یادداشت‌های پاپیروس. (25)

          این کتاب جوری دست میندازه دور یقه‌ی آدم و می کِشتِش وسط دنیای جادویی امیلی، که خیلی وقتا یادم می‌رفت در حال خوندنم و غرق میشدم.
تعریف بهتری از کتاب کامل ندارم. شخصیت ها با گذشته‌شون، سوء برداشت هاشون و همه‌ی احساسات فراموش شده‌شون خودشون رو در معرض قضاوت های ما میذارن. خیلی واقعین! اون‌قدر که حس میکنم منم یه خاله الیزابت یا خاله لورا دارم و عصر قرارِ با پری و تدی و ایلزه برم بیرون! 
خیلی جادویی و اسرار آمیز از اتفاقات واقعی حرف میزنه، مثل وزش باد که تبدیلش میکنه به داستان.
برای آدم های عاشق نوشتن_ و عاشق خوندن_ امیلی یه خونه‌ی زیباست که دنیا رو با عینک زیبا شناسی نگاه میکنه.
شاید ما هم بتونیم وسط شهرهای صنعتی و دود گرفته‌مون زیبایی رو پیدا کنیم..؟

پ.ن: از وقتی امیلی خوندم کوتاه نویسیم دچار مشکل شده..
        

          وسط تعطیلات تابستونی، خیلی سرد بود.
گفته بودم عاشق اریکام؟ خب باید بگم مایکِ این جلد رو هم دوست دارم. پایانش خیلی غیرقابل پیش‌بینی نبود اما بازم تاثیر گذار بود.
به امید نابودی اسپایدر!
        

          اگه سریالشو دیدین باید بگم کتابش حتی جذاب تره! حتما بخونین.
        

          مثل سفر به دنیای ۱۰ سالگی یا کمتر بود، وقتی که شبا همه‌چیز رویاگونه و کمی ترسناک میشد. زنگ تفریحی خنک. چون انتظار عجیب و غریبی ازش نداشتم_ و با اینکه پایانشو هم حدس زدم_ خوب بود.
        

          تصویر سازی و شخصیت پردازیش عالی بود. 
شاید یکم افشا؟
اما هم پایانش رو دوست نداشتم هم وارد شدن ناگهانی جادو به ته داستان ناامیدم کرد. انگار که داستان از دست نویسنده در رفته باشه.
همچنین تعلیقش بیش از حد بود ولی در عین حال دوسش داشتم=).
        

          بعدش فقط میخواستم مامانمو بغل کنم.
شخصیت‌ها، دردشون غم‌شون و حتی دغدغه‌هاشون کاملا قابل لمس بود. فکر میکنم یک زویی درون دارم که باید زنجیرش کنم، ولی هر بار که حواسم نیست سرک میکشه تو زندگیم.  یکم وجهه‌ی زیاد فمینیستی‌ای که حتی یک مردِ درست هم تو کتاب نداشتیم ناراحتم کرد، ولی نشون داد چقد تشکیل جامعه و حضور در اون به آدم قدرت میده. 
        

          خانم مونتگمری، دست از زیبا نوشتن بکش!

        

          داستان در مورد خانواده ای جنگ زده‌ست که در گیر و دار مهاجرت اجبارین. جالبه که تا خوندنش تموم شد ما هم جنگ زده شدیم :'). 
روند کتاب نه زیاد تنده، نه در شرح وقایع زیاده‌روی کرده. گفتار کتاب گیراست و به سادگی با شخصیت ها ارتباط برقرار میکنید. از اونجایی که داستانش واقعی بود برای پایان کتاب خیلی هیجان زده بودم و واقعا هم زیبا تموم شد.
        

          ایده‌ی کتاب واقعا جالب بود. شدت تباهی شخصیت اول و خنگ بودنش رو اعصابم بود چون همه‌چیز خیلی‌خیلی واضح بود. شایدم از بیرون همه‌چی راحت تره. با اینکه فیلمشم هست کتابش رو توصیه میکنم.
        

          فضاش خیلی خیلی قشنگ بود. مثل یک عصر تابستونی یا تیشرتای مسخره و برچسبای روی زانو. دویدن با دوستت تا سر حد دراومدن کفشات. مثل دیدن هری پاتر روی کاناپه‌ی زوار در رفته و مست شدن با قهوه‌ی رقیق شده.
        

