یادداشت‌های niayesh (16)

          یکبار در نوجوانی این کتاب‌ را خوانده بودم، از همان زمان یادم هست که نمی‌توانستم لحظه‌ای آن را زمین بگذارم.بعد از جنگ ۱۲ روزه دوباره احساس کردم نیاز است بفهمم حالا در چه مرحله‌ای از زیست تشکیلاتی و مکتبی قرار دارم و چه شد که به این‌جا رسیدیم.همین شد که حلقه سوم را خریدم اما قبل از آن احساس کردم باید دوباره این حلقه را بخوانم.خواندن سیر زندگی سیاسی ائمه و درک تشکیلات پنهان و زحمات این بزرگواران و درک این نکته که نهایتا این مسیر به من و امثال من ختم شده آنقدر برایم‌ عجیب و سنگین بود که بعد از اتمام کتاب ساعت‌ها اشک ریختم.نگاه آقای خامنه‌ای و این منظومه‌ای دیدن  همه‌چیز برایم بسیار طراوت و تازگی دارد و هربار در خواندن  مطالب ایشان یا منسوباتشان شگفت زده میشوم.حقیقتا که هر چند سال یک‌بار باید بازخوانی شود و در کنارش باید مطالعه تکمیلی هم به‌کار گرفت.
        

          کتاب را به بهانه نویسنده بودن نجم‌آبادی خریدم و انتظار مطالب عمیق و آشنا با فرهنگ ایرانی در حوزه زن داشتم اما از میان همه فصل‌ها فقط مقدمه مطلب به درد بخور داشت و  بقیه مطالب همه از محققین مختلف جمع‌آوری شده بود.حس چرکی به کتاب داشتم، از نگاه غربی و ادبیات و  سنت غرب شروع به پردازش مفاهیم ادبی ایرانی کرده بود و نتیجه‌گیری همه‌اش حقارت و کم‌بینی در زمینه اتوبیوگرافی ایرانیان علی‌الخصوص زنان ایرانی بود.چرا؟ چون اتوبیوگرافی برای غرب است و فرهنگ ما به این احوالات نمی‌خورد و باید اصلاحش کنیم.بسیار بی‌مصرف.پیشنهاد نمی‌شود.
        

          کتاب ۵۰۰ صفحه‌ای روان‌درمانی داستانی به من فهماند که برای درمان و فهم باید صبور باشم و سیر قصه را دنبال کنم و خود را به مسیر بسپارم.
        

          نمیدانم پیش از این جستار خوانده‌ بودم یا نه، اما این را خوب میدانم که فقط روزهایی که مینویسم تا همیشه در ذهنم به عنوان اولین جستارِ خوب باقی خواهد ماند.حتی به کتابی تبدیل شد که انتهایش نوشتم: بعدها به تو برمیگردم و دوباره میخوانمت.کتاب درباره نوشتن، نویسندگی و برش‌هایی خاص از زندگی شخصی نویسنده‌ای خاص بود که احتمالا حتی قصد نوشتن قطعی و صمیمی از خودش را هم نداشت اما انقدر ارتباط بین نوشتن و خواندن را زیبا و مفصل بیان کرده بود که برای منی که هیچ نزدیکی‌ای با نوشتن ندارم هم جذاب بود.لطفا هرچه سریع‌تر بخوانیدش.
        

          جزء محدود کتاب‌هایی بود که از زبان و قلم یک زن خواندم.توجه به جزئیات و نکاتی که احتمالا فقط به چش یک زن می‌آید آنقدر برایم دلنشین و جذاب بود که تبدیل به یک کتاب مترویی شد و در عرض ۵‌ روز آن‌را به اتمام رساندم.روایت داستان خیلی نرم و آهسته پیش می‌رفت و لطافت بسیاری داشت و خسته‌کننده نبود.در کل برای روزهای خستگی و بیهودگی مناسب و دلپذیر است.
        

          موقع خرید عنوان کتاب خیلی جذاب بود اما حین خواندن از شدت توضیح و تفسیر صرفا یک عنوان آن‌هم پیاده روی و سکوت خسته شدم.روایت هایی کاملا مشابه و پشت سر هم باعث شد به این نتیجه برسم که نباید کتاب را یک سره و در تایم مشخص می‌خواندم و باید مانند جستار خوانی‌ گاها به آن  سر میزدم و از روایت های کوتاه لذت می‌بردم.
        

          قبل از خواندن این کتاب ارتباط روحی عمیق و اطلاع کامل و جدیدی نسبت به صحبت‌ها و دیدگاه‌های حضرت امام خمینی نداشتم اما با خواندن کتاب بسیار روزنه های جدیدی به روی من نسبت به این شخصیت عظیم باز شد و تازه متوجه شدم که در مسیر انقلاب اسلامی و رشد آن پشیزی فعالیت و اثرگذاری نداشته ام.
        

          هر ثانیه بعد از خواندن جملات کتاب با هرکدام از آنها احساس همدردی میکردم، انگار که واقعا جملات از انتهای وجود نوشته شده بود و در نهایت با غم  دفن شدم. چیزی که اهمیت داشت این بود که انگار پسر قصه دیگر از بی توجهی و تنهایی  ناتوان و ملول و خسته بود و با حضور ناستانکای عزیز و حتی با وجود بی‌محبت بودن و بی‌معرفت بودنش سبک زندگی پسر را تغییر داد. بله و عشق در هر حالتی زیبا و دردناک است.
        

          همیشه در طول زندگی ما شیعیان بخش‌هایی از زندگی اهل بیت پررنگ تر بیان شده، اما کتاب الغارات به مقابله با این دیدگاه پرداخته و  روایت‌ها و ناگفته هایی از دوران حکومت امیرالمؤمنین بیان کرده. هرلحظه بعد از خواندن جملات دردناک حضرت قلب ما فشرده تر و ذهن ما درگیر تر بود که اگر بودیم چه میکردیم؟
        

          روایتی کوتاه از دو جوان عاشق و دلبسته و پایانی به شدت درخور و  غم‌انگیز. 
        

          خیلی از این کتاب تعریف شنیده بودم، به جز یکسری جملات و تکه‌های پرمفهوم و درگیر کننده به صورت کلی روند زندگی انسان‌های معمولی در هنگام  جنگ و تاثیرگذاری آن در زندگی این افراد را نشان میداد، اینکه جنگ تا چه عمق و اندازه ای می‌تواند روی کوچکترین بخش های یک حیات اثر بگذارد، منتظر یک نقطه اوج در داستان بودم اما چنین چیزی عايد من نشد و یک ریتم یکنواخت در کل داستان پراکنده بود.
        

          شروع کتاب بسیار زیبا و پر از جزئیاتی بود که انسان بعد از خواندن آن خواهان زندگی در میان گیاهان دارویی می‌شد، یا حداقل نشستن در کنار شیخ الرئیس و مصاحبت با ایشان؛ اما  در انتهای کتاب سبک و سياق نویسنده به طور کلی تغییر کرد و  اگر خواننده کمی دقت میکرد متوجه نشانه‌هایی در طول داستان برای پایان کتاب می‌شد. در کل به عنوان اولین داستان و اولین کتاب نویسنده بسیار قوی ظاهر شده بود و به صورت کلی کتاب دلپذیری بود.