یک شاهکار
اعتراف می کنم جز بهترین کتابهایی است که خوانده ام
داستان تا آخر تاب و تب خودش را داشت.
از نظر ساختار مرا به یاد بوف کور و شازده احتجاب انداخت که بدون شک متاثر از این دو بوده است.
          

            دکتر نون را حدوداً ده سال پیش به پیشنهاد یکی از فروشندگان افراکتاب خریدم و هنوز هم یکی از بهترین کتاب های ایرانی است که خوانده ام. با این کتاب بود که 28 مرداد از دل کتاب های تاریخ جدا شد و برایم معنا پیدا کرد. 
قصد اسپویل ندارم، اما همانطور که از عنوان کتاب مشخص است، داستان در مورد دکتر نون است که بعد از 28 مرداد، مجبور به انتخاب بین دکتر فاطمی و همسرش می شود و تا آخر عمر با انتخاب خود کنار نمی آید.
هم قصه و هم قلم نویسنده عالی اند. حتما بخوانیدش.
 
          

            داستان این کتاب راجع به یک شخصیت خیالی به نام "دکتر نون" است که هم معاون دکتر مصدق بوده است و هم از اقوام دکتر مصدق، دکتر نون و دکتر فاطمی به مصدق قول داده بودند که تا پایان راه در کنار مصدق باقی بمانند اما پس از کودتای ۲۸مرداد دکتر نون زیر شکنجه و تهدید، تن به یک مصاحبه رادیویی علیه دکتر مصدق می دهد. شرم تن دادن به خیانت باعث می شود دکتر نون پس از آزادی به زندگی عادی برنگردد و برای تنبیه خود، خودش را در خانه زندانی کند و افسرده و الکلی و روان پریش شود.
دکتر نون زنی دارد به نام ملکتاج که از کودکی با هم بزرگ شده اند و عاشق و معشوق بوده اند. تن دادن دکتر نون به مصاحبه رادیویی فرمایشی نیز بخاطر ملکتاج بوده است چرا که بازجو و زندانبانان که از شکنجه دکتر نون به نتیجه نرسیده اند تهدید کرده اند که ملکتاج را مورد شکنجه و تجاوز جنسی قرار خواهند داد.
این تهدید، دکتر نون را به زانو درآورده بود و دکتر نون در مصاحبه ای رادیویی علیه مصدق سخن گفته بود. گرچه عشق به ملکتاج باعث تسلیم شدن دکتر نون شده بود، پس از آزادی از زندان، شرم و خشم دکتر نون باعث می شود که او علاوه بر تنبیه خودش، ملکتاج را هم تنبیه کند. دکتر نون که دچار توهم شده است همیشه دکتر مصدق را با نگاهی شماتت بار در خانه اش می بیند و از این که به ملکتاج اظهار عشق کند خجالت می کشد بنابراین به عشق ملکتاج با بی اعتنایی و خشم پاسخ می دهد، تا زمانی که ملکتاج می میرد و دکتر نون پیر و بیمار با جنازهٔ سرد ملکتاج تنها می شود. داستان کتاب از این زمان شروع می شود و بقیه کتاب "فلش بک" به گذشته است.
                    
داستان "دکتر نون زنش را بیشتر از مصدق دوست دارد" یک داستان تاریخی نیست، بلکه یک داستان نمادین است. دکتر نون ها کسانی هستند که به خاطر عشق به خانه و خانواده تسلیم کودتا می شوند و برای محافظت از زن و فرزندشان باورها و ارزش هایشان را زیر پا می گذارند. آن ها موفق می شوند از خطر بجهند اما زندگی پس از این "آزادی" از هر زندان و شکنجه ای برایشان دردناک تر است. آن ها گرفتار احساس گناه، احساس شرم و احساس خشم می شوند و دیگر نه تنها خودشان از زندگی و لذت های آن محروم می شوند که تلخکامی خود را در کام زن و فرزندشان نیز می ریزند و به تعبیری "از این جا رانده، از آن جا مانده" می شوند.
دکتر نون نماد بخش بزرگی از مردم ایران است. کسانی که آن سوی دیوارهای خانه شان را وطن نمی دانند و تنها به خانواده چند نفره شان متعهد هستند، کسانی که "مصدق ها" را دوست دارند ولی زمانی که مجبور به انتخاب بین "مصدق ها" و "خانه" می شوند خانه شان را انتخاب می کنند. طبعأ در این جا منظور نویسنده یک شخصیت تاریخی به نام دکتر محمد مصدق نیست، بلکه مقصود مسیر "صداقت و شهامت" است، مسیر فضیلت های اخلاقی و ارزش های انسانی.
از تاریخ و ملت ایران که بگذریم نویسنده این داستان موضوعی فراگیرتر را مطرح می کند، این که تنها کسی می تواند از امکانات زندگی لذت ناب و عمیق ببرد که بتواند به خودش افتخار کند، کسانی که برای آسایش بیشتر پا بر ارزش هایی می گذارند که به آن ها باور دارند از آسایش و لذت عمیق نیز محروم می مانند چرا که نسبت به خود شرم دارند و ناخودآگاه تبدیل به زندان بان و شکنجه گر خود می شوند.

