یادداشت‌های عـباس (27)

          برام خیلی جذاب نبود و وسطش ول کردم.
        

          واقعا داستان جذابی داشت. حتی یک اتفاق مشابه هم توی کتاب نبود.
حقیقتا فکر می کردم زوم بیشتری روی مقاومت داشته باشه اما بیشتر مهدوی و خدا محور بود.
البته بگم که آخر داستان تشنج می طلبید ولی خوب
یا فتاح:)
        

          فکر نمی کردم همچین چیز جامعی وجود داشته باشه.
دایره المعارف چون نه سیر داستانی داره و نه کاراکتر شاید نوشتنش کار راحتی به نظر بیاد اما پیدا کردن و گنجوندن این همه تاریخ قبل و بعد میلاد تا اخبار سلبریتی ها و رسومات و ریشه شون توی یه کتاب واقعا کار خاصیه.
از نویسنده ی کتاب به شدت تشکر می کنم اما نماد های طرح جلد اگه تغیر کنه بهتره.
        

          دید جدیدی داشت. خود من تا حالا از دید یه اسرائیلی کتاب نخوندم. 
نکات ریزی داشت که تغیر حس و حال پرشور سرباز ها به تنفر از ارض موعود رو باور پذیر تر می کرد اما قلم کتاب کمی مشکل داشت.
        

          میشه گفت این کتاب برای تشویق به مذهبی خونی مناسبه.
واقعا برای کسی که امام زمان رو میشناسه خوندن این چیزا کار جالب نیست.
به علاقه مندان این سبک توصیش می کنم ولی خوب خیلی جای نقد داره.
        

          دوست داشتنی بود. کاراکتر های ایرانی مثل بهروز و سام و جلوتر جناب سلمان ارتباط گرفتن با کتاب رو برام راحت تر کرد.
ولی واقعا تکراری بود. تقریبا اکثر کتاب هایی که راجع به غدیر هستش تو همین محدوده هست.
یه نفر ااز یه دین دیگه که یا تو واقعه ی غدیر یا هرجای دیگه امام رو دیده و مسلمون شده.
        

          واقعا کامل بود. 
احساسات و هیجان داشت. دو طرف ماجرا رو نشون داد. 
برای منی که بعد از سال ها از قدیانی کتاب خوندم واقعا تجربه ی دوست داشتنی ای بود.
        

          سیر داستان خیلی قوی نبود.
والفور می‌رفت پیش ابلیس. ابلیس هم براش از امام علی و پیامبر می گفت.
فقط جزئیاتی که از روایات می گفت آدم رو ترغیب می‌کرد تا به خواندن ادامه بده.
        

          خیلی بامزه بود.
نقاشی های سیاه و سفیدی که روح داشتند.
به دلم نشست و بهم چیزهای زیادی یاد داد.
سبکش هم برام جدید بود!
یه برش چیز کیک🙌🏻
        

          فقر رو توی قالبی دل نشین نشون داده بود.
از ذوق ها و تعجبای کوچیک یه دختر بچه.
تا عصبانی شدن های بی مورد آدم بزرگا.
مثل جامعه، گس، تلخ، با عطر دارچین.
مثل یه فنجون... نه یه ماگ بزرگ چای دارچین و به.
        

          خوب بود، ولی جا داشت اطلاعات بیشتری از مذهب های مختلف به خواننده بده.
مثل کیک وانیلی عادی و همیشگی ولی دوست داشتنی.
        

          آزادی و افتخار در قالبی نو.
شیرین و خاص.
متعادل.
مثل یه تیکه کیک هلویی🧁
        

          یکی از دوستام با مهرستان آشنام کرد.
یکی از خفنای مهرستان بود.
عاشقانه به اندازه.
هیجان به اندازه.
غم به اندازه.
صفحه به صفحه گرمای عربستان و نان و شیر های ساده ی شیعه هاش رو حس می کردم.☕🙃
        

          خیلی جدید بود.
با اینکه خیلی هیجان و درگیری نداشت ولی یه جاهایی از داستان واقعا هیییی داشت!
سبک و قلم جدیدش رو خیلی دوست داشتم و یه جاهایی واقعا خندیدم.
لذت بردم مثل وقتی کاچی می خورم بود.
        

          به عنوان منتقد خوندم. البته که بدم هم نمی‌اومد اول قهرمان ایرانی رو بشناسم.
یادمه وقتی اومد انیمیشنی به اسم میراکلس هم اومده و بود و کراکتر اصلی پسر اون داستان هم دقیقا با یه انگشتر تغیر ظاهر می‌داد و...
حال و هوای داستان پر از تناقض بود.
دائم وسط خیابون بودن.
مدل دوستی شون خیلی هالیوودی بود.
برای گاهی بد نیست خیلی روش حساب نکنید،
مثل آدامسه.
        

          واقعا توی هر ثانیه ی کتاب حل میشدم و دوباره به حالت قبل برمی گشتم.
فقط همینو بگم که طعم شیرین خدا می داد...:)
        

          صرفا یه گزارش بود.
یه جاهایی واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم.
جای کار داشت ولی به دلم نشست.
مثل یه لیوان چای توی امام زاده حال و هوای نورانی ولی ساده داشت☕
        

          سبک جدیدی داشت اما ایرادات و مشکلات فرهنگی عقیدتی زیادی توش بود.
مثلا یکی از قهرمان های داستان اسیر کشی راه انداخته بود یا یکی از سوژه ها کتاب خودکشی کرده بود که برای گروه سنی خودم خیلی جالب نیست.
تالستوی میگه: پیروزی ها اول روی کاغذ شکل می گیرند
اما این کتاب همش شکست بود و اتفاقاتی که افتاده تو مصاحبه ها خیلی مبهم توضیح داده شده بود.
شبیه لواشک خیلی ترش و تلخ بود😕
        

          جلد دوم دزدان راز ایلیاست.
موضوع اصلیش ربا بود.
تعداد صفحات و گروه سنی بالاتر از جلد پیش برام جالب ترش کرد.
گره های احساسی و پیرنگ خفنی داشت.🙌🏻
این یکی یکم تلخ تر از جلد قبلی بود مثلا شکلات ۴۵ درصد با تیکه های بادوم
        

          فکر آدما از بچگی هاشون شکل میگیره.
کتاب عجیبی بود. هم به ۱۲ ساله دادم خوشش اومد به ۹ ساله دادم خوشش اومد.
همیشه وقتی از مبارزه ی یهود و اسلام میگیم یاد کار های آقای اکبرخانی یا کلورزی می افتم. 
این کتاب آقای عباسی ولدی برام طعم و دید جدید و قدیمی ای داشت درست مثل شکلات تلخ ۴۰ درصد با تیکه های فندق.