یادداشت‌های نرگس منفرد (21)

          مثل باقی سفرنامه‌های منصور ضابطیان خیلی جذابه و نمیشه بین خوندن زمینش گذاشت.
ضابطیان تو سال ۰۱ به کانادا رفته و این کتاب رو هم تو همین سال نوشته. من تاثیر جهان‌بینی نویسنده رو روی مشاهده‌ها و روایت‌ها این بار بیش از همیشه دیدم. نمی‌دونم حساسیت من بیشتر شده یا واقعا همین‌طوره.
        

          زیاد نتونستم با داستان های کتاب (بجز یکی دو مورد) ارتباط بگیرم و سه ستاره، چون قلم نادر ابراهیمی عزیز بود که عاشقانه قلمش و جهان‌بینیش رو دوست دارم.
        

          کتاب رو سه روز پیش هدیه گرفتم و وقتی شروع به خوندنش کردم، واقعاً زمین گذاشتنش برام سخت بود.  الآن حدود یک ساعت از تموم شدن کتاب  می‌گذره و من تمام مدت دارم فکر می‌کنم یک انسان چطور می‌تونه انقدر شگفت‌انگیز  عاقبت بخیر بشه؟ 
ماجرای کتاب، به خودی خود بسیار جذاب و پرکششه و روایت هم ساده و روانه که منجر به خواندنی‌تر شدن کتاب شده.
        

          موضوع کتاب، خیلی جالب بود اما مثل همه هر داستان یا رمان تاریخی دیگه‌‌، مسیر سختی پیش پای نویسنده قرار داشته. ماجرا، مهاجرت بانویی از نوادگان امام حسن مجتبی علیه‌السلام و همسر ایشان - پسر امام جعفر صادق علیه‌السلام - به سرزمین مصر و شهر قاهره و تاثیر این دو فرد عزیز و بزرگوار بر مردم مسلمان و مسیحی و یهودی و حتی بت‌پرست قاهره  است.
داستان، موضوع خیلی جالبی داشت و می‌تونست کتاب خیلی خوبی باشه اما قلم نویسنده چندان تعریفی نداشت. نه فصل‌بندی‌ها جذاب بود و از آهنگ معناداری که به چشم مخاطب بیاید تبعیت می‌کرد و نه سخنان جهت‌دار و در جاهایی عبارات عربی که نص قرآن یا متن دقیق احادیث بود، خوب به خورد متن رفته بود.
در کل روایت تاریخی جالبی بود که در اصل هم همان جالب بودن ماجرا بود که داستان را پیش می‌بُرد نه توانایی نویسنده.
        

          خیلی وقت پیش این کتاب رو خوندم و اون موقع هنوز بچه نداشتم، اما یادمه خیلی با این کتاب خندیدم‌. از اون خنده‌ها که موقع خندیدن بلند بلند با خودت میگی دقیقا دقیقا ... لعنتی ... چقدر درست میگه، منم همیشه می‌خواستم همینو بگم.
        

          خواندن کتاب پستچی برای من تجربه عجیبی بود. من برخلاف اغلب خواننده‌های این کتاب که به گفته خودشان کمی از قصه‌ را خوانده بودند و می‌دانستند واقعی است و می‌خواستند از کم و کیف ماجرا بیشتر سر دربیاورند؛ پستچی را خواندم (در واقع نسخه صوتی‌اش را گوش کردم) که ببینم این پستچی چیست که تقریباً همه بجز من آن را لااقل یک بار خوانده‌اند. راستش را بگویم اولش اصلا اصلا به دلم ننشست. یعنی راست راستش را بگویم یک جاهایی که کم هم نبودند، دلم لرزید. دلم خیلی شدید لرزید. اما چفت و بست داستان در ذهنم جور درنمی‌آمد و از تعلیق‌ها و اتفاقات غیرمنتژره داستان که غیرمنطقی هم به‌نظر می‌رسیدند، حرصم می‌گرفت.  چیزی که مرا به جلو می‌برد، سوالی بود که در همه داستان‌ها و رمان‌های عامه‌پسند مخاطب را پیش می‌برد: "بعدش چه شد؟" و من با سوال بعدش چه شد بعدش چه شد؟ چهار ساعت با صدای دلنشین فریبا متخصص در دنیای عجیب و غریب چیستا غوطه خوردم. و سوال‌ها بعدش یکی یکی به‌وجود آمدند که اصلا چیستا کیست و چه شکلی است و انگار مختصاتی از داستان با زندگی‌‌اش منطبق است و ... که با جستجوی نامش بدجور یکه خوردم که چیستا واقعی است و علی واقعی است و کتابی که تا انتها با حسی لطیف اما پوزخندی برلب به یاد عشق‌های ماورایی نوجوانی به آن گوش داده بودم، قصه آدم‌های واقعی است. و آن‌جا بود که دلم بدجور سوخت.. بدجور‌.
        