البته نیک می دانم که این ماجرا قابل تعمیم نیست. گروه بزرگی از مردم نیز فاقد یک نظام ارزشی هستند. برای ذهن آن ها خیر و شر، فضیلت و رذیلت و زیبایی و زشتی تعریف نشده است. آن ها فقط به منافع می اندیشند! چنین کسانی همیشه طرف برنده را می گیرند و هیچ گاه از زیر پا گذاشتن فضیلت های اخلاقی و تعهدات اجتماعی پشیمان و شرمسار نمی شوند. 

نویسنده: دکترمحمدرضاسرگلزایی(روانپزشک)
          

            چقدر غم آخه؟ چقدر؟ :((
گریه کردم باش...
با این حالِ بدم، گریه کردم باش.. :(
قبل از خوندنش.. فک میکردم خنده داره.. :((( چه خیال باطلی...

با اینکه واقعی نبود، برای من بود. برای من واقعی بود...

مرسی پ >><<
          

            دکتر نون زنش را بیشتر از مصدق دوست دارد.
"...آقای دکتر، باور نمی کنم مرده باشد. مطمئنم داره بازی در می آره. من و زنم تا حالا تو این بیست و هشت سال زندگی مشترک جز سه ماه که اونم اجباری بود،  هیچ وقت از هم جدا نشدیم. درسته که سالهاست باهم حرف نمی زنیم و به همدیگه محل نمی ذاریم،  ولی در سکوت هم انگار داریم دائم با هم درد دل می کنیم. لبامو بسته است،  ولی چشمامون با هم حرف می زنن."
 از متن کتاب
پس از ٣٠ ص مطالعه طرح کلی داستان به دستم آمد. ایده اصلی داستان در میان گفت و گوهای دکتر نون با همسرش ملکتاج و دکترمصدق پی ریزی می شود. دکترنون با شرکت در یک مصاحبه اجباری به دکتر مصدق و دولت او خیانت کرده و حالا سرافکنده به گذشته خود و اعمالش می اندیشد. همسرش ملکتاج طی یک تصادف از دنیا می رود و دکترنون جسد او را در اقدامی شجاعانه و احمقانه از بیمارستان می ربایدتا بار دیگر همان تمایل همیشگی آدمیان برای قرار دادن چیزها و افراد در سر جای قبلی به منظور بازیافتن حس آرامش و امنیت درونی آشکار شود و آشفته حالی دکتر فروکش کند.

برخلاف چند نفر از دوستان اهل کتاب و منتقد حس من نسبت به این داستان مثبت بود. البته شاید چون چند داستان با روش روایت گری مشابه و غیرخطی را پشت سر هم خوانده بودم این یکی را امیدوارکننده‌ تر یافتم. ضرب آهنگ گفتگوهای دکترنون با مصدق -که البته برای من یادآور گفت و گوهای راسل کرو با دوست خیالی اش در فیلم ذهن زیبا بودبه خوبی در نقطه اوج داستان شدت می گیرد و با اعصاب خواننده بازی می کند. برخی نپرداختن به شخصیت ها و عمق نبخشیدن به آنها را از نقاط ضعف این داستان بر شمرده اند لکن من اینطور فکر نمی کنم. در داستانی با این قد و قواره و سبک داستان‌گویی روان پریشانه اش زیاد پرداختن به شخصیت ها به فرم اثر لطمه می زند.

سخن پایانی: مطالعه این کتاب قطعا باب میل بسیاری از افراد نخواهد بود.
          

