سفر به گرای 270 درجه در کنار شطرنج با ماشین قیامت را می توان بهترین رمان های تاریخ دفاع مقدس دونست.
اینکه در مورد مسئله‌ ای داستان بنویسیم که تاریخ شفاهی آن بسیار قوی است ریسک بزرگی است.
اما احمد دهقان از پس این داستان به خوبی بر آمده.
وقتی رمان را خواندم با خودم فکر کردم بسیاری از فیلم های دفاع مقدسی از این رمان ایده گرفته اند.
دم احمد دهقان گرم....
          

            این کتاب برگزیده ی 20 سال ادبیات دفاع مقدس شده است.
من اما آن را همان بیست سال پیش، آن اوایل که منتشر شده بود خواندم.رمانی با موضوع دفاع مقدس. اما نه با بیانی اغراق آمیز و به سبک و شیوه ی رمان های مرسوم و متداولی که نویسندگان از فضای دفاع مقدس می نویسند. این رمان خیلی ساده و صمیمی به بیان ماجراهایی می پردازد. شما را با شخصیت های داستان همراه می کند. طوری که خیال می کنید خودتان در آن فضا هستید. همه چیز را واقعی و صادقانه می گوید. داستانی که بعضی صحنه هایش آنقدر خوب توصیف و پرداخت شده اند که هنوز در ذهنم جان دارند و حرکت می کنند.
          

            بدون شک از بهترین رمان های دفاع مقدس است که با شخصیت های داستان زندگی میکنیم، در نبردها و درگیری ها شرکت میکنیم، برای دوستانی که زخمی برمی‌دارند یا به شهادت می‌رسند گریه میکنیم، نفس میزنیم ، مبارزه میکنیم و خلاصه با آن زندگی میکنیم.
بعد از خواندن کتاب دلتان نمی آید کتاب را ببندید، و ای کاش هنوز این کتاب ادامه داشت.
زحمت و مظلومیت و غم آزادمردانی که  جانشان را کف دستشان گذاشتند و برای اسلام و میهنمان فداکاری کردند را تا حد زیادی درک میکنیم.
به شدت پیشنهاد می‌شود.
          

            یکی از جذاب ترین رمان هایی که راجع به جنگمان خواندم. آخه راستش ما با این همه ادعا خیلی هم رمان قوی در این زمینه نداریم و بیشتر کتاب ها خاطره هستند.
نثر کتاب خیلی جذاب است و تا آخر داستان خواننده را میکشد ولی نکته ای که کمی آزارم می دهد این است که با حذف چند صحنه کوتاه و نماز خواندن ها می شود این داستان را برای هر جنگ دیگه ای هم نوشت!
شاید کمی عجولانه قضاوت کردم. به هر حال این کتاب جز بهترین داستان هایی بود که خواندم.


بیرحمانه ترین و از زیبا ترین پاراگراف ها:
مردها و زن ها از تو پیاده رو به هر طرف می روند اما هیچ کس به ما توجه ای ندارد. ما که از زیر باران گلوله و توپ به این جا آمده ایم...ما برای مردم عادی شده ایم....
          

            میگن وسط دعوا حلوا خیرات نمیکنن
جنگ خطرناکترین، بزرگترین و بدترین نوع از دعواست
مزه شوری خون، بوی گس باروت در کنار بادام تلخ و سیر ، خاک خاک و خاک.
استرس، ترس، استتار ، نقشه، فریب، نیرنگ 
حواستان باشد 
دستور العمل پخت و پز یا درس اخلاق نیست 
واقعیاتی ست که در طول جنگ این دعوای بزرگ و خطرناک بشری مثل نقل و نبات پخش می‌شود 
دفاع مقدس در این عرصه سوژه‌ای با گیرایی بسیار بالا و دارای اثرگذاری بالاست که بخشی از تاریخ ایران تلخ ایران عزیز را رقم زده است .
گرچه درس هایی از این دوران آموختیم 
که ظاهرا مردم این درسها را بیشتر یاد گرفتند 
چون با نگاه به دورنمایی از مسئولینی که خیلی هاشان در این دوران حضور داشتند میابیم که تاثیر و درس و عبرت آموزی در غالبشان از این دوران دیده نمی‌شود 
بگذریم حوصله بحث از سیاست و نقد زمان نیست
این کتاب در میان آثار منتشر شده در موضوع دفاع مقدس و همچنین آثاری که از دفاع مقدس من خواندم نمره قابل توجهی دریافت می‌کند. 
چرا که بسیاری از کتاب‌های در این موضوع با در نظر نگرفتن اصول نوشتاری و فنی باعث شدند که سوژه تاثیری نگذارد و کتاب ماندگار نشود 
اما این‌کتاب در نوع خودش (با نگفتن و نشان دادن، با ساختار تقریبا مناسب داستان ، با روایت گری اول شخص) توانست در این موضوع یادگار بماند.
اولین کتابی بود که در ۰۳ خواندم.
از دست اندرکاران حلقه کتابخوانی مبنا تشکر میکنم بابت انتخاب این کتاب.
۶ / فروردین / ۱۴۰۳
🔅اولین کتاب سال ۰۳
          

