من به کتاب‌های امانوئل اشمیت علاقه دارم اما این کتاب باب میلم نبود. با اینکه ایده کتاب (خاطرات روزانه شخصیتها)، شخصیت پردازی و نگاه کلی کتاب جذاب و ارزشمند بود اما روی من تاثیر زیادی نذاشت. نوعی نقد عشق و روابط عاشقانه آدم بزرگها از نگاه نوجوان‌ها (این موضوع چندبار در کتاب هم مطرح شده بود) و تاثیراتی که روی زندگی، روحیه و نگاه نوجوان‌ها به عشق میذاره. من خیلی با کتاب ارتباط نگرفتم اما به عنوان داستان و اثر هنری آمیخته با شکسپیر و دیدگاه متفاوتی به عشق، میتونه ارزش خوندن داشته باشه
        

          یک پایان غافلگیر کننده مثل بیشتر کارهای اریک امانوئل اشمیت.واقعا از خوندن نوشته هاش لذت میبرم... اینکه هیچ وقت نمی تونی پایان کارهاش رو حدس بزنی اونا رو جذاب تر و خوندنی تر میکنه.
این کتاب داستانی از چهار دوست و به قول خودشون چهار تفنگدار هست که با هم پیمان دوستی ابدی بستن و حالا به حساس ترین دوره ی سنی خودشون یعنی دوران بلوغ پا گذاشتن...به دنیایی جدید با پیچیدگی ها و احساساتی سرکش که آنها رو تا مرز بین مرگ و زندگی به پیش میبره.
-----
پ.ن : بخش هایی از کتاب رو که  از نمایش نامه ژولیت نقل کرده بود خیلی دوست داشتم.... پس پیش به سوی یکی از شاهکارهای ادبیات جهان.

"بهتر است انسان بدون اینکه او را درک کنند از دنیا برود تا اینکه تمام زندگی اش را به توضیح افکار خود بپردازد"
        

          "ای عشق، نیرویت را به من بده که این نیرو مرا نجات خواهد داد.."
بسی غمگین و تکان دهنده..