یادداشت‌های احسان خواجوی (19)

          این داستان واقعی، ما رو به عمق یک زندان انفرادی میبره، جایی که فقط خودت هستی و هیچ چیز نیست، حتی زمان. حرفهایی که نویسنده با خودش میزنه، فکرهایی که برای سرگرم شدن انتخاب می کنه، ترس ها، حسرتها و .... جنبه دیگه ای از انسان رو به ما نشون میده. گاهاً نویسنده از افکارش و یا اتفاقات زندان، نتایجی اخلاقی و فلسفی میگیره که باید با مداد زیرش خط کشید
        

          اول از دو مشکل کتاب بگم و بعد نقاط قوتش. سبک روایت کتاب به صورت گزارش تاریخ نگارانه بود. از مقدمه گرفته و بعد وقایع نگاری کشیش رودریگز تا فصل آخر که یه شخصی فرعی می نویسه. اما در وسط کتاب راوی دانای کل میشه که حتی از افکار رودریگز هم می نویسه در صورتی که بیان میشه آنطور که در گزارشات ثبت شده حتی در فصل آخر هم گریزی به افکار شخصیت ها میزنه در حالی که نویسنده یه آدم معمولی و دور از صحنه بوده. یعنی نویسنده نتونسته پیوستگی سبک روایت رو حفظ کنه. نقد دیگه به آخرین لحظات دستگیری رودریگز بوده که به نظرم باید بیشتر در مورد چرایی اون تحول شخصیتش مانور داده می شد چون نکته ارزشمندی در دل کارش وجود داشت. اما در کل کتاب بسیار جذاب و ارزشمندیه. مخصوصا که رودریگز خودش را با مسیح و یهودای مسیح کیجی جوکو مقایسه می کرد. تناقضاتی که واسش در برابر ایمانش به خدا و مسیحیت آموزه های کلیسا سهولت حفظ ایمان در شرایط صلح و ... با اون شرایطی که نیاز مبرم به مداخله خدا در وجود آدم حس میشه پیش میومد. خیلی جذاب و تامل برانگیز پرداخته شده بود. قطعا کتاب رو دوباره می خونم.
        

          
نام تمام مردگان یحیاست؛ عاشقانه و عارفانه و غریب…

“ماه را مثل نان نصف می‌کرد، یک تکه‌اش را می‌داد به ابراهیم، یک تکه به اسماعیل. خودش ستاره‌ها را می‌خورد. بعضی وقت‌ها نمی‌توانست بخورد، با دست از روی صورتش پاک می‌کرد می‌گذاشت توی جیبش برای وقت‌های نداری.”

روایت متفاوتی از عباس معروفی؛ درهم‌تنیدگی عاشقانگی و عارفانگی زندگی انسان‌هایی معمولی که اسطوره و افسانه‌وار زندگی می‌کنند؛ گویی نویسنده و شخصیت‌ها هم به درستی نمی‌دانستند اسطوره‌اند یا افسانه یا هیچ‌کدام: “داستان زندگی اینها قصه نبود. نه‌. شاید اسطوره بود که همه آدم‌ها را به یک نظر واحد برساند. ولی نه. اسطوره هم نبود. افسانه بود؛ افسانه‌ای که به واقعیت شباهت داشت.“

نام تمام مردگان یحیاست، به نثر شاعرانه‌ی آمیخته با وهم و خیالِ عجیبن شده با واقعیت می‌ماند که کلماتش، شخصیت‌هایش، مرگ‌هایش آدم را به وجد می‌آورد: “کوه، خستگی غمگینی‌ست که آسمانش دیگر ستاره ندارد.”

شخصیت داور (پدر خانواده)، اسطوره‌ای بود زبان‌زد همه و علامت سوالی برای اهالی؛ هیچ‌کس نمی‌دانست او کیست یا چیست: “داور دیوانه نبود، سبک‌مغز نبود، صوفی بود، صافی بود، عارف بود، عاشق بود، گبر بود، آتش‌پرست بود، جادوگر بود، پیامبر بود، دیوانه بود! کسی چه می‌داند؟….”

جای‌جای کتاب، درهم‌تنیدگی حال، گذشته و گاهاً آینده و نیز مرگ، زندگی، خاطره و قصه به خوبی به تصویر کشیده و با توصیفاتی شاعرانه، تزئین شده بود: “در کجای خاطره‌های من گریه می‌کردی که من هر چه دست و پا می‌زدم نمی‌توانستم آرامت کنم؟ کجا دستم از دستت رها شد که در راه‌های ناآشنا سرگردان شدم؟” – “دلتنگی یعنی غروب تو، وقتی که من منتظر نورم.”

