یادداشت احسان خواجوی

        اول از دو مشکل کتاب بگم و بعد نقاط قوتش. سبک روایت کتاب به صورت گزارش تاریخ نگارانه بود. از مقدمه گرفته و بعد وقایع نگاری کشیش رودریگز تا فصل آخر که یه شخصی فرعی می نویسه. اما در وسط کتاب راوی دانای کل میشه که حتی از افکار رودریگز هم می نویسه در صورتی که بیان میشه آنطور که در گزارشات ثبت شده حتی در فصل آخر هم گریزی به افکار شخصیت ها میزنه در حالی که نویسنده یه آدم معمولی و دور از صحنه بوده. یعنی نویسنده نتونسته پیوستگی سبک روایت رو حفظ کنه. نقد دیگه به آخرین لحظات دستگیری رودریگز بوده که به نظرم باید بیشتر در مورد چرایی اون تحول شخصیتش مانور داده می شد چون نکته ارزشمندی در دل کارش وجود داشت. اما در کل کتاب بسیار جذاب و ارزشمندیه. مخصوصا که رودریگز خودش را با مسیح و یهودای مسیح کیجی جوکو مقایسه می کرد. تناقضاتی که واسش در برابر ایمانش به خدا و مسیحیت آموزه های کلیسا سهولت حفظ ایمان در شرایط صلح و ... با اون شرایطی که نیاز مبرم به مداخله خدا در وجود آدم حس میشه پیش میومد. خیلی جذاب و تامل برانگیز پرداخته شده بود. قطعا کتاب رو دوباره می خونم.