به نظر من این کتاب «تمام» جنبش‌های حقوق زنان رو به سخره گرفته. نویسنده می‌خواد بگه «ما توی کشورمون از نظر حقوق زنان هیچگونه مشکلی نداریم. خانم‌هایی هم که برای احقاق حقوق زنان می‌جنگن همه‌شون-مثل رزیتا خاتون-سطحی اند و از سرِ سیری پاشدن اومدن برا ما جنبش راه انداختن»
طبیعتا حرفِ بسیار بسیار اشتباهیه و یه توضیح ساده‌انگارانه و قرون وسطایی از شخصیت زنه.
شخصا با فمینیسم رادیکال کلی مشکل دارم و قبول دارم که جمعیت زیادی از فمینیستا دارن زیاده‌روی می‌کنن؛ ولی به عنوان یه خانم حق دارم از مطالعه‌ی چنین کتاب سخیفی عصبانی بشم.
      

         از زمانی که این کتاب رو خوندم مدت نسبتا زیادی می‌گذره؛ اما هنوز هم هروقت بهش فکر می‌کنم بغضم می‌گیره. آدم‌هایی که برای یافتن خوشبختی به بیروت می‌رن، اما امیدهاشون یک‌به‌یک به ناامیدی بدل می‌شه.

روایت فوق‌العاده قوی‌ و شاعرانه.
حجم کم، محتوای زیاد.
بخونید این لعنتی رو. :)