            داستان دکتر نون داستان انتخابه.انتخاب بین آرمان و زندگی
دکتر نون نه آرمان رو انتخاب کرد و نه تونست زندگی کنه.
داستان آدمیه که از اینجا رانده و از آنجا مانده شده ولی نه بخاطر اشتباه یا تقصیری. که به خاطر عشق و به خاطر وجدان . داستان غم انگیزیه 


          

            واقعا استادانه نوشته شده و به نظرم بسیار هم سمبولیک و طعنه‌ورزانه است. چالش و دوراهی مقابل شخصیت بسیار قوی هست و انتخاب او و پیامدهایش هم بسیار جالب. نثر ساده و روان و حجم مناسب این داستان بلند سبب می‌شود خیلی راحت در یک نشست خوانده و تمام شود. خیلی خوب بود و بسیار از خواندنش لذت بردم و یاد گرفتم. عنوان کتاب هم بسیار جالب انتخاب شده. بینش جدید و عمیقی نسبت به عشق در این اثر دیده می‌شود و همین‌طور به‌خوبی به حضور پررنگ و فضولانه‌ی سیاست در تمام ابعاد زندگی ما ایرانی‌ها اشاره شده است. پیشنهاد می‌کنم بخوانیدش.
          

            دکتر نون زنش را... داستانِ نمادینِ روانکاوانه از یک شخصیت خیالی‌ست که از  قضا یکی از سیاست‌مداران نزدیک به مصدقه. بعد از کودتای ۲۸ مرداد در یک دو راهی سخت، دست به انتخابی می‌زنه که زندگی شخصی (عاشقانه) و اجتماعی_سیاسیش تا پایان دچار بحران میشه.  
با رفت و برگشت‌های زمانی سعی داره شرایط اون دوره رو با نگاهی انتقادی به نحوی بازخوانی کنه. گویی که نویسنده با تقابلی که ایحاد می‌کنه سعی داره بگه اگر در جایی بین امر شخصی مثل عشق/خانواده و تعهد به رسالت اجتماعی مجبور به انتخاب شدی، سرنوشت دکتر نون رو جلوی چشمت داشته باش.
نثر روان، روایت غیرخطی، تصویرسازی‌ها، پرداختن به اندازه به شخصیت‌های فرعی به اقتضای قصه و عوض شدن زاویه دید (بین اول و سوم شخص) باعث میشه کتاب رو رها نکنید و حتی در یک مجلس بخونیدش.
          

            🔹دکتر نون زنش را از مصدق بیشتر دوست دارد🔹

اسم عجیبی است، نه‌؟! 
درست مثل سرنوشت خودِ دکتر «نون»! 
 دکتر  «نون» یکی از نزدیکان دکتر مصدق است که در اثر یک ضربه‌ی روانی سنگین در پی کودتای ۲۸ مرداد، شخصیتش دچار فروپاشیدگی می‌شود.
نویسنده برای نشان دادن بلایی که سر روانِ دکتر محسن  «نون» آمده و نشان دادن تکه تکه شدن شخصیتش، از مبانی هنر کوبیسم بهره می‌گیرد، چیزی که با ظرافت در تصویر جلد رمان هم نمایش داده شده.

شاید این رمان بیشتر از آنکه یک رمان تاریخی باشد، یک رمان روانکاوانه به حساب بیاید، اما با خواندنش اطلاعات جذابی در مورد شخصیت مصدق، کودتای ۲۸ مرداد و اتفاقات حول و حوش آن به دست می آید و آدم وسوسه می‌شود درمورد اتفاقات آن روزها بیشتر مطالعه کند!

یک رمان غمگین، عاشقانه، جذاب و متفاوت؛ مناسب آنهایی که از داستان‌های روانکاوانه لذت می‌برند یا می‌خواهند از یک جایی تاریخ خواندن را شروع کنند!
          

            بعضی از کتاب‌ها و فیلم‌های خوب با کش دادنِ داستان، کار رو خراب می‌کنن؛ بعضی هم انقدر پتانسیل دارن که با کوتاه کردنِ داستان، کار رو خراب می‌کنن.
اما دکتر نون زنش را بیشتر از مصدق دوست دارد، کار رو به هیچ‌عنوان خراب نکرد؛ ولی این داستان جذاب رو اگه به جای ۱۰۰، با شاخ و برگ دادن، حداقل ۴۰۰ صفحه بهش می‌پرداخت، بدون شک یکی از شاهکارهای به یادموندنی ادبیات ایرانی رو رقم زده بود. البته که همین حالا هم، جزو بهترین داستان‌های عاشقانه‌ی ایرانی بود که خوندم.
اما با این همه، سوژه‌ی داستانی خیلی خاص، روایت غیرخطی بسیار جذاب، قلم بسیار روان و پایان به شدت غم‌انگیز (اشک‌درآور تضمینی) و بی‌نقص بود.
مطمئنم یک‌سری از اتفاق‌های تلخ و شیرین داستان، تا آخر عمر زیر زبونم می‌مونه و هیچ‌وقت از یادم نمی‌ره.