          کتاب رو کسی بهم توصیه کرد که به‌خاطر اسمش خوندن کتابو شروع کرده بود. اما من به‌خاطر شخصیت اول خوندمش: یک شخصیت سرکش، آزاد و آزادی‌خواه. خوب از پس ایده‌ش بر اومده بود و انصافا قشنگ بود.
        

          در بک جمله: باحال بود! ایده‌ی کتاب کمی به مدرسه‌ی جاسوسی نزدیکه ولی در عین حال خیلی متفاوته. البته اسم سرپرستشون (مادِر) رو دوست نداشتم :'). در نهایت هم خیلی جالب بود. مشتاق خوندن سری های بعدیشم.
        

          من اینو در عنفوان بچگی خوندم. و باید بگم به ظاهر گوگولیش توجه نکنین، خیلی دارک بود اون موقع واسه من.
        

          دانش‌آموز_جاسوسِ بی‌عرضه، با قابلیت‌های پنهان؟ یه نوجوون وسط تهدید هایی به دنبال جونش؟ یاد گرفتن راه مبارزه با سامورایی ها؟
 به دنیای این کتاب خوش اومدین!
        

          ایده‌ی داستان خیلی خوب بود. به عنوان یک رمان‌خونِ عشق فلسفه باید بگم خیلی دوستش داشتم؛ اما از یه‌جایی به بعد دیگه فازش تغییر کرد و دیگه نتونستم بخونمش. میشد گفت پایانش رو هم دوست نداشتم.
        

          من فکر میکنم نجات دهنده‌ی بشریت باید عضوی از خودش باشه، که با چیز برتری در ارتباط مستقیم باشه. غیر از این هم از منطق خارجه، هم خوار و خفیف کردن انسانیته.
(ولی چه کنم که ایده و نثرش انقد قشنگ بودن که 
چهارتا ستاره حق مسلمشون باشه..)
        

          _داستان در مورد چیه؟
یه آقای کلکسیونرِ پروانه‌ست، که عاشق میشه.
به تدریج میفهمید واقعا چطور آدمیه. به‌قول میراندا: اون فقط یه کلکسیونره، یک پوچی در کالبد انسان. 
این آقای فردریک یک شبه پولدار میشه و در تب عشقش میسوزه. با اینکه اونو فقط از شیشه محل کارش دیده و یک‌بار صداشو شنیده، میدونه هیچ وقت اون قدری خوب نیست که اونو به دست بیاره. پس چیکار کنه؟
_کلا چطوره؟
شخصیت پردازی داستان(با اونکه شخصیت های زیادی رو شرح نداده بود) بد نبود. اما سیرش خیلی کند بود. پایان داستان هم زیادی قابل حدس بود.
*** خطر افشا!!!!***
از عدالت هیییچ خبری نبود. هدف از این همه پوچ‌گرایی و سیاه‌نمایی چیه؟مردک منزوی وسواسی! امیدوارم گیر بیوفتی و تا آخر عمرت در زندان بپوسی. هر چند بعید میدونم. چون هرچند احمق، به‌شدت محتاط و حواس جمع هم بود.
به‌طور کلی دارک ملایمی داشت. اما جالب هم نبود.
        

          جذاب ترین بخشش میدونین کجا بود؟ آفرین کتاباش.
دنیایی که کتابای زنده داره؟ اگه کتابدار بشی ممکنه انگشتاتو بابتش از دست بدی، چون کتابا گازت میگیرن؟ معلومه که عاشقش میشم.
حتی دو تا گوگولی خنگول کتابم  بامزه بودن. سیلاس هم که یه اجتماع نقیضین سفید بود رسما.
پایانش رو هم دوست داشتم. پس چرا یه ستاره کم؟ جایی که اوج حادثه بود یهو پرش میداد و توصیفش کم میشد! 
بعضی وقت‌ها هم کتاب با استدلال های پیش پا افتاده نا امیدت میکرد. در نهایت هم بگم که روند تند و منظم کتاب مثل تماشای پرواز قو قشنگ بود.
        

          من بعد از تمام کردن داستان:
        

          من بدون اینکه سنی ازم بگذره تحمل این چیزها رو ندارم آقای اورخانی✨.