یادداشت‌های فاطمه مفرد (11)

          این کتاب  رو خیلی دوست داشتم با تمام کتاب هایی که راجع به شهدا خوندم متفاوت بود این که می شه کسی لبه پرتگاه باشه  و خودش رو نجات بده اونم نه هر نجات دادنی  بلکه شهادت ،  کافیه  قدم آخر به سمت پرتگاه بایسته. برای همه ی ما پیش میاد یا با یک قدم مسیرمون تغییر می کنه یا می کشونه ما رو لب همون پرتگاه اون موقع باید یاد عبدالبصیر بیوفتیم  یک لحظه ایستاد و بعد خلاف جهت پرتگاه دوید تا خدا دوبال بهش داد خدای عبدالبصیر خدای ما هم هست.
        

          از اون کتاب های بود که وقتی می خونی برای چند ساعت از دنیا غافل می شی ترغیب شدم بقیه ی کتاب های آقای حدادپور رو بخونم.
        

          به عنوان اولین کتاب کمیکی که خوندم  جالب بود. نویسنده سعی کرده بود جانب بی طرفی رو حفظ کنه و این احساس رو منتقل می کرد که کاملا روال عادی زندگی در اون سرزمین برقراره و مردم فلسطین  این مدل زندگی رو پذیرفته اند و ناحیه درگیری فقط غزه است که قطعا با واقعیت فلسطین جور در نمیاد و این برای من زیادی توی چشم بود و نقطه قوت کتاب هم به نظرم این بود که میزان مقدس بودن این سرزمین برای ادیان مختلف رو به خوبی به تصویر کشیده بود و این چند دستگی و نزاع و درگیری های داخلی صهیونیست ها هم تا حدودی نمایان شده بود.
        

          ویژگی که شهدا رو از بقیه ی آدم ها متمایز می کنه  اینه که از تمام ظرفیتشون درمسیر حق استفاده میکنن و این ویژگی در شهید علم الهدی هم بسیار پررنگ بود.
        

          استیونز کاش متوجه می شدی که همچنان جاده ای خالی روبروی  توست. 
        

          آقا سید علی  قاضی طباطبایی همچون مولای متقیان در زمانه ای می زیست  که شأن و مرتبه ی ایشان را به درستی درک نمی کردند  و می گفتند او صوفی ست همانطور که می فرمودند علی مگر نماز می خواند هر چه می کشیم از همین جریان افراط گری است  که هم اکنون نیز دستش را از انسان برنداشته  دلم به حال مظلومیت این عالم عارف سوخت 
        

          فکر میکنم  باید بین مردم  ‌آن دیار زیتون زندگی کرد که بشه فرق بین واقعیت و خیال این داستان تشخیص داد ولی قطعا  اون درد و رنج و غم عمیقی که کتاب به تصویر کشیده  وجود داشته و وجود داره و از 1948 به بعد برای لحظه ای گلوی فلسطین رها نکرده اما کتاب برای من خالی و سرد بود از ایمان از مقاومت از امید انگار بغض فقط تو گلو میموند  نمیتونست بشه گلوله و فریاد و آوار بشه رو سر صهیونیست ها، انگار سنگ ها از سر ایمان و غیرت پرتاب نمیشدن وصرفا بازی خطرناک چندتا نوجوون بوده  شاید اگه طوفان الاقصی  سکوت نمی شکست باور میکردم شاید اگه شهید یحیی سنوار عصا رو لحظه‌ی آخر پرتاب نمی‌کرد باورم میکردم  اما الان باور کردنش غیرممکنه
        

          جذاب بود چون واقعی بود و برای منی که درکی از دفاع مقدس نداشتم اندکی اون حال و هوا رو ملموس تر کرد چون توی زمانه ی خودمون زیست کردند کاش میشد کتاب جلد بعدی داشت شهید مسیر تکاملش طی کرد دوست داشتم ببینم فرزانه ی آقا حمید مسیر رشد و تکاملش رو بعد شهید چطور طی می‌کنه و چه تغییراتی بعد از این همه سال در احوالاتش ایجاد شده اما قطعا همچین چیزی میسر نیست
        

          عشق زیباست عشق های آسمانی زیباتر
        

          و اول مظلوم عالم علی ست
        

          چند صباحی با این داستان نفس کشیدم و دلتنگش میشم