          شنیدن این کتاب نزدیک به ۷۰۰ صفحه‌ای برای من حدود ۲۲ ساعت طول کشید؛ به‌قدر  شبانه‌روزی که چند هفته کش بیاد. شنیدن کتاب با روایت شنیدنی آقای آرمان سلطان‌زاده تجربه دل‌نشینی بود. 
 "نام من سرخ" یکی از متفاوت‌ترین کتاب‌هایی بود که تابه‌حال تجربه‌شون کردم. فصل‌های اول چون راوی‌‌های داستان در هرفصل تغییر می‌کردن، گاهی خط روایت رو گم می‌کردم (خصوصاً چون در  نسخه صوتی تمرکز کمتر از نسخه خواندنیه) اما تقریباً بعد از شنیدن یک سوم ابتدایی کتاب، کاملاً با داستان و شخصیت‌ها همراه شدم.
نام من سرخ را نمی‌دانم همه دوست داشته باشند یا نه؛ اما شاید هنرمندان حوزه تصویر یا کسانی که عاشق تاریخ هنر شرقند، ارتباط بیشتری با داستان کتاب برقرار کنند. 
فصل آخر کتاب رو زیاد دوست نداشتم و میشه گفت پایان‌بندی داستان رو اصلاً دوست نداشتم. البته بجز چند خط آخر که کمی تسلی خاطرم داد.
در مجموع باید بگم خیلی خوشحالم که این کتاب رو گوش دادم و دوستش داشتم؛ با اینکه شاید نشه توصیه جمعی و موکد به خواندنش کرد.
        

          کاش تمام نمیشد؛ لااقل نه این‌قدر زود ...
        

          برای خوندن این کتاب خیلی شوق داشتم و امروز صبح خیلی فوری خوندمش و شوقم کاملاً از بین رفت. این کتاب برای گروه سنی ب و ج نوشته شده و تصاویر هم برای همون گروه سنی کار شده؛ اما انتهای هرقصه نویسنده متن‌های نصیحت‌گونه‌ای رو اضافه کرده و فعالیت‌هایی رو درنظر گرفته که خیلی توی ذوق می‌زنه. شاید بشه گفت این نوع نوشتار و طرح فعالیت نهایت برای بچه‌های زیر ۷، ۸ سال مناسب باشه که البته کتاب برای اون گروه سنی تالیف نشده. دیدم که این کتاب رو خیلی برای نوجوان‌ها توصیه می‌کنن که به‌نظرم نوجوان این حجم از نصیحت و به خورد دادن مطلب رو اصلا نمی‌پذیره. این‌جور گرفتن قدرت تفکر از مخاطب و فرصت خلوت با داستان به مخاطب ندادن از ضعف‌های خیلی اساسی کتابه که کتابی که می‌تونست خیلی ارزنده باشه رو درنهایت برام خیلی ضعیف و سطحی و کم ارزش جلوه داد.
        

          این سری کتاب از جیمی فلُن که سه جلدش ترجمه شده (بابا و مامان و نی‌نی) خیلی لطیف و قشنگن 😌 هم تو هر صفحه تکرار داره که برای بچه‌های کوچیک خیلی جذابه و هم حیوانات و صدای حیوانات که معمولاً بچه‌ها خیلی دوست دارن. تنها ضعف کتاب، سخت نبودن کاغذ کتابه که برای گروه سنی زیر ۳ ساله و  تو اون سن معمولاً بچه‌ها کتاب رو می‌خورن یا پاره می‌کنن. البته احتمالاً به‌علت کاهش قیمت کتاب این نوع کاغذ رو انتخاب کردن؛ چون تعداد صفحات کتاب کم نیست‌.
        

          خوندن این کتاب جذاب بود برام، یک روز مشخص برای هر بچه‌ای تو نقاط مختلف جهان می‌تونه چه شکلی باشه؟ یکی ناهار  اسپاگتی می‌خوره، یکی قرمه‌سبزی و یکی یه سالاد عجیب و غریب با سبزیجاتی که حتی اسمشون هم به گوش هیچ ‌کدوممون نخورده. 
این یک تجربه زیسته‌ست که من همیشه دنبالشم؛به ساده‌ترین شکل ممکن. فقط مشاهده بدون هیچ حرف اضافی.
        

          از قشنگ‌ترین ترانه‌های نوازشی نوزاد و نوپا و خردسال 😌 بچه‌های خیلی کوچک با شنیدن شعرهای این کتاب، با برخی اعضای بدن و اعداد یک تا ده هم آشنا می‌شوند.
        

