تر از تغییر خودمونه؟؟؟؟

امتیازم ۳.۵ هستش؛ ولی نیم نداریم اینجا متاسفانه
        

          چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          بعضی رمان‌هایی که زیادی توی چشم می‌آیند، خواندنش می‌زند توی ذوقم؛ دلم می‌خواهد همان ده پانزده صفحه اول کتاب را ببندم. حالا اگر ششصد صفحه هم باشد دیگر بدتر. ولی هر صفحه که از این رمان استرالیایی پیش می‌رفتم، بیشتر می‌گرفت من را. از بش شگفتی داشت برایم. نویسنده هر ده صفحه یک برگ برنده‌ی جدید داشت و رو می‌کرد. و جالب اینکه برگ‌های برنده‌اش تمامی هم نداشت. اینکه چطور ششصد صفحه بنویسی و مکرر خواننده‌ات را با دهان باز مجبور کنی صفحه را ورق بزند، واقعاً کار ساده‌ای نیست.
از قالب هیجان‌انگیز و نثر نفس‌گیر و کوبنده‌ی رمان که بگذریم، مضمونش هم خواننده را وادار می‌کرد فکر کند. دیالوگ‌های ساده‌ای که نویسنده راحت از کنارش می‌گذشت و خواننده را با تلنگر تنها می‌گذاشت. البته ناگفته نماند که ذات فلسفی شخصیت اصلی داستان، کمی دیالوگ‌ها و نثر را می‌برد به سمتی که خواننده‌ی با تحصیلات می‌توانست کم‌وبیش ازش سردربیاورد. اما آن‌قدرها زیاد نبود که حال خواننده را بگیرد؛ چون منِ زیست‌شناسی خوانده هم می‌فهمیدمش. (توی پرانتز بگویم که شخصیت‌های تبهکار و تحصیل‌نکرده رمان که گاه‌گاهی حرف‌های فلسفی عجیب‌وغریب می‌زدند که باورپذیری‌اش سخت بود. البته محال نه)
وقتی کتاب را تمام کردم، خیره بودم به روبه‌رو و فکر می‌کردم تولتز حرف حسابش چه بود: آدم تبهکار و قاتل دنیا نمی‌آمد و این جامعه و پدر و مادر است که قاتل و تبهکار تربیت می‌کند؟ دوستان نقش اول را در تربیت فرزندان ایفا می‌کنند؟ چه بچه‌هایی که نابغه هستند و جامعه آن‌ها را طرد می‌کند؟ جامعه آن‌قدر نامرد است که تبهکار جلاد را می‌پرستد؟
نمی‌دانم. باید بیشتر درباره‌ی رمان بخوانم. با تولتز هم باید بیشتر رفیق شوم؛ وقتی کتاب را می‌خواندم، انگار یکی قلقلکم می‌داد و می‌گفت: بنویس... بنویس.
دو حرف آخر تا یادم نرفته: دم پیمان خاکسار گرم که دیوانه‌وار عالی ترجمه کرده. نثر زنده و بومی شده‌ای بود. عاشقش شدم. و اینکه دیدم پشت جلد نوشته شده: «حق نشر این کتاب به زبان فارسی خریداری شده.» دمت نشر هم چشمه گرم.
        

          ریویو در راه...