داور و دولیلی، مرد و زن جدا از بقیه‌ای که فرزندان هم‌نام پیامبرانشان یک‌به‌یک قد می‌کشند و به ثمر نرسیده، می‌میرند؛ یحیی، نورسا، مسیحا، ابراهیم، اسماعیل و میکائیل. هر مرگ، به‌گونه‌ای غریب بر وجود داور آوار می‌شود:

“بعضی مردم معتقد بودند خدا او را به دنیا آورده تا رنج‌ها ‌و مصائب چند پیامبر عزیزش را در او مرور کند، ببیند آستانه تحمل یک آدم کجاست؟ کجا می‌شکند؟ بار کدام‌شان را می‌تواند یک تنه به دوش بکشد؟ بعد یکی‌یکی به بارش افزوده، خواسته ببیند بار چندتاشان را می‌کشد؟ این اشرف مخلوقات چقدر کوه است؟ چقدر دریا؟ چقدر بیابان؟ اگر نیست چرا اسمش اشرف مخلوقات است؟”

اما آخرین فرزند، در شصت و شش سالگی به دنیا می‌آید (تداعی‌واره‌ای از زکریای پیامبر) و از آن پس، رویای به ثمر نشستن او (مندل) تنها مفهوم زندگی داور و دولیلی می‌شود؛ گرچه داور بی‌لمس آن رویا، در خاک آرام می‌گیرد و مندل، در هجوم بهمنی ویرانگر، به خوابی بلند فرو می‌رود و اصحاب کهف‌وار، اسطوره‌های این خانواده را به جایی در زمان حال می‌رساند؛ خوابی که می‌تواند حقیقت داشته باشد…
        

          این داستان اینقدر جذاب بود که واقعا حس کردم همراه نویسنده، از شمال نروژ تا آفریقای جنوبی رو رکاب زدم! داستان واقعی از تجربه رضا پاکروان، ایرانی ساکن لندن و دوستش استیو که 17700 کیلومتر رو در 100 روز رکاب می‌زنن و از کشورهای مختلفی از جمله ایران می‌گذرن و با مشکلات، درگیری ها، بیماری، گرما، خرابی دوچرخه و حتی جاذبه‌های زیبا، مردمی خونگرم، خاطرات شیرین و ... روبرو میشن.
        

          یک درام ساده که روزمرگی یک زن و دخترانش رو در گم شدن شوهرش به تصویر میکشه. در این کتاب 400 صفحه ای، جزئیات و توضیحات زیادی از اتفاقات ساده زندگی گذشته و فعلی لیا و خانواده اش به تصویر کشیده میشه که بخشی از ماهیت کتابه اما خیلی وقتها خسته کننده میشه. میشه گفت هر توضیح و جزئیاتی به درستی به کار گرفته شده و همه چیز به هم ربط داره اما چون در کتاب، بالا و پایین شدیدی رخ نمیده و اصل داستان در روایت لیا از گذران زندگی و افکار درونیشه، خوندنش برای همه جذاب نمیشه. در کل این کتاب با اینکه حرفه ای نوشته شده اما یه داستان معمولی هست.
        

          من به کتاب‌های امانوئل اشمیت علاقه دارم اما این کتاب باب میلم نبود. با اینکه ایده کتاب (خاطرات روزانه شخصیتها)، شخصیت پردازی و نگاه کلی کتاب جذاب و ارزشمند بود اما روی من تاثیر زیادی نذاشت. نوعی نقد عشق و روابط عاشقانه آدم بزرگها از نگاه نوجوان‌ها (این موضوع چندبار در کتاب هم مطرح شده بود) و تاثیراتی که روی زندگی، روحیه و نگاه نوجوان‌ها به عشق میذاره. من خیلی با کتاب ارتباط نگرفتم اما به عنوان داستان و اثر هنری آمیخته با شکسپیر و دیدگاه متفاوتی به عشق، میتونه ارزش خوندن داشته باشه
        

