به قصد کتاب ترسناک خواندمش اما تنها چیزی که ندیدم ترس بود.
البته که شاید چند صفحه اخر کمی ترسناک محصوب شود  اما از نظر من قطعا نور کم و صدای جیغ   آن هم در انتهای داستان به تنهایی نمی تواند کتاب را ترسناک کند‌.
ادبیات این کتاب سیامک گلشیری کاملا با کتاب های دیگرش متفاوت بود.
و در کل کامی(کامیار)در انتهای داستان چوب اعتماد بی جایش را خورد ، اعتمادی که ضرری زیاد رساند.
به عنوان یک کتاب ایرانی ، غیر ترسناک و کوتاه قابل تحسین بود.