احتمالا شنیده اید که اسم هلیا توسط نادر ابراهیمی ساخته شده. سال‌ها پیش، نادر ابراهیمی در حالی که با اتوبوس از تهران به اصفهان سفر می کرد، شروع به بازی و در هم ریختن واژه‌ی «الهی» کرد تا بتواند از دل آن نامی خوش‌آهنگ و متفاوت بسازد. پس از مدتی واژه‌ی خودساخته‌ی «هلیا» را از به هم ریختن حروف واژه‌ی «الهی» ساخت و در داستان بلند «بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم» به کار برد. پس از انتشار کتاب، این اسم در میان مردم رواج پیدا کرد و جزو نام‌های ایرانی محسوب شد.  نام دختر بزرگ نادر ابراهیمی هم هلیا است. مدت‌ها بعد نادر ابراهیمی متوجه شد که واژه‌ی «هلیو» در لاتین قدیم به معنی خورشید است. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم داستان هلیا، دختر خان، است که دل به پسر کشاورزی که هم‌بازی کودکی‌اش بوده می‌سپارد. آن‌ها تصمیم به ازدواج می‌گیرند اما به دلیل مخالفت خانواده‌هایشان مجبور می‌شوند به چمخاله فرار کنند. پس از مدتی هلیا که برخلاف راوی توان به دوش کشیدن بار مشکلات را ندارد، معشوقش را رها می‌کند و به زادگاه بازمی‌گردد در حالی که پسر تا سال‌ها بعد تسلیم نمی‌شود.

+بخواب هلیا، دیر است. دود دیدگانت را آزار می‌دهد. دیگر نگاه هیچ کس بخار پنجره‌ات را پاک نخواهد کرد. دیگر هیچ کس از خیابان خالی کنار خانه‌ی تو نخواهد گذشت. چشمانِ تو چه دارد که به شب بگوید؟ سگ‌ها رویای عابری را که از آن سوی باغ نارنج می‌گذرد پاره می‌کنند. شب از من خالی ست هلیا. گل‌های سرخِ میخک، مهمان رومیزی طلایی رنگ اتاق تو هستند. اما گل‌های اطلسی، شیپوهای کوچک کودکان. عابر در جستجوی پاره‌های یک رویا ذهن فرسوده‌اش را می‌کاود. قماربازها تا صبح بیدار خواهند نشت، و دود، دیدگانت را آزار خواهد داد. آنها که تا سپیدِ صبح بیدار می‌نشینند ستایشگران بیداری نیستند. رهگذر، پاره‌های تصورش را نمی‌یابد و به خود می‌گوید که به همه چیز می‌شود اندیشید، و سگ‌ها را نفرین می کند. نفرین، پیام آور درماندگی ست و دشنام برای او برادری ست حقیر…

     راوی بعد از یازده سال، بار دیگر به شهری که دوست داشته برمی‌گردد؛ حالا مادرش از غم دوری او مرده و پدرش حاضر به ملاقات نمی‌شود. در زادگاه دیگر خبری از عاشقانگی نیست، تنها یادی محو باقی مانده از آن‌چه بر او رفته. 
کتاب از سه فصل تشکیل شده: بارانِ رؤیای پاییز، پنج نامه از ساحل چمخاله به ستاره‌آباد، پایانِ بارانِ رؤیا. نثر موزون و شعروار داستان مطالعه‌اش را دل‌پذیر می‌کند اما از طرف دیگر جملات قصار و استفاده‌ی زیاد از استعاره کمی من را دل‌زده کرد. دوست داشتم بهتر و روان‌تر بفهمم که چه خبر است و راوی داستان چه می‌گوید. :))

     به مرحوم ابراهیمی ارادت قلبی ویژه‌ای دارم. چه خوب که این مرد در این جغرافیا زیسته، ساخته و نوشته! روحش شاد.

+آهنگ‌ها تنهایی را تسکین می‌دهند؛ اما تسکینِ تنهایی تسکینِ درد نیست. در کنار بیگانه‌ها زیستن در میان بی‌رنگی و صدا زیستن است. اینک اصوات، بی‌دلیل‌ترینِ جاری‌شدگان در فضا هستند. وقتی همه می‌گویند، هیچ‌کس نمی‌شنود. به خاطر داشته باش! سکوت، اثبات تهی بودن نمی‌کند. اینک آن که می‌گوید تهی ست – و رُفتگران بی‌دلیل نیست که شب را انتخاب کرده‌اند.
          

            عجیب و جالب
یه چیزی بین شعر و داستان
تا حدی غمگین ):)
در سه زمان متفاوت روایت میشه و پرش زمانی ممکنه از یه جمله به جمله بعدی هم اتفاق بیفته که با تغییر فونت مشخص میشه. (حقیقتا این ویژگی و توانایی نادر ابراهیمی خیلی شگفت زدم کرد! نمونش رو اصلا ندیده بودم!)
قبل از خوندن دید رمان بهش نداشته باشین چون بعدش که می بینین این طوری نیست ممکنه از کتاب خوشتون نیاد. به شکل یه رویا و خیال و سفری به درون و ذهن یه آدم دیگه بهش نگاه کنین.
          