            احمد دهقان یک رزمنده است. جنگ را می شناسد.با تک تک سلول‌های بدنش وحشت میدان نبرد را لمس کرده،صدای توپ و خمپاره را شنیده، لحظه شهادت  را به چشم دیده  است ، بوی خون بینی اش را پر کرده و  مزه‌ی خاک جبهه  دهانش را چشیده است.
اگر کسی که خود شرایط جنگ را درک کرده،ننویسد،چه کسی باید شجاعت و ایمان رزمندگان ما را ثبت کند؟ اگر  یک رزمنده شب عملیات را توصیف نکند،تخیل کدام نویسنده ما را به تجربه‌ی واقعیت سنگین جنگ رهنمون می سازد؟
روزی که مجاهدان هشت سال دفاع مقدس ،خسته از نبرد، نفس تازه می کردند،قلم هایی که توان نداشت، تولیدات بی کیفیت و کلیشه‌ای از جنگ و جبهه تولید کرد که علاوه بر خراب کردن ذائقه خوانندگان،بستن دروغی بزرگ به ساحت این دلیر مردان بود.
کسانی که در حوزه‌ی تصویر فقط با آوردن چند هنرپیشه با ریش بلند و نشان دادن چند سرباز عراقی زبون و ترسو،جنگ را به ما شناساندند،در حق رزمندگان جفا کردند.

در سفر به گرای ۲۷۰ درجه می توان با چهره خشن جنگ بدون روتوش روبرو شد. صحنه هایی که به مدد قلم تصویر ساز نویسنده چنان زنده اند که گویی تک تک آنها به وضوح دیده می شود. دهقان بدون شعار زدگی و گفتن و مرثیه سرودن و روضه خوانی برای تلخی های جنگ،با زبانی ساده و روان آنچه در چند روز قبل و بعد از عملیات گذشته است روایت می کند.
گاهی صحنه های داستان چنان تکان دهنده است که خواننده چاره ای جز اشک ریختن ندارد.
ما در تصور اشتباهی که در سینما و ادبیات مقاومت و پایداری رقم زدند،جنگ را شلیک چند گلوله و توپ و تانک می دانستیم و رزمندگانی که الله اکبر گویان صف بلند اسرای عراقی را همراهی می کنند.
خبری از آن روی سکه نداشتیم.خبری از ترس، نگرانی، غم از دست دادن،گرسنگی و تشنگی،دیوانگی و بقیه مصائب نبود.رزمندگان کامل و بی نقص بودند.همگی در حد یک قهرمان  تمام عیار.
اما دهقان رزمندگانی عادی از میان مردم را به صحنه واقعی جنگ می برد  و ادبیات پایداری حقیقی را قلم می زند.
رزمندگانی که با وجوه مختلف شخصیت هر کدام آشنا می شویم و نقاط ضعف و قوت آنها را می بینیم و آن تصور ماورایی که همه رزمندگان در حد اعلای ایمان  بودند و جنگ آنقدر هم سخت نیست،اصلاح می شود.
این کتاب علاوه بر جوایز متعدد به چندین زبان مختلف ترجمه شده است و اثری است درخشان که تاریخ شفاهی جنگ را زنده نگه می دارد. 
مناسب هیچ گروه سنی نوجوان نیست. توصیه می شود بزرگسالان خواندن این کتاب جذاب را از دست ندهند.


