یادداشت‌های زهرا راکیان (20)

          آن وقت بود که متوجه شدم آدمی که حتی فقط یک روز زندگی کرده باشد می‌تواند صد سال را راحت در زندان بگذراند.
        

          +اون می‌خواد تو رو اسیر کنه.
_من حتی از فکر آزاد بودن هم وحشت می‌کنم!
        

          چشمش که به لاشخور ها افتاد که بر اسبی چمباتمه زده بودند تصمیم گرفت به آنها شلیک کند و هر نه تایشان را به درک واصل کند...
        

          من قبل ازین که تو را ببینم مثل همه‌ی مردم سخنی از عشق و عاشقی شنیده بودم ولی نمی‌فهمیدم چیست... بر من ثابت شد که زندگی بی تو برای من زندان پر شکنجه خواهد بود...
        

          یک روز یکی می گوید که من چون فرزند خدایان هستم ، برتر از دیگران می باشم و روز دیگر می گویند که ما چون زر و سیم داریم ، برتر از دیگران هستیم
و یک روز دسته ای پیدا می شوند و می گویند که ما چون در بزرگ ترین مدرسه مصر _دار الحیات_ تحصیل کرده ایم و دانشمند هستیم ، برتر از دیگران به شمار می آییم .
ولی منظور تمام کسانی که تا پایان جهان به مناسبت داشتن اصالت خانوادگی یا بلندی ریش یا داشتن تحصیلات عالی خود را برتر از دیگران می دانند ، این است که بر فرق سایرین بکوبند و پشت آنها را با چوب زخم کنند و آنها را مثل چهارپایان وادارند که برایشان به کار مشغول شوند و نتیجه ی کار آنها را به رایگان در ازای یک لقمه نان و یک پیمانه آبجو از دستشان بگیرند .
انسان را باید از روی قلب او مورد قضاوت قرار داد و اگر می‌خواهید بدانید چرا افراد با هم مساوی هستند و یکی بر دیگری مزیت ندارد، آنها را در موقع بدبختی و بخصوص نا‌خوشی و رنج مورد قضاوت قرار دهید تا بدانید که همه یک‌جور می‌نالند و اشکی که از تمام چشم ها بیرون می‌‌آید، از یک جنس، یعنی آب شور است‌؛ 
کسانی که حرف مرا می شنیدند، قاه قاه می‌خندیدند و می‌گفتند: سینوهه بدون تردید تو دیوانه هستی...!
        

          من گمان میکنم هر کسی در ته دلش یک باغی دارد که پناهگاه اوست. هیچ کس از آنجا خبر ندارد، کلیدش فقط در دست صاحبش است. آنجا، آدم هر تصوّر ممنوعی که دلش میخواهد میکند عشق‌های محال، هر آرزوی ناممکن و هر خواب و خیالِ خوش، هر چیز نشدنی، آنجا شدنی است؛ یک بهشت یا شاید جهنم خودمانی و صمیمی که هر کس برای خودش دارد. این باغ اندرونی چه بسا از دید باغبانش هم پنهان است اما یک روزی و یک جوری آن را کشف میکند!
        

          زنده بودن زمان می‌برد، از همه چیز بریدن هم زمان می‌برد.
مسئله این است که فردا دوباره باید به زندگی ادامه بدهد.
        

          چرا برای داشتن او باید به زمین و زمان التماس میکردم؟
        

          عظمت در یکنواختی حرکت نیست، در تداوم حرکت است، در باقی ماندن میل به حرکت، در ایمان به حرکت، و بازگشت به حرکت...
        

          من فقط همونم که یه شب به سرم زد قلب کسی رو که دوست دارم فتح کنم . در حالی که همه ی دنیا می گفتن توانایی انجامش رو ندارم ، ولی من با تموم قدرت شروع کردم ‌. خوب هم پیش رفتم ، خیلی هم بهش نزدیک شدم.  
اما درست لحظه ای که خواستم تصاحبش کنم اسیر سرما شدم،
سرمای نگاهش ...