          کتاب ارزشمندیه به طور کلی. از نظر علمی و بدون تعضب و پیش داوری مذهبی، دو دانشمند تاثیر ایمان، مراقبه، دعا، اعمال مذهبی و ... (به طور ویژه مراقبه) در ساختار و بخش های مختلف مغز رو بررسی می کنن و به این نتیجه می رسن این اعمال چطور بخش های مختلف رو تغییر میده و تغییر هر بخش چه تاثیری در آدم میذاره. چون این کتاب رویکرد تبلیغی نداره و بی طرفانه بررسی می کنه می تونه اثبات خوبی برای تاثیر مراقبه (چه از نوع مذهبی و چه غیر مذهبی) برای افراد داشته باشه. همچنین تعدادی تمرین برای تغییر مثبت مغز هم ارائه شده. اما بخش های زیادی از کتاب (چند فصل وسط) نتیجه آماری تحقیقاتشون رو گفته که برای مخاطب عادی میتونه خسته کننده و غیر مفید باشه
        

          مطالعه و درک من از فلسفه پایینه و نمیتونم در مورد ارزش پژوهشی و معنایی این اثر، حرف زیادی بزنم اما به عنوان یه مخاطب عام، از این کتاب لذت بردم. از تاریخ فلسفه عشق شروع کرده، از افلاطون تا فیلسوفان معاصر، همه جنبه های نظریات و دیدگاهشون رو در مورد عشق، رابطه جنسی، ازدواج و ... بررسی منصفانه ای کرده و نظراات مثبت و منفی و دیدگاه خودش رو هم بیان کرده. کتاب برای نتیجه گیری نوشته نشده، بلکه خلاصه ای از پژوهش نویسنده از کتاب سه جلدی ماهیت عشق هست و دید کاملی از جنبه های مختلف فلسفه عشق به مخاطب منتقل میکنه.
        

          کتاب خوبی بود، شاعری که به نثر، شعر می‌نویسه! در چند مقاله، جستارهایی در مورد ادبیات، شاعر، شعر و .... نوشته.
دو سه جستار خیلی پژوهشی و تخصصی وارد مباحث ادبی و ادبیات روسیه میشه که برای مخاطب عام و مخصوصا مخاطبی که شاعر های مورد بحثش رو نمیشناسه، خسته کننده و حالی از لطفه. اما بقیه بخشها با نثری شاعرانه، هم آموزنده می‌نویسه و هم جذاب، در دل نثر، کلام شاعرانه میگه و زاویه دید عمیق یک شاعر برجسته رو به تصویر می‌کشه.
        

          سوژه کتاب متفاوت بود، کسی که سالها در کنار راهبان و به سبک راهبان زندگی کرده، طرز فکر و آداب اونها رو به زبون ساده برای ما بیان میکنه. نویسنده سالها راهب بوده اما بعداً از کسوت راهبی بیرون اومده و تلاش میکنه سبک زندگی راهبی رو گسترش بده تا در زندگی عادی و روزمره خودمون هم مثل یک راهب، پاک و سازنده و در مسیر کمال زندگی کنیم. نکات کتاب قابل تامل بود اما برای کسایی خوبه که در این زمینه مطالعه کمی داشتن. چون وارد مباحث عمیق معنویت و کاوش در درون و ... نمیشه.
        

          یکی از کتابهای جذاب و خوندنی از جنس بیوگرافیهای خودنوشت که پر از تجربه، خاطره، درس زندگی، آرزو، تلاش و به طور کلی، یک زندگی ناب.
نویسنده خیلی صادقانه همه چیز رو از زندگیش نوشته، همه اشتباهاتش، تصمیمات غلط، موفقیتها و شکست ها و هر درسی که از زندگی یاد گرفته رو به بهترین شکل به ما منتقل میکنه. نثر کتاب اصلا خسته کننده یا تکراری نیست و روایتی که بیان میشه هم برای هر خواننده ای جذابه. مخصوصا وقتی می تونیم زندگی پشت پرده و واقعی یک هنرمند موفق جهان و یک سوپراستار سینما رو بشناسیم و ازش درس بگیریم. داستان زندگی نویسنده میتونه برای خیلی از ما عبرت آموز یا حتی انگیزه بخش باشه و خوندش رو توصیه میکنم.
        

