داستان یک استاد منزوی و الکلی ادبیات(فرانک)و زنی سرزنده و عامی(ریتا) که مشتاقانه به دنبال اینه که "همه‌چیز "رو یاد بگیره.
نمایشنامهٔ ۷۲ صفحه‌ای که بعد از مدت‌ها باعث شد موقع خوندنش اصلا حواسم پرت نشه و خودم رو تو اتاق کار فرانک حس کنم و در کنارش با کلی کتاب و نمایشنامه دیگه آشنا بشم.

سبک و روشی که داستان پیش می‌ره کاملا مکالمه‌محوره و اگه «سه‌شنبه‌ها با موری» رو خونده باشید دقیقا مثل اون، در ملاقات‌های متعدد روایت می‌شه.
بحثای ادبی و دو شخصیت داستان، هر دو به گونه‌ٔ خودشون جالب بودن. نقطه نظرات یک استاد نقد ادبی در تقابل با نگاه شخصی و احساساتی دختر و به تعادل رسیدن این دو دیدگاه...
و چیزی که خیلی دوسش داشتم اون چند صفحه‌ای بود که به جوگیری کسایی که یه‌کم از ادبیات و هنر سر درمیارن اشاره کرده بود :) 
"فرانک" نگاه کشاورز به یک گیاه رو به شاگردش داشت و نه یک صنعتگر. استادی بود که قدم‌به‌قدم تا قله کوه همراهی‌ت می‌کرد تا اینکه‌ از بالای قله روش رسیدنو برات دیکته کنه.چیزی که همیشه ازش بیم داشت این بود که در فرایند حرفه‌ای شدنِ "ریتا"، روحیه خاص اون دختر رو تغییر بده و شکل *همه* بشه. 
          

            اوایل و اواسط کتاب معمولی بود و تقریباً دو سه تا داستان یکی، یه داستان جذاب داشت. اما هرچی به اواخر کتاب نزدیک شدم و سال ها جلوتر رفت و سختی ها بیشتر شد، داستان های تاکسی هم بهتر شد.
به هرحال سروش صحته دیگه!
هم لیسانسه ها داره و هم مگه تموم عمر چند تا بهاره؟
خوب و بد داره.
ولی در این شکی نیست که سروش صحت علاوه بر اینکه زندگی کرده، زندگی رو دیده و اون رو حس کرده.
اگر به داستان های خیلی کوتاه و کتابی که زود پیش بره علاقه دارید، تاکسی سواری پیشنهاد خوبیه.