            یه نثر متفاوت از نادرخان ابراهیمی‌
که بیشتر شبیه یک شعر بلنده‌ تا داستان.
گویی یک عاشق زیر بارون راه می‌رود
و با خودش حرف می‌زند.
کلمه به کلمه‌‌اش سرشار از احساسه‌
انگار شمعی دارد می‌سوزد و حرف می‌زند.
          

            وای از نادر ابراهیمی.
انقدر که قلم توانمندی داره. 🌱
احساسات آدم‌ رو با ادبیات عجین کرده. قشنگ این احساسات رو به تصویر می‌کشه. :)
واژه‌ها عمیق و لطیفن. 
رد واژه‌ها و دیالوگ‌ها تا مدت‌ها تو ذهنم باقی می‌موندن.
          

            کتاب رو سال‌ها طول کشید تا تمام کنم.
به اندازه‌ی بقیه‌ی کتاب های نادر ابراهیمی دوستش نداشتم...


          

            پایان این داستان وآغازفصلی غمگین در من 
چشمانم دربالش  فرو میروند و همه جا خیس میشود
شب به  سپیده می رسد  آری همیشه در همه ی قرن‌ها  صبح به سپیده می‌رسد وانگا ر نه انگار اصلا پیمان عاشقانه ای در کوچه ی 
بی نام شهر امضا  شده است.
          

            مثل بقیه کتاب های جناب ابراهیمی فوق العاده بود
پر از جمله هاو تکه های دقیق و لطیف که قابل لمس بود برام 
بیشتر از موضوع داستان قلم نویسنده و بیانِ منحصر به فرد و شیرینش مجذوبم کرد
حجم کتاب کمه و خسته کننده نیست.
          

            من ایـن کتاب رو تو روزهـای پر دغـدغه ی فکـری با صدای دلنشـین پیام دهکـردی و موسیقـی بک‌گراند بسـیار زیبایی گوش دادم و شاید همین باعث شد‌حـس خوبِ عمیقـی نسبت به کتاب و متن عاشقـانه ش داشته باشم 
بعضـی جملات انقدر زیبا بود و البته گاهی پیچیده ، که بارها برمیگشتم و دوباره و سه باره مرور میکردم‌.
تجربه لذت بخشی بود .به جـانم نشست :)
          

            این اولین کتابی بود که از آقای نادر ابراهیمی میخوندم و به نظرم انتخاب اشتباهی بود چون خیلی تعجب کردم از تعاریفی که از ایشون شنیدم همچین کتابی بخونم.
حداقل برای من خیلی کتاب گنگی بود و هرچقدر بهش فرصت دادم تا بهتر شه و چیز خاصی رو برسونه ، نشد!
شاید باید دوباره بخونمش و شاید با بالاتر رفتن سن چیزهایی رو ازش درک کنم که با خوندن در بار اول متوجه نشدم:))
اما واقعا انتظارشو نداشتم
          

            بار دیگر شهری که دوست میداشتم زنجیره ی بلند کلمات نامرتبط که به هم پیوند خورده اند و کتابی صد صفحه ای را خلق کرده اند 
توصیف بی نظیری از مجموعه  احساساتی که انسان در زندگی خود تجربه میکند غم، عشق، رهایی دوران کودکی، حسرت و... 
شما با خوندن این کتاب وارد یک زندگی و ذهن سیال شخصیت داستان میشین و اون رو همراهی میکنین،دومین کتابی که از نادر ابراهیمی خوندم و مصمم شدم تا تموم کتابهای ایشون رو مطالعه کنم چون لحظه به لحظه عشق کردم :)) 
در یک کلام نادر ابراهیمی =خداوندگار بازی با کلمات. 
          

            ده سالم بود ، مادرم داشت این کتاب رو می‌خوند سرم رو روی پاش گذاشتم و گفتم: مامان می‌شه بلند بخونی؟
مامان خوند و من چیزی نفهمیدم، ولی از ده سالگی تا الان ۱۷ بار این کتاب رو خوندم اینقدری که خط به خطش رو حافظم و با این حال هر بار که می‌خونمش یک پاراگراف خاص ، یک خط خاص یک جمله چشمم رو می‌گیره.
این کتاب برای من شکل جادو بود ، انگار از جهان دیگه‌ای پا به جهان من گذاشته بود و چه داستان غم‌انگیزی.
اکثرا در داستان ها از تنهایی زنان می‌شنویم و مردی که رهاشون کرده ، ولی اینجا داستان مردی تنهاست ، تنها تر از تنها که حالا اجازه ورود به شهرش رو هم نداره و داره خاطراتش رو مرور می‌کنه و از پدر خواهش می‌کنه که اجازه بده به شهر برگرده.