          خیلی پراکنده و بدون ساختار منسجمی از ایده، خلاقیت ، سینما، هشیاری و مراقبه صحبت کرده، مثل فیلم‌هایش آدم نمیدونم در صفحه و ثانیه بعدی قراره بخونه! واقعا نمیشه نتیجه یا درس خاصی از این کتاب گرفت جز اینکه از سبک نوشتن ساده و بی آلایش نویسنده و حس خوبش در مورد ایده ها و اجرای اونها لذت برد. البته این کتاب برای اهالی سینما ارزشمندتره اما می‌تونه برای کسایی که نگاه خوبی به مراقبه ندارن، زاویه دید جدید و غیر متعصبانه ای رو نشون بده.
نوشته ها کوتاه هستن و سریع میشه کل کتاب رو خوند و ترجمه هم خوب بود
        

          یه اثر جذاب دیگه از هسه، نبردی بین عشق و هنر با علم و منطق. نبردی که رقابتی در کار نیست اما دو مسیر مختلف رسیدن به حظ زندگی و کمال رو تونسته به خوبی ترسیم کنه، اینه علم و منطق که ریشه کهن تری در بشر داره باعث کشف عشق و هنر در بشر میشه و اما مسیر این دو جداست، عشق پویایی داره و ریسک و ابهام، اما در نهایت این عشقه که انسان رو به کمال می‌رسونه و علم و منطق این موضوع رو دیر متوجه میشه...
        

          از جذابترین رمان هایی بود که خوندم! ایده داستان فوق العاده است و هر فصل کتاب، به هیجانی ترین شکل ممکن تموم میشه! واقعا حس میکردم دارم سریال تخیلی می بینم و هر فصل کتاب، مثل یه فصل سریال تموم میشد.
نیمه دوم کتاب که محشر بود. اینقدر اتفاقات پشت سر هم رخ میده و ماجرا رو پیچیده می‌کنه که نمیشه لحظه ای ازش چشم برداشت.

برای علاقه مندان رمان های تخیلی و علمی، این کتاب رو قطعا پیشنهاد میکنم
        

          این کتاب رو بخونید! دو مشکل بزرگ داره. مشکل اول اینکه متن کتاب به شدت سخت و غیر قابل فهمه!(مترجم در مقدمه توضیح داده که چرا) و اصلا نمیشه فهمید از چی حرف میزنه! 
مشکل دوم اینکه کتاب، رساله ها رو تحلیل و بررسی کرده و به قوای تشریح کرده، عملا چیزی به عنوان آداب تصوف و اعمال عرفان ایرانی و چگونگی نورانی شدن و ... یاد نمیده.
این کتاب برای اساتید و دین پژوهان و ... مناسبه فقط.
        

          مدتها پیش این کتاب رو خوندم و تنها کتابیه که از جوجو مویز خوندم. در کل دوست داشتم، داستان دردناکی از عشق و زندگی در دوران جنگ بود. بعضی بخشهای کتاب به نظرم خیلی به جزییات زندگی و افکار شخصیت ها پرداخته بود که به خسته کننده میشد اما در کل، ارزش خواندن داره
        

          فوق العاده جذاب، خواندنی و دردناک بود! داستانی واقعی و تاثیرگذار از عشق، زندگی، دین، جنگ، انسانیت و ... با شخصیت‌هایی که میشه با اونا پیوند داشت. سرنوشت عجیب شخصیت اول زن و مرد داستان واقعا جالب بود اما دردهای زیادی هم بود که به واسطه کوته فکری های دینی و سیاسی بر بشر تحمیل میشه.
داستانش رو دوست داشت و سبک نگارش هم خیلی خوب بود.
        

          به جذابیت رمان کوری که به نوعی میشه جلد اول این کتاب دونستش نبود اما خیلی بیشتر وارد عمق سیاست های بسته و سرکوبگرایانه شده بود. نویسنده ما رو وارد جلسات دولت و وزیران می‌کنه و گفتگوها و زاویه دید اونها رو ترسیم می‌کنه و نشون میده چطور از یک نافرمانی مدنی کوچیک، بحران نظامی و امنیتی می‌سازن و هر کاری میکنن که حرف مردم رو نفهمند (چون خودشون رو قبول دارن، هر نوع نقد و اعتراضی از مردم، غیر موجه هست).
در این داستان، از شخصیت های رمان کوری هم استفاده شده و مشکل جدید اون جامعه به دوران کوری و شخصیت هایش مرتبط میشه و ...
برای ما که در ایران زندگی میکنیم، رفتار دولت این کتاب رو بهتر میتونیم درک کنیم!