یادداشت زهرا برادران

        ساحل تهران را همراه با حلقه‌ی کتاب مبنا خواندم..
من اصولا علاقه‌ی چندانی به داستان کوتاه ندارم، لذا خیال می‌کردم جذب نشدنم به داستان‌های این کتاب هم به همین دلیل است..
اما داستان آخر را برخلاف قبلی‌ها دوست داشتم..
فقط دو نکته به نظرم کمی جای کار داشت..
یکی رد و بدل شدن دیالوگ‌ها.. که در طول کتاب، تا حدی گیج کننده و نامنظم بود..
و دیگری گل‌درشت بودن پندهای روان‌شناسانه که در داستان آخر کمی آزارم می‌داد..