یادداشت‌های ✨️Motahareh (16)

          دومین کتابی بود که از مت هیگ خوندم فکر کنم
من همیشه اضطراب رو یه چیز جدا نشدنی از خودم می‌دیدم، ولی با خوندن این کتاب و تعریف‌های نویسنده از وخامت حالش فهمیدم خیلی‌ها بدتر از من هستن🫣 کتاب خوبی بود در کل.

        

          باورم نمیشه این همه جوون الکی خودشون رو به کشتن دادن
ولی از یه طرف هم سر سختی‌شون و پایبندی که به حرف‌هاشون داشتن برام جذاب بود
یه کتاب در مورد قبایل ترکمن ایران که راستش هیچ اطلاعاتی در موردشون ندارم
فکرشو نمیکردم  انقدر زیبا باشه🩵

        

          این کتاب رو خیلی وقت بود می‌خواستم بخونم خوشحالم بالاخره فرصت شد😍
اسمش ثروتمند بشید هست ولی درواقع بیشتر در مورد طرز تفکر  حرف‌هایی می‌زنه که خیلی هاشون رو جایی نشنیده بودم.
        

          خیلی قشنگ بود، خیلی دوستش داشتم. پایانش هم زیبا و غیرقابل پیش بینی بود
در کل عالی🫶🏻
        

          این یه رمان تقریباً قدیمی بود و به نظرم ارزش ادبی زیادی نداشت حقیقتاً ولی خیلی روان بود قلمش.
        

           از هر خط نصف کلماتشو نمیفهممممممممممم-_-😶‍🌫️
        

          وقتی داستان رو تموم کردم، یه حس خوب و نوستالژی بهم دست داد. انگار دوباره داشتم یه داستان فانتزی و بچه‌گونه‌ رو می‌خوندم.. این حس باعث شد خیلی با کتاب ارتباط برقرار کنم، درست مثل قدیما که عاشق این مدل داستان‌ها بودم. حالا هم با اینکه دیگه بچه نیستم هنوزم از خوندن این داستان‌ها لذت می‌برم.
یکی از چیزهایی که برام خیلی جالب بود، ارتباط شخصیت‌ها با هم بود. و خب من بر اساس تجربه فهمیدم که از نمایشنامه خوندن خیلی خوشم میاد، شاید یکی از دلایلی که از خوندن این اثر خوشم اومد هم همین باشه.
وقتی اول داستان رو می‌خوندم، اسم شخصیت‌ها برام آشنا بود و بعد فهمیدم که واقعاً اسم دو تا نویسنده واقعی، هانس کریستین اندرسن و چارلز دیکنز، توی داستان هست. این موضوع برام خیلی جالب بود و حس کردم نویسنده می‌خواد یه چیزی به مخاطب بفهمونه، که البته شک دارم فهمیده باشمش😂 ولی خب شاید بعضی وقت‌ها خود نویسنده‌ها هم اون‌طوری که فکر می‌کنیم، خودشون کامل آثارشون رو ننوشته باشن!
بعداً متوجه شدم که هانس کریستین اندرسن و چارلز دیکنز واقعاً توی زندگی واقعی با هم ملاقات داشتن، که این برام باز عجیب بود.
یکی از نکات خوب داستان این بود که به خاطر کوتاه بودنش، تونست منو جذب کنه، اما یه جورایی یه چیزی کم داشت که دقیق نمی‌تونم بگم چی بود. شاید به خاطر کوتاه بودنش بود که فرصت کافی برای پرداختن به همه جزئیات نداشت.
در کل بهش ۴ از ۵ می‌دم.
        

          وقتی کتاب رو تموم کردم، بیشتر حس رهایی داشتم 😅 چون به زور خوندمش؛ داستان واقعاً منو جذب نمی‌کرد، هرچند پایانش کمی ناراحتم کرد. راستش نقطه‌قوت خاصی ندیدم، شاید هم سطح اطلاعاتم به اندازه‌ی کافی نبود که همه‌ی لایه‌های داستان رو درک کنم.
شروع کتاب برام جذاب بود، اما از یه جایی به بعد خیلی خسته‌کننده شد. از بین شخصیت‌ها، کیز بیشتر تو ذهنم موند، هرچند واقعاً درکش نمی‌کردم. شاید چون من مثل او یا اجدادش هیچ‌وقت تجربه‌ی تبعیض نژادی نداشتم. حس می‌کنم او می‌خواست تمام دردها و عقده‌هایی که در طول تاریخ به رنگین‌پوست‌ها تحمیل شده بود رو یکجا روی این سگ خالی کنه؛ اما اون حیوان بیچاره فقط اینطوری تعلیم داده شده بود و هیچ اختیاری نداشت. انگار دیواری کوتاه‌تر از سگی که نمی‌تونست حتی از خودش دفاع کنه پیدا نکرده بود.
به نظرم نویسنده می‌خواست تبعیض‌های نژادی رو به تصویر بکشه، ولی حجم زیادی اسم و اطلاعات آورد که اصلاً نمی‌دونستم کی هستن؛ طوری نوشته بود که انگار همه باید از قبل این‌ها رو بدونن، در حالی که برای من اینطور نبود.
در کل، بهش ۲.۵ از ۵ می‌دم؛ چون واقعاً پر از اسم‌ها و جزئیاتی بود که ارتباطی با من برقرار نمی‌کرد، و در آخر بیشتر از اینکه لذت ببرم، خسته‌م کرد.
        

