یادداشت‌های دانیال رحمانی (28)

          دلی بخوام بگم واقعا هر پنج ستاره رو باید بهش داد ولی یه سری انتقاد ها به جناب ذبیح الله منصوری وارد هستش که متاسفانه اکثرا بجا هستند. تنها چیزی که میتونم بگم اینه که اگر ایشون کتاب هارو به اسم خودشون منتشر میکردن نه صرفا مترجم نویسنده هایی که بعضا وجود خارجی ندارن، واقعا میتونستیم بگیم که ایشون الکساندر دوما ایران می باشند. 
        

          بین سطر به سطر این کتاب میشه زندگی کرد.یه جایی میگه که:بزرگترین خیانت تکنولوژی به روابط عاشقانه آدم ها این است که نمی گذارد قصه آنها با هم واقعا تمام شود. شبکه های اجتماعی فقط اولش را بلدند، فقط شروع کردنش را
        

          ملت های شرق زنجیرها را از دست و پای خود بر می دارند و به آنها که هنوز خواب امپراطوری مستعمراتی می بینند، پوزخندمی زنند
        

          شاید از اول نباید دست دوستی می دادیم به هم... 
        

          دوران کودکی من  دورانی طولانی، تلخ و نفرت انگیز بود ولی الان هر لحظه از روز را آنقدر شادم که باورم نمیشود راست است. احساس میکنم قهرمان خیالی یک کتاب داستانم
        

          شکستی غرورآمیز که میتوانست پیروزی ایی غرورآمیز باشد... 
        

          قبل خوندن این کتاب یه سرچ بزنین «روستای اوتفای» همین کافیه که مشتاق شین این کتابو سریع بخونین

        

          هیچ مشکلی لاینحل نیست. اززمان آدم ابوالبشر تا یومناهذا؛ اما این حال مرا غیر از مرگ چاره ایی نیست
        

          هرگز نمی خواستم اورا لمس کنم، فقطاشعه نامرئی که از تن ما خارج و به هم آمیخته می شد، کافی بود... 
        

          من به طور ویژه در توضیح مسائل خوب نیستم. چه رسد که بخواهم اتفاقات جنون آمیزی مثل این داستان را شرح دهم... 
        

          او فقط وقتی می خوابد که مرده باشد. 

        

          وای که آدم های خوشبخت، گاهیچه غیرقابل تحمل اند! 
        

          داستان کسانی که همیشه با نظر کسی موافقند که در همان لحظه دارد سخنرانی میکند
        

          چه خوب بود وسیله ایی اختراع میشد که خاطرات را مثل عطر در بطری نگه میداشت. ازآن پس دیگر محو یا کهنه نمی شدند و آدم هر وقت میخواست در بطری را باز می کرد  و مثل این بود که لحظاتی را بار دیگر زندگی می کند
        

          وقتی اورا دیدم، بی اختیار آرام شدم. نمی دانم چطور شد که ترس و شیرینی تمام خاطرات گذشته به یک باره محو شد. نمی دانستم چطور توجهش را جلب کنم و با چه اسمی صدایش بزنم 
        

          وقتی آدم یک نفر را دوس دارد و فقط به آن تعلق دارد، زندگی ساده و شیرین خواهد بود
        

          در این دنیا آدم های زیادی وجود دارند که آرام و خجالتی هستند، آدمهایی که در گوشه خودشان می نشینند، به دیگران کمک میکنند و کسی فداکاری آنهارا نمی بیند تا زمانیکه دیگر صدای آرامش بخششان به گوش نرسد، وجود عزیزشان از بین رفته و تنها سکوت می ماند
        

          من اعتقاد دارم در هر شخصیتی نوعی تمایل به کارهای بد وجود دارد، یک اشکال ذاتی که با بهترین آموزش ها هم نمی توان بر آن غلبه کرد. 
        

          نمی دانم باید اینطور باشد یا نه، ولی کارهای احمقانه اگر بطور نسنجیده توسط اشخاص باشعور انجام شوند، دیگراحمقانه نخواهند بود