یادداشت‌های زهرا برادران (8)

            ۱۵ صفحه‌ی ابتدایی نه آنقدری جذبه داشت که مرا پای کتاب بنشاند و نه مانند کتاب قبلی که خواندم (منسفیلد پارک) آنقدری سهل الهضم بود که تمرکز چندانی خرجش نکنم.. مابقی کتاب اما تنها دو روز مرا با خود کشاند..
البته و یقینا جناب یامین‌پور هم شیفته و تحت تاثیر حضرت نادر هستند.. ولی قطعا فاصله‌‌ها هست..
همین که در لحظاتی حس و حال مردی در تبعید ابدی و آن قلم شگفت‌انگیز برایم تداعی شد، نکته‌ی مثبتی است.. دریغا که دوامی نداشت..
          

            شاید اگر صفحات انتهایی کتاب این‌طور به وعظ و خطابه نمی‌گذشت و همچنان قصه می‌خواندم، یک ستاره‌ی بیشتر برایش درنظر می‌گرفتم.. اما واقعا پایان کتاب  را دوست نداشتم..
نویسنده انگار خسته از نوشتن بوده و دلش می‌خواسته کتاب را هرچه سریع‌تر به پایان برساند..
به هر روی اصولا برای این چنین عشق‌های مثلث و مربعی بیشتر از سه ستاره قائل نیستم..
          

            "نوشیدن زهر جذاب" تعبیر دقیقی است که یکی از دوستان #حلقه_کتابخوانی_مبنا در وصف این کتاب به کار برد.
قلم گیرای نویسنده و تصویرسازی‌های دقیق، آنقدری کشش دارد که مخاطب را پای کتابش بنشاند؛ اما فضای سراسر سرد، سیاه، تلخ و تاریک داستان، ناامیدی عمیقی را در جان انسان باقی می‌گذارد.
مطالعه‌ی این کتاب را به کسانی که شرایطی مشابه شرایط اکنونم دارند به هیچ وجه توصیه نمی‌کنم.
تولد فرزند و دست و پنجه نرم کردن با ریزعلامت‌های افسردگی فرصت مناسبی برای برقراری ارتباط با چنین اثری نیست.
          

            کتاب سوم و چهارم جذبه و کشش داستانی بیشتری نسبت به دوتای اولی داشت..
اینکه در کتاب سوم خبری از شخصیت اصلی داستان و شرایط پیش رویش نداشتیم، انتظاری طولانی را برای مخاطب رقم می‌زد..
از فضای فکری و ایدئولوژی نویسنده اطلاعی ندارم، اما  شخصیت‌های  خداباور داستان را بسیار منفور و بیچاره دیدم..
باباگلاب که اذکار و اوراد روی لبش اطرافیان را سخت می‌آزارد..
و ماه‌درویش، سیدی که نماد دین‌داری است، و مفلوک‌ترین فرد در تمام قصه..
تنها بلوچ افغانِ نمازخوان کمی متعادل‌تر بود که به راحتی فدا شد..
          

            ساحل تهران را همراه با حلقه‌ی کتاب مبنا خواندم..
من اصولا علاقه‌ی چندانی به داستان کوتاه ندارم، لذا خیال می‌کردم جذب نشدنم به داستان‌های این کتاب هم به همین دلیل است..
اما داستان آخر را برخلاف قبلی‌ها دوست داشتم..
فقط دو نکته به نظرم کمی جای کار داشت..
یکی رد و بدل شدن دیالوگ‌ها.. که در طول کتاب، تا حدی گیج کننده و نامنظم بود..
و دیگری گل‌درشت بودن پندهای روان‌شناسانه که در داستان آخر کمی آزارم می‌داد..
          

            کتابی سراسر ضد زن.. تعریفی کاملا عروسک‌طور و دستمایه‌ای برای لذت‌جویی مردان..
کتاب با مارال شروع شد اما در میان روایت‌هایی زن‌ستیزانه و ملعبه‌انگارانه، شخصیت ابتدایی کاملا گم شد..
نثر کتاب و داستان را تمیز نمی‌دانم..
به راستی جناب نادرخانمان کجا و محمود دولت‌آبادی کجا؟
          

            کتابی کم حجم، سطحی و مناسب برای یکباره خوانی..
همراه با حلقه‌ی کتاب مبنا کتاب را مطالعه کردم..
به دلیل تولد فرزند جدید دو سه روزی دیرتر به حلقه رسیدم، و نظرم این بود که کتاب ارزش خرده خرده خوانی ندارد.. گرچه سه روز آخر را تحمل کردم تا با حلقه همراه شوم..