          خیلی به نظرم کتاب بامزه‌ای بود 🥹 وقتی تمومش کردم، حس خیلی خوبی گرفتم. نویسنده همه‌چیز رو خیلی خوب توضیح داده بود، مخصوصاً وقتی افکار شخصیت‌ها رو می‌نوشت، خیلی قشنگ و باورپذیر بودن.
کتاب کوتاه و جذابی بود و چون حجم زیادی هم نداشت، اصلاً خسته‌کننده نشد برام. همه‌ی شخصیت‌ها رو دوست داشتم، چون به همشون خوب پرداخته شده بود.
به نظرم پیام اصلی داستان این بود که وقتی دو نفر با هم حرف بزنن و به اندازه‌ی کافی همدیگه رو دوست داشته باشن، می‌تونن از هر چالشی گذر کنن.
اگه بخوام نمره بدم، ۵ از ۵ می‌دم چون واقعاً هیچ مشکلی توی کتاب ندیدم.
        

          The Most Dangerous Game was much more intense than I imagined. The ending especially took me by surprise, and it reminded me how much I love survival stories—the kind that keep your heart racing till the last line.
It had a solid structure and a strong sense of suspense. The author slowly built the tension, and by the end, everything fit together really well.
He made it easy to picture each character and their abilities. His writing and descriptions were so vivid that I could clearly imagine every scene.
I especially loved how the story explored moral ambiguity, showing how the characters’ sense of right and wrong becomes blurred in the face of survival.
This story made me reflect more deeply on human nature.
        

          این کتاب با اینکه ۵۵۰ صفحه‌ست، ولی پر از شعرهای قشنگ بود و نثرش انقدر روان بود که اصلاً حس نمی‌کردم زیاده. کلی دوست داشتم ببینم چی میشه. قلم نویسنده گیرا بود و آدم رو کنجکاو می‌کرد. بهترین نکته‌ش هم همینه که داستان اصلاً تکراری نمیشد؛ شخصیت‌ها که به هم رسیدن، فکر می‌کردم نیمه‌ی دوم خسته‌کننده‌ست، اما این‌طوری نبود و مرتب اتفاق‌های جدید می‌افتاد. تنها نقطه‌ضعفش این بود که بعضی ماجراها و شخصیت‌ها کمی کلیشه‌ای بودن، که خب طبیعیه برای یه رمان از سال ۱۳۹۵. شخصیتِ بنفشه برام جالب بود یکم. به‌نظرم برای یک رمان عاشقانه‌ نویسنده تونسته بود حس و هدفش رو برسونه.
        

          این کتاب یه رمان جنایی و معمایی‌ـ‌روانشناختیه که اولش خیلی جذبم نکرد، ولی از یه جایی به بعد منو با خودش کشوند.
داستان شروع کند و یه‌کم گنگی داشت. نه اینکه هیچ اتفاقی نیفته، ولی انقدر همه‌چی پخش و بی‌هدف بود که چندبار گذاشتمش کنار. البته خب توی ژانر معمایی طبیعیه اولش کمی سردرگم باشیم، ولی به نظرم این حالت زیادی طول کشید و ریتم داستان دیر راه افتاد.
از وقتی که کم کم فهمیدم نقش هر کرکتر چیه، تازه برام هیجان‌انگیز شد و  داستان پیچیده‌تر و جذاب‌تر شد. پلات‌توئیست‌های پشت‌سر‌هم باعث شدن مدام غافلگیر بشم، هرچند آخرش یه کم شلوغ شد به نظرم. ولی خب در کل پایان‌بندی خوبی داشت و تونست جواب خیلی از سوالاتی که به وجود آورده بود رو بده.
در کل اگه بخوام بهش نمره بدم، ۴.۵ از ۵ می‌دم.