          این روزها کتاب‌هایی با موضوع هرجور و هرقدر که دلت می‌خواد متفاوت باش زیاد شدن؛ اما چقدر و تا کجا و در چه نوع ویژگی‌هایی مجازیم متفاوت باشیم؟
این سوالیه که اگر از تادپار بپرسیم، جوابش احتمالاً  "تا هرکجا" و "در همه چیز" خواهد بود. اما به‌نظرم این جواب به هیچ عنوان درست نیست و کتاب در عین جالب بودن موضوع کلی، القائاتی دارد که من برای کودکم نمی‌پسندم. 
توجه به این نکته که تادپار از فعالان ترویج فرهنگ هم‌جنس‌گرایی نیز هست، نکاتی رو در آثارش برای ما روشن می‌کنه. البته در این کتاب اشاره مستقیمی به این موضوع نداره.
        

          عنوان کتاب اینه: مواظبت از مادربزرگ شیطون؛ اما شما بخونید مواظبت مادربزرگ از نوه شیطون 😁
دختر کوچولوی داستان (اسمش رو یادم نیست) یک روز رفته خونه مادربزرگ شیطون بلاش تا از اون مواظبت کنه. 
اگر شرایطی دارید که گاهی لازمه بچه‌ها رو به مادربزرگ‌ها واسپاری کنید؛ شاید این کتاب بتونخ کمک کننده باشه 👌
        

          آب‌چال، کتابی با موضوع اهمیت محیط زیست برای کودکان است. داستان‌ در جنگلی با گونه‌های متنوع گیاهی پیش می‌رود و آبِ آب‌چالِ جنگل رفته رفته کم می‌شود. اوج جذابیت کتاب، طراحی صفحات کتاب است که چاله‌ای خالی در کتاب وجود دارد و با ودق زدن هر صفحه، کم شدن آبِ آب‌چال را کاملاً می‌بینیم و حس می‌کنیم.
        

          از جمله کتاب‌های ☆نخواندنی☆
هیپو وارد هر مکان جدیدی که میشه معذرت خواهی می‌کنه. احتمالاً این کتاب، کتابیه برای آموزش معذرت خواهی به بچه‌ها. حالا یک سوال مهم: ما چه در چه مواقعی باید عذرخواهی کنیم؟ بطور کلی، در مواقعی که کار اشتباهی انجام داده‌ایم. اما هیپو مدام از همه معذرت خواهی می‌کند، فقط به این دلیل که جثّه  بزرگی دارد. داشتن جثّه بزرگ، عذرخواهی لازم دارد؟ حالا فکر کنید از قضا این کتاب را برای کودکی با جثه بزرگتر از هم‌سالانش بخوانیم؛ چه اتفاقی می‌افتد؟
        

          در جهانی که تاکید داریم بگیم ما تفاوت‌ها رو به رسمیت می‌شناسیم؛ اتفاقاً داریم نهایت تلاشمون رو می‌کنیم که تفاوت‌ها رو به رسمیت نشناسیم‌. چطور؟ با تلاش بی‌وقفه برای شبیه شدن به الگوهای پیش ساخته و قسمت دردناک آن‌جاست که با تمام توان برای القای تفکر شبیه شدن به بچه‌ها فشار وارد می‌کنیم و آن‌ها را مثل خودمان وارد چرخه مقایسه‌های تمام شدنی می‌کنیم.
حالا این کتاب اینجاست که بگوید تو کوچولو هستی یا نیستی؟ هیچ‌کدام. تو نسبتاً به چیزهایی کوچولوتری و نسبت به چیزهایی کوچولوتر نیستی؛ همین 😊
        

          اگر دور و برتون بچه‌ای هست که به هیچ وجه حاضر نمیشه جوراب‌های بوگندوش رو از پاش دربیاره، این کتاب رو باهم بخونید. کتاب جوراب‌های بوگندو طنز خوبی هم داره که احتمال میدم بچه‌ها که معمولا عاشق چیزهای خنده‌دارن، عاشقش میشن. اون‌جایی که راسوها از بوی جوراب‌ها بیهوش میشن، من چند دقیقه بلند بلند می‌خندیدم.
        

          موقع خواندن این کتاب، قبل از هرچیز از تصویرسازی بسیار بسیار قشنگ و البته پرزحمت کتاب لذت بردم. دست‌مایه داستان هم خیلی جالب بود.
        

          از وقتی داستان سوفی و کدوحلوایی رو خوندم، دلم نمیاد کدوحلوایی‌ها رو بخورم 😅. قصه دل‌نشین سوفی با کدوحلوایی‌هاش شیرین و دوست‌داشتنیه و تصمیمی که درنهایت برای ادامه دوستی با کدوها گرفته میشه به‌نظرم خیلی جالبه. البته این جلد دوم کتابه و عنوان جلد اول، سوفی و کدوحلواییه؛ اما من داستان این جلد رو بیشتر دوست دارم.