          

            کتاب سفر به گرای ۲۷۰ درجه تلخی های جنگ را به خوبی نشان می دهد ولی دفاع مقدس را در حد یک جنگ بین دو کشور پایین می آورد و چیزی از هدف دفاع مقدس که جهاد فی سبیل الله بوده در آن مشاهده نمی شود . درست است  خیلی افرادی که در جنگ شرکت داشتند و  جنگ را پیش بردند در حد و حدود همین افراد رمان بودند ولی چیزی که ما در روايت هایی که از رزمندگان و خانواده های شهدا و جانبازان شنیدیم روح دینی و هدف دینی در جنگ تحمیلی  غالب بوده که در این کتاب از این موارد خبری نیست . در این کتاب من فکر میکنم شهادت در حد یک مرگ شجاعانه بدون هدف الهی پایین آمده 
در عین حال تصویر سازی کتاب تصویر سازی خوبی است  و سختی های جنگ (هر جنگی ) را بخوبی نشان می دهد 
          

            
بوی خون توی دماغم پیچیده،هر برگی که می‌زنم هر سطری که می‌خوانم،بوی خون می‌دهد،بوی خون ماهی هایی که آرام روی آب خوابیده اند.بوی خون ماهی هایی که روی خشکی روی هم تلنبار شده‌اند.
ناصر همه را گفت؛از تلنبار شدن جنازه ها روی هم،از شنی که از روی جوانی رد شد.از جا گذاشتن هم سنگری که زنده است! نفس هایش را می‌بینی,اما به قول اصغر:«کاریش نمیشه کرد».ازچشم های رسول که دیگر آن چشم های سبز نیست.حالا رنگش با هر خمپاره ای که کنارش می ترکد تغییر می کند.
دلم برای آمیرزا تنگ می‌شود برای آن تیکه های  تند و تیزش. برای آن تلافی های ضربتی.
دلم جایی میان سنگر هایی که مهدی در محاصر کنده بود جامانده. این دفعه فکر نکردم آن آدمهای سنگر، خیلی از من دورند.ناصر، میرزا ،علی،مهدی...همه مثل من بودند، مثل ما بودند. ترسیده بودند،خسته بودند،جنگ را دوست نداشتند. 
قهرمان های من همه ی شماهایید.همه ی شماهایی که مثل رسول از ترس خشکتان زد. مثل آن یکی که از ترس خودتان را خیس کردید.قهرمان هایی که من دیدم، می‌ترسند ولی پا پس نمی کشند. می‌ترسند ولی می مانند.
ساعت۲۱و۳۰دقیقه شب است.از شیفت برمی گردم.در را باز می کنم. هُرمِ داغِ بخاری به صورتم می خورد.صدای ترکیدن چیزی را می شنوم. چشم می گردانم. دنبال لوطی برهنه ی آر پی جی زن می گردم.پیدایش نمی کنم.تلوزیون است.  آتش نشانی درباره‌ی چهارشنبه سوری و نباید های ترقه و آتش بازی می گوید.ناصر، مهدی، علی،لوطی ، رسول وآمیرزا رفته اند.حالا من ماندم ومن...

راستی بچهای گرای۲۷۰درجه، یک سوال؛
پس چرا با تو غریبه است نسل بی خاطره ی من
یادمون نیست که چجوری واسه همدیگه می مردن...‌
          

            سفر چند نوجوان دوست، به گرای 270.لحظات واقعی با توصیف جزیی از تمام ماجرا و احساسات شخصیت های داستان در جنگ تحمیلی.
شادی،غم،خشم،نفرت ،امید در تمام ماجرا جریان دارد به دور از اغراق.
قسمت های طنز و تکه پرانی اش به واقعیت ماجرا افزوده.
شهدا خودی بودند برای خدا...
          

            کتاب را شنیدم 
صدای گوینده خیلی جالب نبود ...
متن داستان پر از جزئیاتی تلخ بود .
          

            نویسنده چون خودش تجربهٔ جنگ دارد، با مهارتی مثال‌زدنی دست ما را می‌گیرد و با بقیه دوست می‌کند، شخصیت‌های متفاوت و شوخی‌هایشان و شرایط زندگی در جبهه را ترسیم می‌‌کند. بعد هم با به کار گرفتن حواس پنج‌گانه وارد عملیات می‌کند، انگار که خودمان هم حضور داریم. شهادت رفقا را می‌بینیم، می‌ترسیم، دلهره می‌گیریم و در کتاب جلو می‌رویم.
 کتاب کم‌نظیر‌ی بود.